Και αίφνης στο προσκήνιο εμφανίστηκε για μια ακόμη φορά η λεγόμενη «μεσαία τάξη», που από ό,τι φαίνεται αποτελεί για όλα τα κόμματα πολύφερνη νύφη. Ωστόσο, αυτό δεν είναι και κάτι καινούργιο, αφού την τελευταία δεκαετία, δηλαδή την δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων, η μεσαία τάξη χρησιμοποιήθηκε από όλους κατά το δοκούν είτε για να προτάξουν την οικονομική τους πολιτική, είτε για να την επιβαρύνουν με φόρους, είτε για να δώσουν παροχές, ώστε να την δελεάσουν προς άγραν ψήφων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτι τέτοιο συνέβη και τώρα με τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις Μητσοτάκη και Τσίπρα στην ΔΕΘ, όπου ουκ ολίγες φορές αναφέρθηκαν και οι δύο σε αυτήν την κατηγορία πολιτών.
γράφει ο Γιάννης Ντσούνος
Ωστόσο αυτήν την φορά τα πράγματα δεν είναι ίδια, γιατί υπάρχουν απτά αποτελέσματα και για τους δύο πολιτικούς αρχηγούς, αφού ο μεν Αλέξης Τσίπρας κυβέρνησε επί τέσσερα και κάτι χρόνια, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης έκλεισε διετία στην διακυβέρνηση της χώρας. Οπότε οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και παράγουν μάλιστα και μετρήσιμο αποτέλεσμα για όσους ανήκουν στην μεσαία τάξη. Ας τα δούμε λοιπόν λίγο πιο αναλυτικά.
Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ
Στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η μεσαία τάξη υπερφορολογήθηκε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε προς το τέλος της τότε διακυβέρνησης αρκετά από τα πρωτοκλασσάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσουν ενστάσεις και αντιδράσεις για την οικονομική πολιτική που ασκούνταν εκείνη την περίοδο, γιατί προκαλούσε αποδυνάμωση της μεσαίας τάξης, αλλά και αδυναμία αποπληρωμής των υποχρεώσεών της. Μάλιστα κάποιοι τότε είχαν δηλώσει ότι ένας από τους λόγους που χάθηκαν οι εκλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και η μεγάλη οικονομική αφαίμαξη που προκλήθηκε στην μεσαία τάξη και τις επιχειρήσεις που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Και ήταν η ίδια εποχή όπου οι εκπρόσωποι αυτών των κλάδων ζητούσαν εκτός από την μείωση της φορολογίας και την δυνατότητα να δανείζονται από τις τράπεζες, κυρίως μέσω επιχειρηματικών δανείων, κάτι που δεν έγινε ποτέ, αφού η στρόφιγγα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων παρέμενε κλειστή.
Η αλλαγή διακυβέρνησης
Και ερχόμαστε στην αλλαγή της διακυβέρνησης και την ανάληψη της διακυβέρνησης από την ΝΔ. Ήδη από το προεκλογικό του πρόγραμμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε εντοπίσει αυτήν την πίεση που είχε υποστεί η μεσαία τάξη και υποσχόταν φοροελαφρύνσεις, οι οποίες και έγιναν πραγματικότητα στο πρώτο κιόλας εξάμηνο της νέας διακυβέρνησης. Η μεσαία τάξη είδε αρκετούς φορολογικούς συντελεστές να μειώνονται και τις υποχρεώσεις προς ασφαλιστικά ταμεία και εφορία να εντάσσονται σε ρυθμίσεις με πολυάριθμες δόσεις, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα αποπληρωμής χωρίς ασφυκτικές προθεσμίες.
Παράλληλα, από τους πρώτους μήνες της πανδημίας η κυβέρνηση αποφασίζει, ακολουθώντας την κοινή απόφαση των χωρών της ΕΕ, να ενισχύσει, μέσω επιστρεπτέων προκαταβολών αλλά και αναστολής πληρωμών, έτι περαιτέρω τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και στο τέλος αυτής της διαδρομής, όταν δηλαδή ξαναμπήκε η οικονομία στις ράγες, ζητά από αυτές τις κατηγορίες πολιτών μόνο το 25% των χρημάτων που έλαβαν και όχι το σύνολό τους. Τέλος στην ΔΕΘ ο πρωθυπουργός εξήγγειλε νέες μειώσεις σε φορολογικούς συντελεστές και νέες ρυθμίσεις για την αποληρωμή των χρεών που έχουν σωρευτεί την περίοδο της πανδημίας.
Μετρήσιμα αποτελέσματα και όχι υποσχέσεις
Με αυτά τα δεδομένα η μεσαία τάξη θα αποφασίσει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί και ποιον θα πιστέψει ή όχι. Με τα μετρήσιμα αποτελέσματα και όχι με τις υποσχέσεις και τα ευχολόγια. Μέχρι η χώρα να οδηγηθεί στις εκλογές η μεσαία τάξη θα αποτελεί μήλον της Έριδος και για τους δύο μονομάχους, γιατί όπως γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο, οι πολίτες που ανήκουν σε αυτήν ψηφίζουν περισσότερο ορθολογικά και έχουν πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους την οικονομική τους επιβίωση και ανάπτυξη.
Επιπλέον είναι πλέον γνωστό ότι η μεσαία τάξη δεν πείθεται από υποσχέσεις, γιατί είναι ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας και της ανάπτυξης και χρειάζεται συγκεκριμένη οικονομική πολιτική και όχι αοριστίες. Και μπορεί τόσο ο Μητσοτάκης όσο και ο Τσίπρας να στοχεύουν στην μεσαία τάξη, ωστόσο κερδισμένος θα είναι αυτός που θα παρουσιάσει ρεαλιστικό, στοχοπροσηλωμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα. Γιατί η μεσαία τάξη εκτός των άλλων παραμέτρων για την ψήφο της ίσως είναι και η μοναδική που «κοστολογεί προγράμματα» και κάνει προσθαφαιρέσεις με μολύβι και χαρτί!
