Θλίψη και οδύνη ή ανομολόγητη ικανοποίηση;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
“Ο Θεός σωπαίνει. Τώρα αν μπορούσε και ο άνθρωπος να βγάλει το σκασμό…”
Γούντι Άλλεν
“Θρήνος για την ανεμβολίαστη μαθήτρια”. Με αυτόν τον τίτλο κάποιοι ιστότοποι ανέβασαν την είδηση για τον θάνατο του 14χρονου κοριτσιού που συγκλόνισε το πανελλήνιο πριν λίγες μέρες, αδιαφορώντας αν αυτη η δημοσιοποίηση, αφ’ ενός μεν παραβιάζει ιατρικό απόρρητο και προσωπικά δεδομένα, αφ’ ετέρου προσβάλλει, με το στίγμα του ‘ανεμβολίαστου’, την μνήμη ενός παιδιού.
Όμως όλες αυτές οι ευαισθησίες φαίνεται να υποχωρούν μπροστά στην σκοπιμότητα να ταυτιστεί ο θάνατος με την άρνηση ή την αποφυγή του εμβολιασμού, ως μία τελευταία προσπάθεια να πειστούν οι αρνητές του εμβολιασμού, αφού τα ως τώρα μέτρα που ελήφθησαν δεν απέδωσαν στον βαθμό που αναμένονταν. Γιατί σε τι άλλο μπορεί πλέον να ωφελήσει αυτός ο καθημερινός καταιγισμός, απ’ τα ΜΜΕ, με ειδήσεις για κρούσματα, διασωληνώσεις και θανάτους σχεδόν αποκλειστικά αναμβολίαστων.
Εδώ και περίπου δυο χρόνια αφ’ ότου ενέσκηψε η πανδημία, κυβέρνηση κι επιστήμονες, προσπάθησαν με θεμιτά αλλά και με αθέμιτα μέσα να πείσουν τους πολίτες για την αναγκαιότητα κάποιων μέτρων κι όταν εμφανίστηκαν τα εμβόλια, για την ανάγκη να εμβολιαστούν ολοι οι πολίτες. Τα θεμιτά μέσα ήταν η ενημέρωση, η πειθώ, μάσκες, αντισηπτικά και κάποιοι περιορισμοί στις κινήσεις τους. Τα αθέμιτα μέσα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κυρίως απ’ τα ΜΜΕ, ηταν ο χλευασμός, ο διασυρμός, όσων είχαν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις σχετικά με τα εμβόλια, χαρακτηρίζοντάς τους ως ‘ψεκασμένους’, συνωμοσιολόγους και άλλα παρόμοια…
Τυφλή αντίδραση
Μια συμπεριφορά δηλαδή που, όπως γνωρίζουμε και απο προσωπικές μας εμπειρίες, οχι μόνο δεν πείθει, δεν φέρνει αποτελέσματα, αλλά εγείρει πάντα μια τυφλή αντίδραση, μια στείρα άρνηση, πόσο μάλλον οταν οι απαξιωτικοί και προσβλητικοί αυτοί χαρακτηρισμοί απευθύνονται απο πολιτικούς παράγοντες κι επιστήμονες σε ανθρώπινες μάζες, όπως είναι οι θρησκευόμενοι και οι οπαδοί πολιτικών κομμάτων. Αν αυτοί οι δύο παράγοντες δεν χρησιμοποιούσαν αυτήν την αθέμιτη μέθοδο πειθούς, αν δεν ερέθιζαν με αυτόν τον τρόπο τα επιθετικά αντανακλαστικά των αντιεμβολιαστών, τα αποτελέσματα της προσπάθειας να εμβολιαστούν οι πολίτες, θα ηταν εντυπωσιακά καλύτερα.
Αφού η κυβέρνηση, έστω και με καθυστέρηση, επέβαλλε την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για άλλα μέτρα. Τι απομένει λοιπόν, ώστε να πειστούν οι εναπομείναντες αρνητές και να τρέξουν να εμβολιαστούν; Αυτό που απομένει ειναι να επαληθευτούν οι προβλέψεις για εκατόμβες θανάτων, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει ηδη, αλλά και οι ‘χρησμοί’ κάποιων επιστημόνων πως σε λίγους μήνες ολοι οι ανεμβολίαστοι θα προσβληθούν και θα νοσήσουν με κίνδυνο της ζωής τους και οτι οσοι απ’ τους εμβολιασμένους νοσήσουν θα την βγάλουν πιο …καθαρή! Ετσι θα αποδοθεί …δικαιοσύνη στους εμβολιασμένους, που αντιμετώπισαν κι αυτοί την χλεύη των αντιεμβολιαστών στους δρόμους.
Θλίψη και οδύνη ή ανομολόγητη ικανοποίηση;
Σ’ αυτήν λοιπόν την συγκυρία, ο θάνατος ενός ανεμβολίαστου συνανθρώπου μας είναι ένα ισχυρό χαρτί στην προσπάθεια να μεταπειστούν οι αρνητές και ν’ αλλάξουν γνώμη είναι όμως ταυτόχρονα και μια ήττα για τους αντιεμβολιαστές… Βγήκαν λοιπόν κάποια μέσα παγανιά για …θανάτους, όχι όποιους κι όποιους, αλλά για θανάτους …ανεμβολίαστων! Αραγε τι είδους συναισθήματα νιώθουν οι φανατικοί και των δυο πλευρών οταν ενας θάνατος ειτε εμβολιασμένου είτε ανεμβολίαστου προσμετράει στην ενίσχυση των απόψεών τους; Θλίψη και οδύνη για τον θάνατο ενός συνανθρώπου μας ή κάποια ανομολόγητη ικανοποίηση ανάλογα σε ποια πλευρά εχει συμβεί ο θάνατος;
Αυτές τις μέρες, κήρυκες του αντιεμβολιασμού, ανεμβολίαστοι και οι ίδιοι, ηγετικοί παράγοντες της εκκλησίας και της πολιτικής, βρίσκονται στο νοσοκομείο εκτεθειμένοι στον κίνδυνο της άρνησής τους να …εμβολιαστούν! Ποια είναι τα πραγματικά συναισθήματα οσων, της άλλης πλευράς, τους αποκαλούσαν ψεκασμένους; Υπάρχει κάποια βαθιά, ανομολόγητη, ικανοποίηση για την δικαίωση των απόψεών τους ή κυριαρχεί η ανθρώπινη πλευρά, η λύπη για αυτη την εξέλιξη; Δύσκολο να ανασύρει κανείς τα απόκρυφα συναισθήματα απ’ τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, οταν η αντιπαλότητα εμβολιασμένων και αντιεμβολιαστών εχει εξελιχτεί απροσχημάτιστα πλέον σε άτυπο εμφύλιο. Ωστόσο, μια δυσάρεστη εξέλιξη στην υγεία ενός συνανθρώπου μας εξ’ αιτίας του κορονοϊού – είτε εμβολιασμένου είτε ανεμβολίαστου – παρέχει στοιχεία στατιστικά χρήσιμα για τους επιστήμονες, οχι όμως και για όλους εμάς που τηρούμε τα μέτρα και τις υποδείξεις των παρ’ όλες τις πιθανές επιφυλάξεις μας.
Εμμονή
Ομως αυτή η εμμονή μέσων να τρέχουν πίσω απο κάθε ανθρώπινο δράμα αναζητώντας την προκάτ είδηση, ο εκλιπών δηλαδή να είναι πάντα ανεμβολίαστος προς επίρρωση της, αδιαμφισβήτητης άλλωστε, αναγκαιότητας του εμβολιασμού, αφήνει αιχμές για κακοήθη σχόλια, κάτι σαν τιμωρία δηλαδή για την περιφρόνηση στην επιστήμη και τις συστάσεις της. Ομως πόση απανθρωπιά, πόση σκληρότητα χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να βάλει σ’ ένα αγγελούδι που χάθηκε την ετικέτα του ανεμβολίαστου; Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πλάσμα με τους αντιεμβολιαστές και τις απόψεις τους;
Μπορεί στην ζωή μας, δικαιολογημένα πολλές φορές, οπως τώρα, με την επιδημία, να ασκούμε σκληρή κριτική με ανοίκειους χαρακτηρισμούς, οταν όμως οι άνθρωποι ‘φεύγουν’ είτε είναι εμβολιασμένοι είτε είναι ανεμβολίαστοι επιβάλλεται σεβασμός στην μνήμη τους.. Ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά, για αγγέλους… Η μικρή Κυριακή από την Λαμία, που μας ‘αποχαιρέτησε’ πριν λίγες μέρες για το ‘μεγάλο ταξίδι’, ένας άγγελος ήταν. Ας σιωπήσουμε επιτέλους.
