Η Ιστορία, παλαιά και σύγχρονη, εχει πολλά τέτοια παραδείγματα για το τέλος της ζωής των δικτατόρων
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Βρίσκω τον πόλεμο αποκρουστικό, αλλά αυτοί που τον εγκωμιάζουν χωρίς να συμμετέχουν σε αυτόν, είναι ακόμα περισσότερο.
Romain Rolland, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1915
Μια νεα έκθεση στην Νυρεμβέργη αναφέρει πως ο Χίτλερ χρησιμοποίησε την Όπερα, ιδίως τα έργα του Βάγκνερ, για να προωθήσει την Ναζιστική ιδεολογία. Ο Βάγκνερ ήταν ο αγαπημένος μουσικοσυνθέτης του δικτάτορα. Μια ιδιωτική ομάδα ‘ειδικών αποστολών’ με το ίδιο όνομα Βάγκνερ προσέλαβε ο Πούτιν με σκοπό να αναζητήσουν ή και να δολοφονήσουν τον Ζελένσκι, ο οποίος ανάμεσα στ’ άλλα κατηγορείται από τον Πούτιν και για ανοχή και υπόθαλψη νεοναζιστικών τάσεων στην χώρα του. Πρόκειται για σύμπτωση ή μήπως οι Ναζιστές μεταφέρθηκαν στο ανατολικό μπλοκ και άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους; Ναζιστές εναντίον Ναζιστών;
Πολλά διαβάζουμε κι ακούμε αυτές τις σκοτεινές για την ανθρωπότητα ημέρες, από καθηγητές Πανεπιστημίου, κορυφαίους διεθνολόγους μέχρι και τις… αναλύσεις των φανατικών στο διαδίκτυο, που άφησαν τη “σφαγή” περί εμβολίων και “έπιασαν” το ανθρώπινο αίμα. Ακούμε για τις αναθεωρητικές ιδέες, την προσωπικότητα, τους φόβους για εγκατάσταση οπλικών συστημάτων του ΝΑΤΟ…, διαβάσαμε ακόμη μήπως η εισβολή στην Ουκρανία οφείλεται στο σύνδρομο long Covid που εμφανίζουν πολλοί που έχουν ασθενήσει, μεταξύ αυτών και ο Ρώσος πρόεδρος. Το αμερικανικό Think Tank «The Council For Foreign relations» εικάζει πως ενδεχομένως να υποφέρει από τη λεγόμενη ομίχλη του εγκεφάλου ως απόρροια του συνδρόμου long Covid. με νευροψυχολόγο να ισχυρίζεται ότι η «προοδευτική απομόνωση» θα μπορούσε να «μείωσε την ικανότητά του να σταθμίζει τον κίνδυνο» και οδηγήσει σε «hubris syndrome».
Παρατρεχάμενοι
Τι ακριβώς μπορεί να έχει ο Πούτιν στο μυαλό του σχετικά με την εισβολή του στην Ουκρανία, ίσως δεν γνωρίζει κανείς. Μπορεί κάποιος να βρίσκεται στην κορυφή της ηγεσίας μιας μεγάλης χώρας, αλλά αυτό δεν αποκλείει να έχει χάσει τελείως και τα λογικά του, ιδίως όταν έχει ξεκόψει τελείως από τον δυτικό κόσμο. Κι όλος ο δικός του κόσμος ειναι εκατοντάδες παρατρεχάμενοι, οι οποίοι ομως δεν του παρέχουν το αίσθημα της απόλυτης ασφάλειας. Γιατί σ’ όλους αυτούς, τους ανασφαλείς κατά βάθος, δικτάτορες, οσο περισσότεροι πιστοί τον περιβάλλουν, τόσο περισσότερο το αίσθημα προσωπικής τους ασφάλειας κλονίζεται. Ο φόβος πως όλο και κάποιος ‘Βρούττος’ μπορεί να εκκολάπτεται στην ασφάλειά του την μετατρέπει σε υπαρξιακή ανασφάλεια… Η Ιστορία, παλαιά και σύγχρονη, εχει πολλά τέτοια παραδείγματα για το τέλος της ζωής δικτατόρων και αυτοκρατόρων.
Σίγουρα, να ζει κάποιος σε μια δημοκρατική χώρα της Δύσης με περισσότερες ελευθερίες είναι προτιμότερο απο μια χώρα με δικτατορικό καθεστώς. Αν ομως δούμε την επιβίωσή μας τελείως υπαρξιακά και θεωρήσουμε την ζωή μας ως το μεγαλύτερο αγαθό, υπεράνω ακόμα και κάποιων εννοιών ταμπού ως τώρα που αξίζει (;) κανείς να πεθάνει γι’ αυτά, οπως πατρίδα και θρησκεία, τότε ακόμη και σ’ αυτά τα καθεστώτα η καθημερινή ζωή των ανθρώπων δεν σταματάει, η στέρηση κάποιων ελευθεριών δεν τους εμποδίζει να δημιουργούν, να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται
Ολοι αυτοί οι κάτοικοι της Ουκρανίας που άφησαν με αυτό το βλέμμα που σου σπαράζει την καρδιά την περιουσία τους, τους ηλικιωμένους γονείς τους και πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς αλλά κι αυτά τα νέα παιδιά που βρίσκονται θαμμένα κάτω απ’ τα ερείπια, αν κάποιο πρωί τους πληροφορούσαν ότι η κυβέρνησή τους αντικαταστάθηκε απο μια αλλη αλλά η ζωη συνεχίζεται κανονικά…; Άραγε θα άφηναν τη μικρή τους κόρη στην κούνια για να βγουν στους δρόμους με τις αυτοσχέδιες μολότοφ περιμένοντας τα άρματα μάχης;
Ένα προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα
Θεωρητικά στην δημοκρατία ενα πλεονέκτημα εχουν οι πολίτες. Να εκλέγουν οι ίδιοι τους άρχοντες που κατά την κρίση τους ειναι ικανοί να εναποθέσουν τις τύχες τους. Εχουν ομως ορθή κρίση οι πολίτες; Πώς την διαμορφώνουν; Με δεδομένο οτι ο Πούτιν είχε εκδηλώσει τις προθέσεις του, τις αναθεωρητικές του ιδέες, οσον αφορά στην Ουκρανία, τι έκανε ο Ζελένσκι για να αφοπλίσει τον Πούτιν απ’ τους φόβους του περί ναζιστών και να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με Ευρωπαίους να κερδίσει την εκτίμησή τους, να εξασφαλίσει κάποιες υποσχέσεις για βοήθεια, το είδος της βοήθειας, έγκαιρα κι’ οχι στο παρά πέντε. Μια χώρα με βαθιές ακόμα ρίζες στο ανατολικό μπλοκ που θέλει να προσαρτηθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα χρειάζεται ισχυρή διπλωματία και σε πρώτη φάση να αποτρέψει τον πόλεμο με την Ρωσία.
Ειχε ο Ζελένσκι, ένας αρκετά νέος και χαμογελαστός άνθρωπος χωρίς εμπειρία στην πολιτική, την δυνατότητα να διαχειριστεί τις απειλές του ψυχρού Πούτιν; Η συμπεριφορά απέναντι στον Μάριο Ντράγκι, ο παρακινδυνευμένος εφοδιασμός των πολιτών με όπλα, η κατασκευή μολότοφ και οδοφραγμάτων απέναντι στα τανκς, δείχνει νοοτροπία μάλλον επαναστάτη των πόλεων παρά ηγέτη που μπορεί να προστατέψει τους πολίτες και την χώρα του απο ανώφελες θυσίες και καταστροφές.
Ο μπαμπάς και η μαμά…
Αναλυτές παγκοσμίου φήμης αναφέρουν από την πρώτη κιόλας στιγμή πως το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, αφήνοντας μάλιστα αιχμές πως η συγκινητική αντίσταση θα θάψει εκατοντάδες παλικάρια στο χώμα… Στρατιές προσφύγων, ερείπια και κάτω απ’ αυτά κορμιά νέων παιδιών που ποτέ τους δεν θα μάθουν για ποια ιδέα θυσίασαν την ζωή τους και ποιοι θα ειναι υπερήφανοι για αυτούς.
Κλείνοντας, αξίζει να τονιστεί η απελπισμένη απάντηση μιας μεσήλικης γυναίκα στο Κίεβο στον δημοσιογράφο που προσπάθησε να της αναπτερώσει το ηθικό για αυτές τις θυσίες πως τα παιδιά της και τα εγγόνια της κάποτε θα είναι υπερήφανα… “Μα δεν θα έχουμε ούτε παιδιά ούτε εγγόνια”, του ειπε στοχαστικά, με τον ρεπόρτερ να της προσφέρει μια αγκαλιά. Κι εμείς να περιμένουμε εδώ με άλλες τόσες, κυρίως γι’ αυτά τα ματάκια των παιδιών που το μόνο που ψάχνουν μέσα στα πλήθη δεν είναι ιδέες. Είναι ο μπαμπάς και η μαμά…
