Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τα μάτια σου… τόσο διάφανα που μέσα από αυτά βλέπει κανείς το φως της ψυχής σου
Θεόφιλος Γκωτιέ
Κοιτώντας αυτό το λεπτό κορίτσι με το άψογο μοντέρνο ντύσιμο, το λευκό καπέλο του, το σταθερό γεμάτο χάρη περπάτημά του, υπέθεσα, μέχρι την στιγμή που η κάμερα εστίασε στο πρόσωπό του, πως θα ήταν μάλλον κάποια νεαρή δικηγόρος που, πέρα απ’ την υπεράσπιση του πελάτη της, ενδιαφέρεται και για το προφίλ της, αξιοποιώντας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα προβολής, απ’ τα ΜΜΕ. Όμως αυτή ήταν η Ιωάννα που, αφού ξεπέρασε το αρχικό σοκ, άρχισε, σιγά, σιγά, να επουλώνει τα τραύματα του σώματός της και να την τώρα, αγέρωχη μπροστά μας να διαψεύδει τις προσδοκίες όλων, όσων την φαντάζονταν παραδομένη στην λύπηση και στον οίκτο του κοινού. Ενός κοινού εθισμένου να τρέφεται πνευματικά, καταβροχθίζοντας μικρά και μεγάλα προσωπικά δράματα άλλων στις μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης.
Ναι, την θαύμασα!
Η ίδια η Ιωάννα με την απόφασή της αυτή, να μην δώσει τροφή στην περιέργεια και τον καταχωνιασμένο σε πολλούς ανθρώπινο κανιβαλισμό, κατάφερε να αποφορτίσει το γεγονός που σημάδεψε την ζωή της απ’ το δραματικό στοιχείο κι έτσι, αντί να σπαταλάμε τον χρόνο μας και να συμπάσχουμε υποκριτικά μαζί της ξορκίζοντας τους θύτες, ας πάρουμε κάποια μαθήματα ψυχικής αντοχής, απ’ αυτό το ‘σεμινάριο’ που μας πρόσφερε η Ιωάννα, με την γενναία της απόφαση που πήρε την κρίσιμη στιγμή: Τελικά, πρέπει να ζήσει!
Και πρέπει να ζήσει βλέποντας την ζωή από μια παράπλευρη γωνία, που μπορεί να της προσφέρει διαφορετικές εμπειρίες και συγκινήσεις πρωτόγνωρες… Και παράλληλα να μπορούμε εμείς να μιλάμε ελεύθερα μαζί της χωρίς τον φόβο ν’ ακουμπήσουμε κάποια τραύματα που άφησε στην ψυχή της η ανθρώπινη παραφροσύνη… που πάντα έτσι κι αλλιώς σέρνεται δίπλα μας, ανάμεσα σ’ όλους μας. Δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε και δεν γνωρίζουμε πότε και με ποιο τρόπο θα χτυπήσει…
Αναμένοντας μια απάντηση…
Η Ιωάννα τραυματίστηκε στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή. Κι αυτό μας το έδειξε με την εμφάνισή της, με την στάση της, τις κινήσεις των ματιών της, των χεριών της, και με την παιδική αφέλεια που αναζητούσε μια απάντηση: Γιατί της το έκανε αυτό; Απάντηση δεν πήρε…Της την οφείλουμε όμως… Η απάντηση σε τέτοιες ανθρώπινες συμπεριφορές είναι καταχωνιασμένη, καταπλακωμένη απ’ το μίσος, απ’ το μίσος που πολλοί κουβαλάνε στην ψυχή τους σε όλη την διαδρομή της ζωής τους…
Ένα μίσος γενικότερο, πολλές φορές απροσδιόριστο. Κυρίως όμως ένα μίσος για την ομορφιά, την κάθε ομορφιά… Όχι πως δεν την διαθέτουν και οι ίδιοι, αλλά το μίσος είναι πιο έντονο, προβάλλεται στο πρόσωπό τους σε πρώτο πλάνο και ρίχνει την σκιά του στις εκφράσεις του προσώπου. Αυτό είναι που δημιουργεί την ασχήμια στους ανθρώπους κι όχι η φύση! Και η απάντηση σε σένα Ιωάννα είναι αυτή: Το έκανε γιατί δεν άντεχε να είσαι πιο όμορφη, έτσι όπως εννοούμε εδώ την ομορφιά… Θα ήταν μια ειλικρινής ομολογία κοντά στην αλήθεια, που θα μπορούσε να αποδοθεί σε αξεπέραστη ανθρώπινη αδυναμία.
Η αληθινή ομορφιά
Μια όμως και μιλάμε για ομορφιά, είναι ανώφελο ίσως κι ενοχλητικό, στην προσπάθειά μας να παρηγορήσουμε κάποιον να εμμένουμε στην στην ομορφιά της ψυχής και να υποβαθμίζουμε ή να απαξιώνουμε την ομορφιά του σώματος… Κι εννοούμε αυτό το σώμα που μας έδωσε η φύση και που πρέπει να το διατηρούμε στην καλύτερη φυσική του κατάσταση, όχι μόνο ως προς την αισθητική του εμφάνιση αλλά και την υγιεινή του πλευρά. Ψυχική ομορφιά σ’ ένα παραμελημένο σώμα, δύσκολα υπάρχει. Και μην παγιδευόμαστε στο δόγμα πως πρέπει ν’ αγαπήσουμε το σώμα μας, όπως είναι, ακόμα και με τα περιττά… κιλά μας. Όσοι ανάγουν κάθε αναφορά στην παχυσαρκία σε ρατσιστική διάθεση, εγκληματούν κατά της υγείας ανύποπτων παιδιών, κυρίως.
Κερδίζουμε τους ανθρώπους, σε πρώτη φάση, πριν τους πλησιάσουμε, πριν καν δουν το πρόσωπό μας, απ’ την γενική εικόνα που εκπέμπουμε από μακριά, με το βάδισμά μας, τις κινήσεις μας, τις χειρονομίες μας, ώσπου να βρεθούμε κοντά τους, να μας δουν σε πρώτο πλάνο και να κερδίσουμε την δεύτερη φάση ξεδιπλώνοντας τα ψυχικά μας χαρίσματα.
Όσο για μας; Θα την ακολουθούμε αθόρυβα…
Και η Ιωάννα, τόσο με την αξιοπρεπή και δυναμική εμφάνιση όσο και με τον ευγενικό τρόπο που εξέφρασε τα συναισθήματά της μας έχει κερδίσει όλους.. Και σίγουρα όταν ο χρόνος και η επιστήμη κάνουν το καλύτερο για κείνη, η ζωή, με αυτή την αποφασιστικότητα της Ιωάννας να τη ζήσει, θα βρει τον τρόπο να υποκαταστήσει όσα της στέρησε. Η ζωή είναι γενναιόδωρη σ’ αυτούς θέλουν να την ζήσουν και την αγαπούν. Όσο για μας; Θα την ακολουθούμε αθόρυβα, μήπως και αντιληφθούμε πως τα τραύματα πρέπει να τα κοιτάς κατάματα, μιας και ο χειρότερος εχθρός τους είναι ένα καθαρό, γεμάτο δύναμη βλέμμα σαν της Ιωάννας…
