Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Είμαι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα 41 χρόνια. Αν το μάθει η γυναίκα μου, χάθηκα.
Henry Youngman
Αγαπάτε τον άνδρα σας που τον παντρευτήκατε μετά απο μακροχρόνια σχέση, έχετε αποκτήσει δυο παιδιά, ζείτε μια ευτυχισμένη κι ανέμελη οικογενειακή ζωή… ώσπου μια μέρα διαπιστώνετε πως διατηρεί και μια παράλληλη σχέση. Τι κάνετε; Πώς αντιδράτε; Οι περισσότερες γυναίκες πανω στον αιφνιδιασμό θα αντιδράσουν με κάποιον απ’ τους συνηθισμένους τρόπους: Θλίψη, αίσθημα προδοσίας, καυγάδες, εκδίκηση, απειλές για διαζύγιο, μια κατάσταση που μπορεί να κρατήσει καιρό, ίσως και γίνει ο μοναδικός τρόπος ‘επικοινωνίας’ ανάμεσα στους συζύγους για την υπόλοιπη ζωή τους, κάτι που συμβαίνει συχνά ‘χάριν των παιδιών’ σαν μια καλύτερη επιλογή από ενα διαζύγιο που κοστίζει και μας βγάζει από τη “βολή”.
Αυτήν την δεύτερη σκέψη έκανε και η Αλέξια οταν διαπίστωσε πως ο σύζυγός της Τζέισον διατηρούσε σχέση και μάλιστα με την καλύτερή της φίλη, την Σάρα. Όχι μόνο δεν αντέδρασε μ’ έναν απ’ τους συνηθισμένους τρόπους αλλά τελείως αντίθετα: Αποδέχτηκε, επέτρεψε (!) όπως είπε, την σχέση του συζύγου της, ως κάτι ευεργετικό για εκείνον αλλά και την φίλη της, κάτι που θα έπρεπε να το ζήσει φανερά, τώρα, παρά μυστικά με απρόσμενες συνέπειες.
Η Αλέξια, που σχεδόν συγκατοικούσε με την ερωμένη του συζύγου της έβλεπε, οπως εξομολογήθηκε, αυτήν την ζωηρή έλξη ανάμεσα σε εκείνη και τον άνδρα της με ανάμεικτα συναισθήματα θαυμασμού για κάτι τόσο όμορφο που μπορεί να συμβαίνει ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα που αγαπιούνται ειλικρινά, χωρίς πάθη… αλλά και ζήλεια, γιατί αυτή η όμορφη εικόνα που έβλεπε μπροστά της να συμβαίνει με την καλύτερή της φίλη και όχι με την ίδια.
Παρατηρώντας όμως, κάπου κάπου, διακριτικά τον Τζέισον, έβλεπε να αντανακλά στο βλέμμα του καθώς κοίταζε την φίλη της στα μάτια, ενα κομμάτι της ψυχής του που εκείνη δεν το γνώρισε ποτέ της! Δεν της το ειχε φανερώσει; Το κρατούσε για κάποια άλλη; Δεν κατάφερε η ίδια να το ανιχνεύσει, να το διεγείρει, να το συγκινήσει, αυτό το ευαίσθητο κομμάτι της ψυχής του;
Κι όμως!
Ήταν αυτό το ίδιο μικρό κομμάτι της ψυχής του Τζέισον που κάποτε και η ίδια κατάφερε να συγκινήσει, ήταν το ίδιο αυτό βλέμμα, που κάποτε και η ίδια μπόρεσε να αποσπάσει, ηταν τα ίδια λόγια, το ίδιο χαμόγελο που τώρα χαρίζει στην φίλη της, ηταν η ίδια λάμψη στο πρόσωπό του, όταν την κοιτάζει στα μάτια. Όλα αυτά, μικρές χαρές μεγάλης ευτυχίας… που χάθηκαν για εκείνη κάπου σε κάποιο σημείο στην διαδρομή της έγγαμης ζωής. Κι αυτό το σημείο αναζητούσε η Αλέξια.
Δεν χάθηκαν όμως απ’ την ψυχή του Τζέισον, αφού μπορούσε τόσο γενναιόδωρα να προσφέρει αυτές τις στιγμές στην καλύτερή της φίλη κι αυτό το έβλεπε να συμβαίνει τώρα εδώ μπροστά της. Αν είναι κάτι που αντιστάθμιζε την πίκρα της και την ζήλεια της ηταν η υπερηφάνεια που ένιωθε πως, σε αυτό το ιψενικό τρίγωνο εκείνη είχε την θέση της συζύγου κι όχι της ερωμένης. Μια σχέση που ερχεται σα ξαφνική καταιγίδα και μετα φεύγει. Κι’ αυτό το ήξερε η Αλέξια, το διαισθάνονταν. Η φίλη της προχώρησε την ζωή της, απο ερωμένη έγινε σύζυγος κάποιου και η ίδια η Αλέξια απο σύζυγος έγινε και ερωμένη… αλλά του συζύγου της! Πήρε την θέση της φίλης της.
Μια θέση που, οπως εξομολογήθηκε, οι ρόλοι της μητέρας, της συζύγου, της μαγείρισσας, της καθαρίστριας ακόμη και της δασκάλας των παιδιών της την είχαν ρουφήξει και είχε ξεχάσει τον ενθουσιασμό που ένιωθε κάθε φορά που τον έβλεπε να μπαίνει στο υπνοδωμάτιό τους.
Το πείραμα… πέτυχε
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η Αλέξια έκανε αυτό το πείραμα, να αποδεχτεί την σχέση του συζύγου της, να διαδραματίζεται φανερά μπροστά της σαν να είναι και εκείνη ένα κομμάτι της, απο υπερβολική αφέλεια ή εξυπνάδα. Ομως το πείραμα πέτυχε, εσωσε τον γάμο της, κέρδισε τον άνδρα της. Γιατί αυτό ήταν που την ενδιέφερε πανω απ’ όλα.
Η απιστία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που απασχολεί τις γυναίκες περισσότερο από τους άνδρες, ίσως γιατί εκείνοι γνωρίζουν πως οι δεσμεύσεις της και οι υποχρεώσεις της γυναίκας των ειναι τέτοιες και δεν έχουν χρόνο για παραστρατήματα, σε αντίθεση με τους ίδιους ιδίως οταν έχουν ελεύθερο επάγγελμα χωρίς τους περιορισμούς συγκεκριμένου ωραρίου.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο φόβος και η καχυποψία για το ενδεχόμενο μιας απιστίας ξεκινούν ακόμη και πριν τον γάμο, ειδικά για τις γυναίκες, δηλητηριάζοντας έτσι εξ’ υπαρχής τον έγγαμο βίο για κάτι που μπορεί και να μην συμβεί… δημιουργώντας όμως τις προϋποθέσεις να συμβεί! Γιατί δεν μπορούμε πάντα να ελέγξουμε την εξωσυζυγική συμπεριφορά του συντρόφου μας χωρις κάποιες σοβαρές επιπτώσεις.
Η ήττα
Ωστόσο όμως, παρά τους ευσεβείς μας πόθους να μην διαταραχτεί η οικογενειακή μας γαλήνη απο μια απιστία, αυτό μπορεί και να συμβεί. Και τότε, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, η μομφή του κοινωνικού περίγυρου δεν στρέφεται εναντίον αυτού που πρόδωσε την εμπιστοσύνη του συντρόφου του αυτού που εξαπάτησε, του απατεώνα, αλλά κατά του απατημένου προβάλλοντάς τον κατά κάποιον τρόπο ως το θύμα που θα κουβαλάει το στίγμα του προδομένου. Κι αυτό τον ρόλο του θύματος, η γυναίκα δεν μπορεί να τον ανεχτεί.
Πολλές πιστεύουν πως κάποια θέματα πρέπει να συμφωνηθούν εκ των προτέρων πριν προχωρήσουν σε μια σχέση συντροφικότητας ή σε γάμο, όμως αυτό δεν ισχύει για την απιστία. Θα ηταν τουλάχιστον αφέλεια να βασιστεί κάποιος για τόσο σοβαρά θέματα σε υποσχέσεις. Θα πρέπει οι σύζυγοι να είναι πάντα προετοιμασμένοι για ενα τέτοιο ενδεχόμενο χωρίς ωστόσο αυτές οι καχυποψίες να διαμορφώνουν και την εν γένει συμπεριφορά τους.
Το διαζύγιο, οταν υπάρχουν παιδιά, δεν ειναι πάντα η καλύτερη λύση. Και οι συνεχείς καυγάδες μπροστά τους που επικαλούνται πολλοί ως μια αναπόφευκτη συνέπεια μιας διαταραγμένης σχέσης που θα τους δημιουργήσει ψυχικά τραύματα, δεν ειναι και τοσο αναπόφευκτοι. Ολα αυτά μαζί ή και το καθένα χωριστά κρύβουν την δική τους ομορφιά. Ακόμη κι’ ο ‘άπιστος’ εχει ένα μικρό κομμάτι ομορφιάς μέσα του που δεν μας το εμπιστεύτηκε; Δεν του το πήραμε; Αντί να τα τινάξουμε όλα στον αέρα πάνω στον αιφνιδιασμό μιας απιστίας μια πιο ψύχραιμη στάση σαν της Αλέξιας που με το πείραμά της τα κέρδισε όλα ίσως αποδειχτεί μια εμπειρία που άξιζε. Όχι φυσικά γιατί παρασυρόμαστε από την αγάπη μας, αλλά – ας είμαστε ειλικρινείς – γιατί δεν αντέχουμε στην ιδέα της ήττας…
