Το... αγώνισμα καθιερώθηκε και έγινε αποδεκτό με την κωδική ονομασία "Δολοφονίες Χαρακτήρων"
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Οι λέξεις είναι μισθοφόροι στην υπηρεσία διαφορετικών ιδεών.
Maxwell Bodenheim
Στην Αρχαία Ρώμη, στην Ισπανία, στην Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οι μονομαχίες μέχρι τελικής πτώσεως στις οποίες εξαναγκάζονταν κάποιοι θανατοποινίτες, οι δημόσιες εκτελέσεις, οι απαγχονισμοί, αποτελούσαν προσφιλή διασκέδαση για τοyς λαούς, που κατά την άποψη των αρχόντων τους αλλά όπως αναφέρει και η ιστορία, μπορούσαν να ζουν μόνο με άρτον και θεάματα. Αργότερα, στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, οι μαζικές εκτελέσεις άοπλων αλλά και αντιστασιαστών, ήταν θέαμα για τους Ναζί.
Όπως ακριβώς και η δημόσια εκτέλεση ενός θανατοποινίτη. Σοκαριστικό μεν, φρικτό, αλλά θέαμα. Στις μέρες μας, ο θάνατος ή η εκτέλεση ενός ανθρώπου είναι αδιανόητο να προβάλλεται ως θέαμα σε μια δυτική χώρα κι όταν έγινε προσπάθεια πραγματικές ή εικονικές εκτελέσεις να προβληθούν τηλεοπτικά σε τρίτες χώρες, η λογοκρισία έκανε πολλούς να “συμμαζευτούν”.
Πώς όμως αναπληρώθηκε το κενό αυτού του θεάματος για όσους τώρα, όπως και τότε, διψούσαν για αίμα;
Η πρόοδος και η τεχνολογική εξέλιξη δεν θα άφηνε ποτέ στην τύχη της μια τέτοια…πελατεία που “θέλει το αίμα σου για να ζήσει”. Σήμερα, αυτό το αποκρουστικό θέαμα, αυτός ο αγώνας εξόντωσης ανθρώπων, μεταφέρθηκε απ’ την ισπανική και ρωμαϊκή αρένα στην απέραντη αρένα του διαδικτύου και διεξάγεται με το ίδιο όπλο, κοινό για όλους, την τοξικότητα των λέξεων και του προφορικού λόγου. Το ίδιο το αγώνισμα καθιερώθηκε και έγινε αποδεκτό με την κωδική ονομασία “Δολοφονίες Χαρακτήρων”.
Για τους πολιτικούς μάλιστα, όταν εκφωνούν τον λόγο τους από το Βήμα της Βουλής, αυτές οι τοξικές λέξεις απενοχοποιούνται ποινικά, προτάσσοντας τον επιθετικό προσδιορισμό “πολιτικός”, ενώ κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει για τους απλούς πολίτες. Έτσι, αν ένας πολιτικός θέλει να πλήξει τον αντίπαλό του, ενώ έχει ποινικές συνέπειες αν τον αποκαλέσει ψεύτη η απατεώνα, δεν έχει συνέπειες αν τον προσδιορίσει ως ‘πολιτικό’ ψεύτη ή ‘πολιτικό’ απατεώνα.
Αν χαρακτηρίσει την συμπεριφορά του ως (σκέτη) αλητεία τότε τον θίγει και ο “δράστης” πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του σε αγωγές. Αν ομως χαρακτηρίσει ως ‘πολιτική’ την αλητεία, τότε, αυτή εξαγνίζεται, αλλάζει νόημα και περιεχόμενο. Την αποδέχεται ακόμη και ο θιγόμενος, που συνήθως απαντά με πιο “φθηνές” λέξεις. Αυτή η ευνοϊκή ρύθμιση, ισχύει αποκλειστικά για τους εθνοπατέρες μας, ώστε να μπορούν απερίσπαστοι να διεξάγουν την πολιτική τους διαμάχη.
Φρίκη
Όμως, αν ο πολιτικός λόγος αποποινικοποιείται και εξωραΐζεται με τέτοια τεχνάσματα, στις προσωπικές επαγγελματικές και κοινωνικές σχέσεις ημών, των απλών πολιτών, οι τοξικές λέξεις και φράσεις διατηρούν κι εκτοξεύουν όλο τους το δηλητήριο. Πολλές φορές μάλιστα, δεν δολοφονούν μόνο χαρακτήρες, αλλά και την φυσική υπόσταση νέων παιδιών που στην εφηβεία τους βρέθηκαν απροετοίμαστα να αντιμετωπίσουν τον θανατηφόρο ιό της τοξικής συμπεριφοράς ορισμένων, γνωστής ως bullying, ενός φαινομένου που εμφανίζεται και στο εργασιακό περιβάλλον, κυρίως όμως στα σχολεία και κανείς ποτέ υπουργός, καμιά απολύτως κυβέρνηση δεν έκανε το παραμικρό, για να αντιμετωπιστεί ριζικά αυτό το θανατηφόρο σπορ εν τη γεννέσει του, ακριβώς εκεί που εκκολάπτεται: στις σχολικές κοινότητες, με την εγκληματική αδιαφορία και ανοχή των δασκάλων.
Έχει σταθεί ποτέ κάποιος, για λίγα λεπτά, σε ώρα διαλείμματος, έξω από ένα Δημοτικό Σχολείο, να διαπιστώσει πόσες φορες ακούγεται εκείνη η τρισύλλαβη λέξη; Ίσως φρίξει αυτός που θα το κάνει. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες από αυτές τις τοξικές λέξεις που δηλητηριάζουν ανεπανόρθωτα και τις πιο ιδανικές ανθρώπινες σχέσεις, που θα έπρεπε να διαγραφούν τελείως απ’ τα λεξικά, ιδίως όσες χαρακτηρίζουν ανθρώπους, την συμπεριφορά τους, τις ικανότητές τους, τις απόψεις τους.
Χωρίς ελπίδα
Πότε και σε ποιες περιπτώσεις, νομιμοποιείται κάποιος ηθικά να αποκαλεί τον άλλο ηλίθιο, ανεύθυνο, ψεκασμένο, συνομωσιολόγο, με πρόσχημα άστοχες και αψυχολόγητες καμπάνιες, που εν τέλει φανερώνουν το “σάπιο” κοινωνικό επίπεδο της πλειοψηφίας των χρηστών του διαδικτύου; Γιατί ακόμα δεν έχει περιθωριοποιηθεί αυτή η μάζα που χρησιμοποιεί λεξιλόγιο πεζοδρομίου; Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν “like” σε αναρτήσεις με χυδαίες λέξεις, κατάρες, χαρακτηρισμούς που ακούει κάποιος στα κακόφημα στενά της Ομονοίας;
Η ευκολία με την οποία αρμόδιοι, αναρμόδιοι αλλά και τα ΜΜΕ έστρεψαν ομαδικά τα πυρά του τοξικού χαρακτηρισμού ‘ψεκασμένοι’ σε όσους είχαν τις επιφυλάξεις τους και τους φόβους τους, που οι ίδιοι με τις αστοχίες τους καλλιέργησαν, έθιξαν ανεπανόρθωτα τον πατριωτισμό ενός μεγάλου αριθμού αναποφάσιστων, που πιθανόν την τελευταία στιγμή θα αλλάξουν γνώμη. Και; Ενδιαφέρεται όμως αλήθεια κανείς για την παρακαταθήκη που θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Μια κοινωνία διχασμένη και χωρισμένη εκ προοιμίου σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους δεν θα μπορέσει να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά…
