Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Αν αναλύσουμε τις σκέψεις μας θα διαπιστώσουμε ότι πάντα είναι κατειλημμένες από το παρελθόν και από το μέλλον
Blaise Pascal
Ακόμη κι αν κάποιοι νέοι έχουν εξασφαλίσει ένα επάγγελμα που θα τους δίνει την δυνατότητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση, υπάρχουν γύρω μας άπειρες προκλήσεις για περισσότερο χρήμα και δόξα, στις οποίες είναι δύσκολο να αντισταθεί κάποιος που νιώθει ότι έχει πλεόνασμα ενέργειας, για δραστηριότητες πέρα από την κανονική του εργασία. Τέτοιες ευκαιρίες για εύκολο χρήμα και αναγνωρισιμότητα προσφέρει ο αθλητισμός, και μάλιστα ο ατομικός αθλητισμός, που ξεκινάει σαν χόμπι και κάποια στιγμή ο αθλούμενος αποφασίζει να μπει στα βαθιά, να δοκιμάσει την τύχη του στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού.
Το αντικίνητρο σε μια τέτοια απόφαση, είναι πως θα μπει σε μια δίνη εξοντωτικών προσπαθειών χωρίς πολλές ελπίδες να βρεθεί απέναντι σε καταξιωμένους αθλητές και να τούς κερδίσει… Το κίνητρο είναι πολύ πιο απλό: Δεν έχω να χάσω και τίποτα.
Μόλις 18 ετών
Με αυτό το σύνθημα, μια 18χρονη Βρετανίδα, η Έμα Ραντουκάνου, άγνωστη έως πριν λίγους μήνες, ‘το κορίτσι θαύμα όπως την αποκαλούν, κατάφερε μέσα σε 19 μέρες να κερδίσει το US open, κάνοντας περήφανους τους Άγγλους. ‘Είμαι έτοιμη για ότι έρθει στον δρόμο μου’ είπε μ’ ένα πλατύ, αβίαστο και γεμάτο ειλικρίνεια χαμόγελο… Είναι εκείνο το χαμόγελο που στο πρόσωπο μιας έφηβης δεν μπορεί ποτέ να είναι ψεύτικο, νοθευμένο…και γι’ αυτό η αυτοπεποίθηση που εκπορεύεται μέσα από αυτό, αφοπλίζει και τον πιο ισχυρό. αντίπαλο.
Κι εκείνο που πρέπει να αναδειχτεί μέσα απ’ τον αιφνιδιασμό που προκάλεσε η Εμα στον χώρο του τένις, δεν είναι τόσο οι επιτυχίες της, που μπορεί να οφείλονται και σε λάθη των αντιπάλων της, όσο το ήθος της, η θετική της στάση απέναντι στην ζωή και το δόγμα της πως ‘είναι πάντα έτοιμη, για ό,τι έρθει στον δρόμο της’ χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως ‘όσα πάνε, κι’ όσα έρθουν’… Γιατί η ίδια, τελείωσε το σχολείο με άριστα, σπούδασε Μαθηματικά και Οικονομία θέλοντας να ακολουθήσει τα βήματα των γονιών της, που εργάζονται στον κλάδο των Οικονομικών.
Το δόγμα
‘Η μόρφωση’, είπε ‘με έχει βοηθήσει πολύ στην καριέρα μου, γιατί στο γήπεδο μπορώ να απορροφήσω περισσότερες πληροφορίες και να είμαι πιο έξυπνη απ’ τις άλλες…’ Πολύ σημαντικό και ξεκάθαρο μήνυμα, για όσους νέους πιστεύουν πως η μόρφωση είναι χαμένος χρόνος για αυτούς που σκοπεύουν να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Το δόγμα ‘δεν έχω να χάσω τίποτα’ είναι ένα κίνητρο να προσπαθήσουμε για το ακατόρθωτο και να ανταποκριθούμε σε προκλήσεις.
Η μόρφωση βοηθά τον νέο, να κατανικήσει πιο εύκολα τον φόβο της αποτυχίας, που πάντα συνοδεύει και τον πιο έμπειρο αθλητή κι αντανακλάται στο πρόσωπο και στις κινήσεις του, καθιστώντας τον πιο ευάλωτο για τον ανταγωνιστή του. Ο λόγος που η Εμα κέρδισε μια σειρά από αγώνες, ήταν πως η ίδια, έμπαινε απαλλαγμένη από αρνητικά συναισθήματα, κι αυτό της επέτρεπε να έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεών της και του παιχνιδιού.
Η αποθάρρυνση
Πολλές φορές στην προσωπική μας ζωή, παραιτούμαστε από δικαιώματα, διεκδικήσεις ακόμα και φιλοδοξίες, αποθαρρυνμένοι από έξωθεν επιρροές, από κατάλοιπα bullying, ακόμα κι’ απ’ τον ίδιο τον εαυτό μας, αφήνοντας έτσι χώρο για τους πιο τολμηρούς… Στην καθημερινή μας ζωή, στις σχέσεις μας με το κράτος και με μεγάλες επιχειρήσεις που μας παρέχουν τις υπηρεσίες τους, αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, πολλές φορές, λάθη και αδικίες εις βάρος μας, όχι επειδή είμαστε ‘αδύναμοι να τα βάλουμε μαζί τους’ αλλά έτσι μας έχουν κάνει να πιστεύουμε.
Η αποθάρρυνση του ατόμου απ’ την ίδια την κοινωνία να διεκδικεί τα δικαιώματά του, να βάζει υψηλούς στόχους να καλλιεργεί φιλοδοξίες, είναι μία υφέρπουσα πραγματικότητα, που χωρίς να εκπορεύεται από κάποια …σκοτεινά κέντρα εξουσίας, εξυπηρετεί θεσμούς και υπηρεσίες που για να επιβιώσουν, χρειάζονται απελπισμένα, αποθαρρυνμένα, απογοητευμένα, αποτυχημένα άτομα… Εκκλησίες κάθε δόγματος, μοναστήρια, οργανισμοί, πολιτικά κόμματα, δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες ψυχολογικής στήριξης είναι έτοιμα να στεγάσουν κάτω απ’ την προστατευτική τους ομπρέλα όλα αυτά τα άτομα και να παράσχουν τις υπηρεσίες τους.
Όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες της Δύσης δεν υπάρχει στην δημόσια εκπαίδευση μέριμνα για την καλλιέργεια της Θετικής Σκέψης και Θετικής Στάσης απέναντι στην Ζωή γενικότερα, αν εξαιρέσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία που διεξάγεται σε επίπεδο διαλέξεων και σεμιναρίων.
Και με δεδομένη αυτή την αποθάρρυνση που καλλιεργείται και συντηρείται, όσοι φιλοδοξούν να φτάσουν την Εμα, τον Στέφανο, την Μαρία, ή να προσπαθήσουν για ακόμη ψηλότερα, ξεκόβουν από την μάζα και τις επιρροές της και προσπαθούν μόνοι τους και με έναν ή δυο δικούς τους ανθρώπους που συμμερίζονται κι ενθαρρύνουν τις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις τους…
