"Γιατί κλαις κοριτσάκι μου, μια τόσο χαρούμενη μέρα;"
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Ήταν η αρχή των μεγαλύτερων Χριστουγέννων. Λίγο φαγητό. Καθόλου δώρα. Αλλά, υπήρχε ένας χιονάνθρωπος στο υπόγειό τους.
Markus Zusak, The Book Thief
Όσο πιο μακριά πάμε στο παρελθόν, με όσα οι αφηγήσεις μεγαλύτερων μετέφεραν σ’ εμάς στο βραδινό τραπέζι, σκεφτόμαστε πως σ’ άλλες εποχές, τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν με περισσότερη κατάνυξη κι έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα να γεμίζει τις καρδιές των Χριστιανών και να αντανακλά στα πρόσωπά τους. Ακούγαμε για την ευτυχία την ώρα που έμπαιναν τα κουλουράκια στο ταψί, για τα γέλια στο χιόνι και την προσμονή για το επιτραπέζιο παιχνίδι, μετά το φαγητό. Σ’ αντίθεση με την εποχή μας και δεν φταίει ο κορονοϊός γι’ αυτό, οι γιορτές των Χριστουγέννων έχουν περιοριστεί σε ελάχιστες ηλεκτρονικές γιρλάντες σε μερικά μπαλκόνια αλλά και την σπουδή μην λείψει κάτι απ’ το χριστουγεννιάτικο τραπέζι…
Σ’ ένα μακρινό χωριό μιας τέτοιας εποχής, ένας παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στην μέση της εκκλησίας. Το βράδυ της παραμονής οι άνθρωποι με τα καλά τους πήγαιναν εκεί κι’ άφηναν μπροστά ενα δώρο για τον Χριστό. Ό, τι μπορούσε ο καθένας… Η μικρή Μαρία πήγαινε κι’ αυτή κάθε χρόνο με τους γονείς της, όμως αυτή τη χρονιά η μητέρα της αρρώστησε κι’ ο πατέρας της ταξίδεψε στην μεγάλη Πόλη, να δουλέψει για ν’ ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες του σπιτιού. Ετσι, η μικρή Μαρία, πήγε μόνη της στην Εκκλησία αλλά επειδή δεν είχε χρήματα ν’ αγοράσει ενα μικρό δώρο για τον Χριστό, κρύφτηκε πίσω από μια κολώνα δακρυσμένη από “ντροπή”.
Θαύμα
“Γιατί κλαις κοριτσάκι μου, μια τόσο χαρούμενη μέρα;”, άκουσε μια φωνή πίσω της. Η Μαρία, χωρίς να την κοιτάξει, της εξήγησε τον λόγο… “Γι’ αυτό κλαις Μαρία; Ο Χριστός ευχαριστιέται και μόνο που τον σκέφτεσαι! Να! Πήγαινε εκεί πέρα, σ’ αυτόν τον θάμνο, κόψε ένα μπουκέτο και πήγαινέ τα στην Φάτνη”.
Μόλις είδαν αυτά τα κλαδιά των θάμνων, κάποιες κυρίες το θεώρησαν προσβολή κι αποδοκίμασαν με πικρόχολα σχόλια την κίνηση της μικρής Μαρίας. Όταν όμως τελείωσε η Λειτουργία, έκπληκτοι, όλοι οι πιστοί, είδαν τα κλαδιά να βγάζουν όμορφα κόκκινα λουλούδια! “Μα τι έγινε;”, αναρωτήθηκαν. “Θαύμα! Ηταν θάμνοι κι έβγαλαν λουλούδια!”. Απο τότε, κάθε χρόνο τις μέρες των Χριστουγέννων, αυτοί οι θάμνοι με τα αμέτρητα κόκκινα λουλούδια ανθίζουν κι ο κόσμος τα ονομάζει Λουλούδια των Χριστουγέννων.
(Το λουλούδι αυτό λέγεται αλεξανδρινό και ανθίζει Δεκέμβριο με Ιανουάριο. Απ’ την σελίδα ‘Ζωή σαν Παραμύθι’)
Οι Λονδρέζοι
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία οταν, πριν λίγες ημέρες, διάβασα τις αντιδράσεις των Λονδρέζων για το χριστουγεννιάτικο έλατο, που έστειλε και φέτος, όπως κάθε χρόνο η Νορβηγία στην χώρα τους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και φιλίας, για την βοήθειά τους κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενα “ολοζώντανο” δέντρο απευθείας από τη φύση, αρκετά άγριο όμως για να προκαλέσει τον ενθουσιασμό των Άγγλων. Ωστόσο η Δήμαρχος του ‘Οσλο υπογράμμισε ορθά πως αυτό που μετράει είναι η χειρονομία κι ο συμβολισμός κι όχι η εμπορική αξία του δένδρου… Κάτι δηλαδή που ισχύει για όλα τα δώρα που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
Κάθε φορά που περιπλανιόμαστε στους εμπορικούς δρόμους της πόλης αναζητώντας ένα δώρο για δικούς μας ανθρώπους, ολες εκείνες τις ώρες, που μπορεί να είναι και μέρες, αυτούς τούς ανθρώπους νιώθουμε να τους έχουμε δίπλα μας. Νιώθουμε να περπατάμε μαζί τους, κάνουμε έναν νοερό διάλογο, μια νοητική παρέα, που καμιά φορά υποκαθιστά με τον πιο ιδανικό τρόπο μια φυσική παρουσία.
Μια τέτοια σχέση δημιουργούσαν οι πιστοί της ιστορίας μας με τον νεογέννητο Χριστό καταθέτοντας δώρα στην Φάτνη και μια τέτοια σχέση δημιουργούμε και εμείς με τον Άγιο και την Παναγία οταν κάνουμε τάματα. Ωστόσο στις μεταξύ μας σχέσεις, τα δώρα δεν εξυπηρετούν πάντα την επιθυμία για μια βαθύτερη επικοινωνία, υπάρχει και σκοπιμότητα ή και η υστεροβουλία… Αν όμως εμείς θέλουμε να κάνουμε, αυτές τις μέρες, μια κίνηση αγάπης, απαλλαγμένη απ’ όλα αυτά, πιστεύω πως, μια καλή επιλογή είναι να προσφέρουμε λίγα τρόφιμα στην γυναίκα απ’ το Αφγανιστάν που κάθεται στο πεζοδρόμιο με ένα μωρό στην αγκαλιά… Μια εικόνα κοντα στο πνεύμα των ημερών χωρίς… την Φάτνη!
Καλά Χριστούγεννα, με όλους τους αγαπημένους μας κοντά μας!
