«Εκπληκτος και εντυπωσιασμένος» με την ψηφιοποίηση του ελληνικού κράτους δηλώνει στα «ΝΕΑ» και τη Μυρτώ Λαλιούτη ο Μάρτιν Σουλτς. Στο πλαίσιο του συνεδρίου του «Economist», ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μιλάει για τον ευρωσκεπτικισμό, τις διαφορές μεταξύ του SPD και των Πρασίνων, τη συμφωνία για το Μεταναστευτικό και το success story της Ελλάδας που θα έρθει «όταν οι πολίτες της αποζημιωθούν».
Κύριε Σουλτς, μειώθηκε ο ευρωσκεπτικισμός στην πανδημία;
Υπάρχει κάποια πρόοδος, αλλά μιλάμε για ένα φαινόμενο που δεν πρέπει να υποτιμούμε. Οταν πρόκειται για χρήματα, όλοι συμφωνούν. Οταν πρόκειται για αρχές και δημοκρατικές αξίες, διαφωνούν. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Απαντώ, λοιπόν, πως δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει, γιατί είναι ανεπίτρεπτο χώρες όπως η Ουγγαρία ή η Πολωνία να παίρνουν τις επιδοτήσεις, αλλά όταν έρχεται η ώρα για το Προσφυγικό να μη θέλουν να έχουν σχέση με την ΕΕ. Βάζουν σε μόνιμη αμφισβήτηση την ευθύνη και το δικαίωμα των ευρωπαϊκών θεσμών να αποφασίζουν.
Δύο υποψήφιοι στις επερχόμενες γερμανικές εκλογές, ο Αρμιν Λάσετ (CDU) και ο Ολαφ Σολτς (SPD), δεν θέλουν να υπάρξουν πιο χαλαροί δημοσιονομικοί κανόνες μετά την πανδημία. Γιατί συμβαίνει αυτό, σε ένα θέμα τεράστιας σημασίας για τις χώρες του Νότου;
Διαφωνώ. Ο Ολαφ Σολτς, ο υπουργός Οικονομικών, μόλις εισήγαγε ελάχιστο φόρο για τις πολυεθνικές εταιρείες στους G7 και στον ΟΟΣΑ πέτυχαν φορολογία 15% στα κέρδη των πολυεθνικών. Ο Σολτς είναι απολύτως υπέρ της φορολογίας των πολυεθνικών και των ιδίων πόρων της ΕΕ. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του με τον Αρμιν Λάσετ.
Φταίει η κυβέρνηση συνεργασίας που οι νεαροί ψηφοφόροι στρέφονται στους Πράσινους και όχι στους Σοσιαλδημοκράτες;
Το πλεονέκτημα των Πρασίνων είναι πως ανέκαθεν μιλούσαν για την κλιματική αλλαγή και τώρα που οι επιπτώσεις της είναι αισθητές σε όλους κερδίζουν έδαφος. Η μεγάλη διαφορά του κόμματός μου, του SPD, και των Πρασίνων αφορά το τίμημα. Οι νεότεροι άνθρωποι, ειδικά αν προέρχονται από προνομιούχο περιβάλλον, δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Οταν η ερώτηση είναι ποιος πληρώνει το τίμημα, τότε βλέπετε τη διαφορά με τους Πράσινους, που μιλούν αποκλειστικά για την κλιματική αλλαγή και ποτέ για τον κοινωνικό της αντίκτυπο.
Μητσοτάκης και Τσίπρας περιέγραψαν την Ελλάδα ως success story. Συμφωνείτε;
Κατά κάποιον τρόπο η στρατηγική για να σωθεί η Ελλάδα και να μείνει εντός ευρωζώνης είναι ένα success story. Αλλά στην πραγματικότητα αυτό θα συμβεί όταν ο λαός βρεθεί στο επίπεδο εισοδήματος των υπολοίπων. Πρέπει να αναγνωριστεί στους πολίτες ότι πλήρωσαν το τίμημα και ότι έχουν το δικαίωμα να πάρουν μεγαλύτερο μισθό, περισσότερες κρατικές παροχές, μεγαλύτερη υποστήριξη για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Στην Αθήνα είδα ανθρώπους που δούλεψαν 45 χρόνια και οι συντάξεις τους μειώθηκαν στο 45%. Πρώτα αυτοί πρέπει να αποζημιωθούν και μετά θα μιλάμε για ένα success story.
Θα πιστεύατε πριν από λίγα χρόνια πως η Ελλάδα θα έκανε τόσα βήματα στην ψηφιοποίηση του κράτους;
Οχι. Εμεινα έκπληκτος και εντυπωσιασμένος ταυτόχρονα, δείχνει ότι η χώρα έχει τεράστιες δυνατότητες. Στην κρίση όλοι μιλούσαν για την Ελλάδα, κανένας δεν μπήκε σε διάλογο με τους Ελληνες. Αυτή ήταν η ισχυρότερη ανησυχία μου, ότι η έλλειψη διαλόγου οδήγησε σε υποτίμηση του πραγματικού δυναμικού της χώρας. Τώρα βλέπετε τις δυνατότητες.
Πώς σας φαίνονται οι πρόσφατες ευρωπαϊκές αποφάσεις για την Τουρκία; Η Ανγκελα Μέρκελ επέμεινε πολύ για το Μεταναστευτικό.
Και εγώ. Νομίζω δικαιολογημένα. Διαφωνώ με τον κ. Ερντογάν και την κυβέρνησή του σε όλα τα θέματα, αλλά σε ένα σημείο έχουν δίκιο. Λένε «αυτοί δεν είναι δικοί μας πρόσφυγες, είναι πρόσφυγες που πρέπει να υποστηρίξουμε, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι. Χρειαζόμαστε την οικονομική υποστήριξη της ΕΕ». Δεν είναι στήριξη του τουρκικού προϋπολογισμού αλλά των διεθνών οργανισμών, των πόλεων και των χωριών που φιλοξενούν τους πρόσφυγες. Σε αυτό συμφωνώ με την Ανγκελα Μέρκελ. Ταυτόχρονα, είναι απολύτως σαφές ότι η ΕΕ πρέπει να κοιτάξει προς την Ελλάδα και τις τεράστιες προκλήσεις που δημιουργούν τα προβλήματα μετανάστευσης εδώ.
Ορισμένοι πιστεύουν πως δίνοντας αυτά τα λεφτά οι Βρυξέλλες στέλνουν αντιφατικά μηνύματα…
Τα χρήματα που πηγαίνουν στην Τουρκία είναι χρήματα για τους πρόσφυγες. Συχνά εκπλήσσομαι που οι ίδιοι που επικρίνουν τη συμφωνία αρνούνται να δεχθούν πρόσφυγες. Αυτό είναι υποκριτικό. Παρεμπιπτόντως, είναι παρανόηση να πιστεύουμε ότι όλοι οι πρόσφυγες θέλουν να ταξιδέψουν. Εάν είναι ασφαλείς στην Τουρκία, κοντά στη Συρία, με την ελπίδα να επιστρέψουν κάποια μέρα στη χώρα τους, είναι πιο λογικό να παραμείνουν στην Τουρκία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υποστηρίξουμε το τουρκικό κράτος στην αντιμετώπιση του Προσφυγικού. Δεν είναι υποστήριξη για τον κ. Ερντογάν!
