Χριστιάνα - παιδιά: Η Χριστιάνα, που είχε γεννηθεί το 1953, έχασε τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο το απόγευμα της Κυριακής, ενώ τα τελευταία χρόνια έπασχε από Αλτσχάιμερ
Η ερμηνεύτρια με τα γκριζοπράσινα μάτια και τα κοντοκουρεμένα μαλλιά που κάθε της εμφάνιση αποτελούσε τάση. Μεγαλωμένη σε μία μουσική οικογένεια και η Χριστιάνα δεν ξέφυγε από αυτό. Η αδελφή της είναι η Βασιλική Λαβίνα, ερμηνεύτρια και σύζυγος του Γιάννη Μαρκόπουλου και ξαδέλφη της η Ελένη Βιτάλη. Η Χριστιάνα Λαβίδα, όπως ήταν το όνομά της, συνεργάστηκε με σημαντικούς συνθέτες όπως ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Σταμάτης Κραουνάκης κ.α. ενώ η υπέροχη φωνή της συνδυάστηκε με αγαπημένα διαχρονικά τραγούδια μεταξύ των οποίων «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», «Τα μάτια σου», «Σαριμπιντάμ» του Σταμάτη Κραουνάκη, «Η νύχτα θέλει», «Έβγα, τελάλη μου», «Χόρεψε με ένα ταγκό», αλλά και το ερωτικό ντουέτο με τον Δάκη «Μίλα μου».
Το 1980 ο Κώστας Τουρνάς στον ομώνυμο δίσκο, της δίνει το τραγούδι «Τι να μας κάνει η νύχτα» ακόμα μία τεράστια επιτυχία. Το τραγούδι που απογείωσε την καριέρα της το «Τελειώσαμε λοιπόν», σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη και στίχους Γιάννη Πάριου, τραγούδι που έγραψε ο Γιάννης Πάριος σε μία χαρτοπετσέτα, το έδωσε να το πει η Χριαστιάνα και της έκανε «δεύτερη» φωνή.
Είχα πάντα την πολυτέλεια να διαλέγω αυτό που ήθελα
«Είχα πάντα την πολυτέλεια να διαλέγω αυτό που ήθελα στα τραγούδια μου, και όχι μόνο και να μη βάζω νερό στο κρασί μου» έλεγε με καμάρι. Αφοσιωμένη στη δουλειά της μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ήταν η καλλιτέχνις που έφερε χορογράφους από το εξωτερικό για να στήσουν το πρόγραμμά της. Μάλιστα τότε που όλοι υποκλίνονταν στη φωνή της και γέμιζε τις πίστες της παραλιακής, εκείνη επέλεξε να τραγουδήσει στη θρυλική «Μέδουσα» αλλά και σε ένα music hall τύπου γαλλικό καμπαρέ, το «Νοτούρνο», μαζί με την Καίτη Μπελίντα.
https://www.youtube.com/watch?v=picqg-N-47c
«Εφυγε» με την οικογένειά της στο πλευρό της
Αυτή ήταν η Χριστιάνα, η τραγουδίστρια που είδε το όνομά της να αναβοσβήνει στις μαρκίζες των μεγαλύτερων νυχτερινών μαγαζιών και τα τραγούδια της να γίνονται τεράστιες επιτυχίες, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Η Χριστιάνα, έφυγε την Κυριακή από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών, μετά από σκληρή πολυετή μάχη με το Αλτσχάιμερ και τον καρκίνο, έχοντας στο πλευρό της τα δυο της παιδιά και τον πρώην σύζυγό της και πρώην βουλευτή και νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας Δημήτρη Σταμάτη.
Το αντίο της οικογένειας με ένα τραγούδι της
Με μία ανάρτηση του στο λογαριασμό του στα social media ο γιος της Χριστιάνας, Γιώργος Σταμάτης, σημείωσε «Αγαπητοί φίλοι μας, η μητέρα μας έφυγε σήμερα το απόγευμα. Σας ευχαριστούμε για τη στήριξη και την αγάπη όλα αυτά τα χρόνια και ζητάμε την κατανόηση σας για τον επόμενο καιρό. Η κηδεία θα τελεστεί σε στενό κύκλο».
Μάλιστα ο γιός της την αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι της, το «Κι όπως φθινοπωριάζει» από το 1075 σε στίχους Σώτιας Τσώτου και σύνθεση Απόστολου Καλδάρα από το album Σκόρπια φύλλα.
«Όπως κλείνουνε, όπως σβήνουνε
τα τριαντάφυλλα ‘κει δα,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά,
έτσι κλείσανε και τα μάτια σου
του Νοέμβρη μια βραδιά.
Κι όπως φθινοπωριάζει,
φύλλο η καρδιά μου μοιάζει,
ένα πεσμένο φύλλο,
άνθρωπος δίχως φίλο,
σπίτι που δε γιορτάζει»
To 2018, ένα σχόλιο στο Facebook αποτέλεσε αφορμή για τον γιο της τραγουδίστριας, Γιώργο Σταμάτη (με ταλέντο και ο ίδιος στη μουσική) να δώσει μια ανοιχτή, τολμηρή και γεμάτη αξιοπρέπεια απάντηση για το θέμα υγείας της μητέρας του, μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο Facebook.
Ο πατέρας του, Δημήτρης Σταμάτης πόσταρε την απάντηση του γιού του γράφοντας στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook: «Μια απάντηση με ήθος, αξιοπρέπεια κ δύναμη, από τον Γιώργο σε σχόλιο σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα της άνοιας , δηλαδή το πρόβλημα της μητέρας του αλλά κ της εποχής μας .
Νοιώθω περήφανος ως πατέρας του!»
Έγραψε ο Γιώργος Σταμάτης:
Σχετικά με τη μητέρα μου, την απόσυρσή της, και τους ασθενείς με άνοια.
«Η μητέρα μου δεν έδινε μεγάλη σημασία η ίδια στην καριέρα της, όχι πως δεν αγαπούσε το τραγούδι, αλλά δεν ένιωθε ότι αυτό ήταν ο σκοπός στη ζωή της. Έτσι όταν αποσύρθηκε το έκανε με μεγάλη προθυμία. Ταυτόχρονα έδινε πολύ βάση στην καλλιέργεια της και στην οικογένειά της, και από τη στιγμή που γεννήθηκα εγώ, που είμαι και ο μεγαλύτερος, δε θυμάμαι τη μητέρα μου σαν καλλιτέχνη πάρα μόνο σαν επαγγελματία μητέρα που αργά τα βράδια , αφού κοιμόμασταν, διάβαζε τα βιβλία της και άκουγε ηχογραφημένες απαγγελίες ποιημάτων.
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που την αγαπούν είναι πάρα πολλοί σε σημείο που δυσκολευόμαστε σαν οικογένεια να διαχειριστούμε τη συνεχή εκδήλωση ενδιαφέροντος και τις ερωτήσεις όλα αυτά τα χρόνια απο τόσο κόσμο, που πάντα ρωτάει με καλή πρόθεση, παράλληλα με την κατάσταση της υγείας της. Αν κάτι ήθελε πολύ η μαμά αφού σταμάτησε να τραγουδάει ήταν να είναι μακριά η προσωπική της ζωή απο τη δημοσιότητα, το οποίο δυστυχώς λόγω του επαγγέλματος και της “τραγικότητας” της ασθένειάς της δε συνέβη. Η σιγή ασυρμάτου από την πλευρά μας είναι επιθυμία της.
Επειδή όμως η σιωπή μας είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν ασχολίαστοι μελοδραματικοί χαρακτηρισμοί όπως οτι οι ανοϊκοί ζούν στο σκοτάδι, ξεχασμένοι και μόνοι νιώθω οτι πρέπει να πω τα εξής:
Για την ουσία: Η άνοια είναι μια σκληρή ασθένεια για όλους, και για τον άρρωστο αλλα και για τους ανθρώπους γύρω του. Πέρα απο την συναισθηματική και την πρακτική δυσκολία ώστε να διασφαλίζεται η αυτονομία, η ασφάλεια και η ψυχική γαλήνη του ανοϊκού, υπάρχει και το υπαρξιακό κομμάτι του τι είναι ο εαυτός μας, τι μας κάνει να είμαστε εμείς, και άλλες τέτοιες δύσκολες ερωτήσεις. Χρειάζεται αντοχή. Την οποία όμως διαθέτουμε οι άνθρωποι. Και χρειάζεται και να αναγνωρίζεις τί ειναι ουσιαστικό και τι ανούσιο για τον άνθρωπο που βοηθάς.
Οι αρρώστιες συνήθως είναι έξω απο τον έλεγχο μας, αν θα μας συμβούν ή οχι. Δε βοηθάει να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια όταν συμβεί το κακό και να παραλύουμε απο τη μοιρολατρία. Πρέπει όσο μπορούμε να δουλεύουμε για να βοηθάμε εμάς και τους συνανθρώπους μας, να βγάζουμε απο μέσα μας την αγάπη μας για τη μητέρα, το γείτονα ή το συνάνθρωπο μας. Οι ασθενείς με άνοια μπορούν να ζήσουν μέσα σε αγάπη και φροντίδα, όλοι μπορούμε.
Όπως ζει και η μητέρα μου».
