Λύτρωση;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Το να αυτοκτονήσω ήταν για μένα ένα θέμα τελείως άνευ σημασίας, οπότε περίμενα την κατάλληλη στιγμή που θα είχε κάποια σημασία.
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Ένας 59χρονος άνδρας σε ένα απόμακρο νησί του Αιγαίου έδωσε τέλος στην ζωή του, ‘λόγω του χλευασμού’ που υπέστη απ’ το κοινωνικό περιβάλλον, όπως τουλάχιστον ανέφεραν τα τοπικά μέσα, μετά την διαρροή βίντεο που εμφάνιζε τον γιο του σε ερωτικές στιγμές με άλλον άνδρα. Η δραματική αυτή εξέλιξη παρουσιάστηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα ως συνέπεια μιας κοινωνίας που η συμπεριφορά της απέναντι στους ομοφυλόφιλους που αντανακλά και στους γονείς των, υπαγορεύεται από ομοφοβικά σύνδρομα που τους καταδιώκουν και τους εμποδίζουν να αποδεχτούν κάποιες νέες πραγματικότητες, μια απ’ τις οποίες αφορά στις ερωτικές σχέσεις ανάμεσα τους ανθρώπους.
Η άποψη αυτή ίσως να αδικεί τους κατοίκους της επαρχίας γενικά, που σήμερα δεν υστερούν σε ενημέρωση απ’ τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων και έχουν τη δυνατότητα να αποδέχονται κάθε νέα συνθήκη εξ’ ίσου εύκολα μ’ αυτούς. Σε δεύτερη ανάγνωση, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως μια μικρή κοινωνία δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει παρά να τρέχει πίσω απο ενα ‘θύμα’ και να το λυντσάρει, γιατί ο γιός του με τα ερωτικά του καμώματα εκθέτει τον υπόλοιπο ανδρικό πληθυσμό. Ακούγεται πολύ σκληρό, πολύ άγριο. Οι ίδιοι άνθρωποι, είναι δεδομένο ότι θα χλεύαζαν το οτιδήποτε, “σκοτώνοντας” την ώρα τους στο καφενείο.
Tο αυτονόητο
Χωρις καμία διάθεση τίμησης ολόκληρης της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ, είναι ανάγκη να επισημανθεί ξανά το αυτονόητο: Οι άνθρωποι αυτοί δεν δημιουργούν καμία δυσκολία στην κοινωνία, δεν συγκροτούν εγκληματικές οργανώσεις ή παραβατικές ομάδες που να διαταράσσουν την ηρεμία της, δεν καταστρέφουν περιουσίες κι όταν διαδηλώνουν, διεκδικώντας περισσότερη αποδοχή απ’ την κοινωνία, σε αντίθεση με την εικόνα άλλων διαδηλωτών, θα έλεγα πως κερδίζουν και την συμπάθεια αυτών που τους κοιτούσαν ως χθες με “μισό μάτι”.
Πόσω μάλλον σε αντίθεση με την συμπεριφορά, πολλών ‘καθαρόαιμων’ αρσενικών παλαιάς ή νέας κοπής κυρίως απέναντι στο γυναικείο φύλο. Πολλές νέες γυναίκες ακόμη και ανήλικα κορίτσια, παρενοχλούνται, βιάζονται ομαδικά από τους “καθαρόαιμους”, που τα σκοτώνουν και στην συνέχεια τα πετάνε σαν άχρηστα αντικείμενα στα βράχια κάποιας απόκρημνης ακτής. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί σε πάρα πολλά τέτοια “ηρωικά” κατορθώματα αυτής της κατηγορίας αρσενικών.
H άγρια πλευρά
Κι αυτή ειναι η σκοτεινή, η άγρια και πιο επικίνδυνη πλευρά αυτών των αρσενικών που διαμορφώνουν μια νεα δική τους πραγματικότητα, δέρνοντας, βιάζοντας, σκοτώνοντας, παρενοχλώντας… γιατί αυτός που παρενοχλεί σήμερα, είναι ενας εν δυνάμει βιαστής. Και είναι αυτή η νέα πραγματικότητα που τρομάζει τις νέες γυναίκες, δημιουργεί ενα κλίμα φοβίας απέναντι τους και διστάζουν να προχωρήσουν σε μια φιλική σχέση μ’ έναν άνδρα, με σκοπό μακροπρόθεσμα τη δημιουργία οικογένειας. Και δεν είδαμε κάποια σοβαρή μαζική αντίδραση απέναντι στην βαρβαρότητα των καθαρόαιμων αρσενικών, σαν κι αυτή που, όπως λέγεται, οδήγησε έναν άνδρα στην αυτοκτονία.
Όσοι όμως θέλουν να αποδώσουν την αυτοκτονία του άνδρα στην χλεύη των κατοίκων του νησιού, δημιουργούν περισσότερες ενοχές σε έναν νεο άνθρωπο που όρισε την ευτυχία του όπως εκείνος την ήθελε, απ’ όσες ενοχές είχε ίσως ο ίδιος ο πατέρας που τραυμάτισε ισόβια την ζωή του παιδιού του. Ακούγεται πολύ ρομαντικό αλλά δεν θα ήταν καλύτερα για τον αυτόχειρα, αντί να προβεί στην πράξη αυτή, να απαντάει με καμάρι στους χλευαστές έστω για να μην τους δώσει την εξουσία να “πιάνουν στο στόμα τους” το παλικάρι του;
Λύτρωση;
Η αυτοχειρία δεν ειναι λύτρωση από κανένα πρόβλημα πραγματικό ή φανταστικό, ειναι απόδραση, ειναι λιποταξία σε ωρα μάχης. Είναι “δίψα” για εκδίκηση εφόρου ζωής. Ο αυτόχειρας αφήνει συνήθως εκκρεμότητες που θα πρέπει να αναλάβουν άλλοι του κοντινού του περιβάλλοντος. Αφήνει πίσω του κάτι σκληρό, αβάσταχτο, βασανιστικό. Αφήνει ενοχές για την πράξη του πάλι στους πιο κοντινούς, γιατί μόνο αυτούς τους δικούς μας μπορούμε να επηρεάζουμε, αυτούς τους δικούς μας ανθρώπους μπορούμε να βασανίζουμε εκ του ασφαλούς γιατί έχουμε μια συναισθηματική εξάρτηση μαζί τους που μας δένει και ετσι μπορούμε να τους κάνουμε να πονέσουν. Ίσως υποσυνείδητα αυτή να ειναι η επιθυμία του αυτόχειρα. Ο αυτόχειρας νιώθει ως ο πρωταγωνιστής που κλείνει την παράσταση. Όμως κανείς δεν πρέπει να χειροκροτήσει.
