Κεντρώοι ψηφοφόροι: Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης.
Με δεδομένο το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική χρονιά ανεξάρτητα με τον χρόνο που ο πρωθυπουργός θα αποφασίσει την προσφυγή στις κάλπες, τα κομματικά επιτελεία έχουν ήδη διαμορφώσει το μεγαλύτερο μέρος της στρατηγικής τους για την συγκέντρωση του καλύτερου δυνατού εκλογικού ποσοστού τόσο στις πρώτες, όσο και στις δεύτερες εκλογές που μάλλον θα χρειαστούν για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Και αυτό γιατί με την απλή αναλογική, όποτε και αν διεξαχθούν οι πρώτες εκλογές, είναι μάλλον ανέφικτο για οποιοδήποτε κόμμα να συγκεντρώσει ποσοστό 50 τοις εκατό. Ένας από τους παράγοντες που κρίνουν διαχρονικά το αποτέλεσμα των εκλογών είναι το ελκυστικό σώμα των λεγόμενων «κεντρώων» ψηφοφόρων.
Και είναι ελκυστική αυτή η δεξαμενή ψήφων αφενός γιατί είναι μια ομάδα πολιτών που σπεύδουν σε μεγάλο ποσοστό στις κάλπες, αφετέρου είναι εκείνη η ομάδα των ψηφοφόρων που μετακινείται έχοντας κριτική στάση απέναντι σε όλα τα κόμματα που διατείνονται ότι εκπροσωπούν τον κεντρώο χώρο. Γι’ αυτόν τον χώρο, λοιπόν, στις επόμενες εκλογές οι μνηστήρες είναι τρεις: η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας και το ΚΙΝΑΛ και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κάθε ένας ξεχωριστά έχει διαφορετικό τρόπο να προσεγγίσει αυτούς τους ψηφοφόρους και διαφορετική στρατηγική, ώστε να τους απομακρύνει παράλληλα από τους υπόλοιπους «μνηστήρες».
Η ΝΔ και το κέντρο
Αρχικά είναι η ΝΔ, η οποία κέρδισε στις προηγούμενες εκλογές ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου, όπως κατέδειξαν τα νούμερα των εκλογώ. Όσοι ψηφοφόροι έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκαν όχι στο ΚΙΝΑΛ, αλλά στη ΝΔ και όσοι ψηφοφόροι έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, επίσης επίλεξαν την ΝΔ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Βασικά στοιχεία αυτής της ροής κεντρώων ψηφοφόρων στην ΝΔ ήταν δύο: το πρώτο ήταν η οικονομία και το δεύτερο ήταν το πρόσωπο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στην οικονομία η ΝΔ είχε υποσχεθεί προεκλογικά την ελάφρυνση από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης που είχε επιβάλει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την σταθερότητα στην φορολογία των επιχειρήσεων και την προσέλκυση επενδύσεων παράλληλα με την ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας.
Στο πρόσωπο Κυριάκος Μητσοτάκης οι κεντρώοι βρήκαν έναν εκφραστή της «κανονικότητας» και της «σταθερότητας», που είναι απαραίτητο συστατικό για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και της ανάπτυξης. Τώρα η ΝΔ στην διεκδίκηση αυτού του χώρου θα χρησιμοποιήσει ακριβώς τα ίδια όπλα συν ακόμη ένα: τα πεπραγμένα της ως κυβέρνηση της χώρας. Το γεγονός δηλαδή ότι και η φορολογία μειώθηκε και οι ορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων σταθεροποιούνται και επενδύσεις έγιναν στην χώρα και η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας αποκαταστάθηκε και η χώρα κινείται με πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Σε αυτό θα προστεθεί και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτήν την φορά όχι ως διεκδικητή της εξουσίας, αλλά ως πρωθυπουργού, δηλαδή με μετρήσιμα μεγέθη και συγκρίσεις μεταξύ λόγων και έργων.
Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ
Επόμενος μνηστήρας του κεντρώου χώρου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις προηγούμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τους περισσότερους ψηφοφόρους του από αυτήν την δεξαμενή και εύλογο είναι να θέλει να τους επανακτήσει. Για να το επιτύχει αυτό θα ακολουθήσει μια στρατηγική με μεγαλύτερο κοινωνικό πρόσημο προς τους ασθενέστερους, τους ευάλωτους και την μεσαία τάξη, απομακρυνόμενος πλέον από την λογική του «στραγγαλίσματος» των εισοδημάτων των μεσαίων στρωμάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας, που πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης. Ωστόσο ήδη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει στρέψει το βλέμμα του στο κέντρο τόσο με στοχευμένες προς τους μικρομεσαίους εξαγγελίες, όσο και επισκέψεις και συναντήσεις με αυτήν την κατηγορία των πολιτών.
Ο τρίτος πόλος
Τρίτος μνηστήρας του κέντρου είναι ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος απολαμβάνει υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά και μάλιστα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά όσοι επιλέγουν το ΚΙΝΑΛ στην παρούσα φάση αποτελούν παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κέντρου που είχαν μεταπηδήσει είτε στην ΝΔ είτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική Ανδρουλάκη θα είναι αρκετά ξεκάθαρη, αφού θα προτάξει στους ψηφοφόρους του κέντρου, αφενός το γεγονός ότι παραδοσιακά τον χώρο αυτό εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ ως πιο προοδευτικό κόμμα, ενώ το αμέσως επόμενο επιχείρημά του είναι ότι οι ψηφοφόροι του κέντρου έχουν ήδη «δοκιμάσει» τόσο την ΝΔ όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνήσεις χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Σαφώς και στην επιχειρηματολογία προστίθεται και η «αύρα» του νέου αρχηγού, που δεν έχει φθαρεί τα προηγούμενα χρόνια ούτε μέσω διακυβέρνησης, ούτε μέσω εμπλοκής του σε μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, αφού δεν ήταν επικεφαλής της παράταξης. Πρόταγμα, λοιπόν, για τον Νίκο Ανδρουλάκη το νέο, το καινούργιο και το άφθαρτο. Η αλήθεια είναι ότι η σύγκρουση θα είναι πολύμηνη έως τις εκλογές και σίγουρα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για το ποιος τελικά θα επικρατήσει.
