Την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη μετά την επίθεση με το βιτριόλι παραχώρησε η Ιωάννα Παλιοσπύρου στην Κατερίνα Καινούργιου και την εκπομπή «Super Κατερίνα». Φορώντας την ειδική μάσκα η Ιωάννα Παλιοσπύρου συναντήθηκε με την Κατερίνα Καινούργιου στο σπίτι της Αννίτας Ναθαναήλ, που βρίσκεται κοντά της αυτούς τους δύσκολους μήνες, και μίλησε για τον Γολγοθά που περνάει και την απόφασή της να παρευρεθεί στο δικαστήριο. «Ήταν από την αρχή που έχει συμβεί όλη αυτή η επίθεση, από την πρώτη ημέρα, για μένα το μεγαλύτερο ερωτηματικό, το γιατί έχω δεχτεί αυτή την επίθεση και γιατί να μου κάνει κάποιος όλο αυτό το κακό. Ήταν μεγάλη απογοήτευση και προσβολή.
Μαζί με εμένα έχουν ταλαιπωρηθεί πολλοί άνθρωποι. Η επίθεση έγινε σε μένα, αλλά έχει αντίκτυπο στην οικογένεια και τους φίλους μου. Ταλαιπωρήθηκαν άνθρωποι από το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον. Εκείνη επέλεξε λοιπόν να μην έρθει. Δεν ξέρω αν θα έρθει στις 30 του μήνα στο δικαστήριο, όμως όλη η συμπεριφορά είναι αυτή και δεν την έχει αλλάξει. Έχει μία στάση που δεν δείχνει ίχνος μεταμέλειας, δεν δείχνει να έχει κατανοήσει τι έχει κάνει και πόσο σοβαρό είναι αυτό. Κρατάει μια απόσταση σαν να μην την αφορά. Οι περισσότεροι από τους δικούς μου ανθρώπους φοβήθηκαν αν μπορώ να το αντέξω και να πάω στη δίκη, όμως για μένα ήταν μονόδρομος γιατί το οφείλω στον εαυτό μου. Θα με βοηθήσει το να βρίσκομαι εκεί το να καταλάβω και να ξεπεράσω όλο αυτό το σοκ που έχω υποστεί και να προχωρήσω παρακάτω. Ψυχολογικά, ενώ με επιβαρύνει, είναι και ένας τρόπος που θα με βοηθήσει να πιστέψω ότι έχω κάνει αυτό που πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου να προχωρήσει παρακάτω.
Ήμουν πολλούς μήνες στην απομόνωση, και για μένα ήταν δύσκολο
. Έπαθα σοκ με τον κόσμο έξω από το δικαστήριο, πόσω μάλλον όταν ξέρω ότι τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου. Ήξερα ότι θα συμβεί, ήταν αναμενόμενο και προσπάθησα να το διαχειριστώ με ψυχραιμία. Η αλήθεια είναι ότι είχα τη διάθεση να μιλήσω γιατί ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να πω μια κουβέντα. Όφειλα να τοποθετηθώ κατά την ώρα που τελείωσε η δίκη πάνω στην απουσία της κατηγορουμένης.
O δικηγόρος της κατηγορούμενης εξέφρασε τη συμπαράστασή του. Απλά προσπάθησε να μου εξηγήσει πως είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει τον πόνο μου. Του είπα ότι καταλαβαίνω. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο. Θα ήθελα να είναι εκεί. Λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της. Με αυτή τη συμπεριφορά αποδεικνύει ότι είναι αμετανόητη. Όλο αυτό το διάστημα δέχομαι πάρα πολλά μηνύματα στα social media. Έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω, ξέρω όμως ότι ο καθένας μας δεν έχει γνώσεις και δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ότι έχω εγκαύματα που μου τα καθάρισαν. Στην προσπάθειά μου να εξηγήσω ότι αυτό δεν διορθώνεται, αποφάσισα με την εικόνα να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν πόση ζημιά έχει γίνει.
Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τις φωτογραφίες μου, ήταν τόσο πολλές οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα που μου ήρθαν στο μυαλό.
Πριν δω τις φωτογραφίες μου είχα ρωτήσει τη γιατρό για τις βλάβες μου. Αλλά όταν είδα τις φωτογραφίες από τα χειρουργεία μου, κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μου δώσει να καταλάβω το μέγεθος της ζημιάς. Το δεύτερο που σκέφτηκα είναι ότι αυτές τις εικόνες η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος να τις αντιμετωπίζει και να φέρεται μπροστά μου φυσιολογικά. Το τρίτο είναι πως κατάλαβα πόσο κοντά έφτασα στον θάνατο και πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Δυστυχώς είναι ένας τρόπος κάθε φορά να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω να είμαι όπως ήμουν.
»Είδα για πρώτη φορά την εικόνα μου λίγο πριν βγω από το νοσοκομείο. Κάθε φορά γυρνούσα το κεφάλι μου για να μην το αντικρίσω. Οι ψυχολόγοι με πίεζαν να αντικρίσω τον εαυτό μου. Όμως ήταν ένα βήμα που έπρεπε να κάνω πριν βγω από το νοσοκομείο. Με βοήθησε η γιατρός μου για να καταλάβω τι θα αντικρίσω. Το έκανα μαζί της. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα. Δεν νομίζω πως κάποιος μπορεί να προετοιμαστεί για αυτό. Μου πήρε πάρα πολύ καιρό για να καταλάβω πως δεν θα ξαναδώ την εικόνα που ήξερα. Αυτό που μου έχει πει ο γιατρός είναι ότι ο σωματικός πόνος ξεχνιέται. Ο ψυχολογικός δεν ξεπερνιέται. Θυμάμαι πολύ έντονα στα πρώτα χειρουργεία που είχα πάθει σοκ και δεν μπορούσα να μιλήσω με κανένα. Φοβόμουν να ρωτήσω λεπτομέρειες. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν έχω κάτι να φοβάμαι γιατί το χειρότερο θα ήταν να πεθάνω. Σκεφτόμουν πως μόνο καλύτερα μπορώ να πάω», είπε, μεταξύ άλλων, η Ιωάννα.
https://www.youtube.com/watch?v=fVyCJxYiBCs