Παιδιά Φώφης Γεννηματά - επικήδειος: Το τελευταίο αντίο των παιδιών της.
Με τον δικό τους επικήδειο λόγο και με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησαν την άλλοτε Πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ Φώφη Γεννηματά τα παιδιά της. Πρώτος μίλησε ο γιος της Γιώργος, μετά η μικρότερη κόρη Κατερίνα και στο τέλος η πρωτότοκη Αιμιλία.
Επικήδειος του Γιώργου Γεννηματά
«Αγαπημένη μου μητέρα, είμαστε όλοι εδώ οι άνθρωποι που σε αγαπάμε. Όλες τις μάχες που έδωσες τις έδωσες παλικαρίσια. Ήσουν αγωνίστρια της ζωής για την ζωή. Έγινες υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους κάτι που επιβεβαιώνει η απόφαση της Πολιτείας για την δημιουργία προγράμματος για την καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού με το όνομά σου. Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα και η σχέση με τον πατέρα μας αλλά και ο δεσμός με την θεία μας την Μαίρη ήταν παράδειγμα αδελφικής αγάπης. Με την αποχώρησή του νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου και τώρα πιστεύω ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο όπως έλεγες. Η οικογένεια ήταν για σένα όλη σου η ζωή. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει, για να μας κρατήσεις στην αγκαλιά. Είμαι σίγουρος ότι θα μας κοιτάς με χαμόγελο πάνω εκεί από τα σύννεφα».
Επικήδειος Κατερίνας Γεννηματά
Στη συνέχεια μίλησε η μικρότερη κόρη της αναφερόμενη στην συνεχή παρουσία της στο πλευρό των παιδιών. «Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, το χαμόγελό σου» είπε.«Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, σ’ αγαπάμε πολύ και πάντα», κατέληξε η κόρη της Φώφης Γεννηματά, Κατερίνα.
Επικήδειος Αιμιλίας Γεννηματά
Έντονη ήταν η συγκίνηση της μεγάλης της κόρης, Αιμιλίας, «Στις τελευταίες μας κουβέντες μου είπες “1,2,3 πάμε”. Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια. Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες. Μια μάχη που δεν παραδίδεις τα όπλα είναι μια μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι. Το χέρι το χτύπησες πολλές φορές σαν κορίτσι, γυναίκα, μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο ανιδιοτέλεια. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή, αλλά και ασπίδα δυνατή σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το φάμιλι που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι και κυρίως το ζειμπεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ’ όλους, αλλά και οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια, αξιοπρέπεια και ελπίδα, αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε».
