Σε μια σχολική τάξη, στην κοιλάδα Ριφτ στην Κένυα, η Πρισίλα Σιτιενέι κρατά σημειώσεις, όπως οι συμμαθητές της. Φορά και εκείνη τη σχολική στολή, γκρι φόρεμα και πράσινο πουλόβερ. Όμως, όσοι κάθονται στα άλλα θρανία είναι τουλάχιστον οχτώ δεκαετίες μικρότεροί της. Την Παρασκευή κλείνει τα 99 χρόνια της και λέει ότι το έκανε για να δώσει το καλό παράδειγμα στα δισέγγονα της, αλλά με την ελπίδα να ακολουθήσει μία νέα σταδιοδρομία. «Θα ήθελα να γίνω γιατρός, γιατί ήμουν μαία», εξηγεί στο Reuters και συμπληρώνει ότι τα παιδιά της υποστήριξαν την απόφασή της. Το 2003 η Κένυα άρχισε να επιδοτεί το κόστος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, επιτρέποντας σε κάποιους μεγαλύτερους- που στα νιάτα τους δεν είχαν αυτή την ευκαιρία- να ξαναζωντανέψουν τα όνειρά τους.
Φοιτά στην έκτη τάξη του δημοτικού και λέει ότι η ιδέα της ήρθε όταν η δισέγγονη της εγκατέλειψε το σχολείο
Αυτό έκανε διάσημους κάποιους από τους γηραιότερους μαθητές, ανάμεσά τους η Σιτιενέι, που ταξίδεψε πέρυσι στο Παρίσι για την προβολή ταινίας που ενέπνευσε η ιστορία της, με τίτλο «Gogo», που σημαίνει γιαγιά στη μητρική γλώσσα της. Σύντομα θα πάει στη Νέα Υόρκη για την προβολή της ταινίας. Φοιτά στην έκτη τάξη του δημοτικού και λέει ότι η ιδέα της ήρθε όταν η δισέγγονη της εγκατέλειψε το σχολείο, επειδή έμεινε έγκυος. «Αστειευόμενη τη ρώτησα αν είχε μείνει υπόλοιπο των διδάκτρων και απάντησε ναι, οπότε της είπα ότι θα το χρησιμοποιήσω για να ξεκινήσω να πηγαίνω στο σχολείο». Αυτό που ήλπιζε ήταν η δισέγγονη της να επιστρέψει στα θρανία, αλλά όταν το κορίτσι αρνήθηκε, η Σιτιενέι αποφάσισε να πάει η ίδια στο σχολείο.
Τώρα, απολαμβάνει όλες τις σχολικές δραστηριότητες μαζί με άλλα δισέγγονά της, συμπεριλαμβανομένης της γυμναστικής. «Με κρατάει σε φόρμα. Μπορώ να χοροπηδάω, αν και όχι τόσο όσοι μπορούν οι άλλοι, αλλά τουλάχιστον κινώ το σώμα μου. Αυτή είναι η χαρά μου», λέει. Αλλά και οι δάσκαλοι αξιοποιούν την πολύχρονη πείρα της, για να υπάρχει ησυχία κατά τη διάρκεια του μαθήματος. «Την έκανα επιμελήτρια για να παρακολουθεί εκείνους που κάνουν φασαρία στην τάξη. Τα κατάφερε. Όταν βγαίνω έξω, η τάξη παραμένει ήσυχη», δηλώνει η Λεονίντα Ταλάαμ, η δασκάλα της.
