Ο Κένταλ Τζουρκάκινς, 15 μηνών σήμερα, κατάφερε να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο της Ιντιανάπολις μετά από 460 ημέρες νοσηλείας στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών. Για να τον αποχαιρετίσει, το προσωπικό του νοσοκομείου διοργάνωσε μια μίνι παρέλαση για τον μικρό Κένταλ, που γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 2020, σύμφωνα με το Good Morning America. Σχετικό βίντεο που κυκλοφόρησε δείχνει τον Κένταλ με τους ενθουσιασμένους γονείς του ενώ γύρω τους κόσμο ζητωκραυγάζει και χειροκροτά. «Αυτή τη στιγμή, βασικά, δεν έχω λόγια», είπε ο διευθυντής του νοσοκομείου, δρ Τάχα Μπεν Σάαντ. «Είναι τόσο μεγάλη ανταμοιβή για όλους μας».
Ο Κένταλ ζύγιζε μόλις 425 γραμμάρια όταν γεννήθηκε πρόωρα στις 25 εβδομάδες, σύμφωνα με το WTHR, που ανέφερε ότι ήταν τόσο μικροσκοπικός που χωρούσε στην παλάμη ενός χεριού με τις πιθανότητες επιβίωσης να κυμαίνονται μεταξύ 50 και 60%. «Φοβόμουν ότι το μωρό μου δεν θα τα κατάφερνε», είπε η μητέρα του, Σπαρκλ. Το βρέφος γεννήθηκε με σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσφορίας (ARDS) και χρόνια πνευμονοπάθεια. Προκειμένου «να είναι υγιής» υποβλήθηκε σε τραχειοστομία και τον έβαλαν επίσης σε αναπνευστήρα.
Οκτώ μήνες αργότερα, η 41χρονη μητέρα φοβήθηκε ωστόσο για την δική της ζωή, όταν μολύνθηκε με Covid-19.
«O κορωνοϊός σχεδόν με διέλυσε», είπε. «Από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο, ήμουν σε κώμα». Αφού ανάρρωσε από τον ιό τον περασμένο Δεκέμβριο, κατάφερε να ξανασμίξει με τον γιο της – και παρά τους φόβους της ότι «δεν θα με θυμόταν», είπε το αγόρι της «με κοίταζε όλη την ώρα». Η Σπαρκλ με τον σύζυγό της δεν ήταν τα μόνα μέλη της οικογένειας, που ενθουσιάστηκαν με την επιστροφή του μικρού Κένταλ στο σπίτι. «Ο γιος μου είπε, “Δεν χρειάζεται να πάμε στη Disney” για τα γενέθλιά μου φέτος”», λέει η ίδια. «Είπε: “Αυτό είναι το δώρο μου, το καλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ, να τον πάρω σπίτι”».
Για την 41χρονη μητέρα, το να φύγει από το νοσοκομείο με το μωρό της, που εξακολουθεί να τρέφεται με σωλήνα, ήταν «η καλύτερη μέρα της ζωής της». «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έλεγα μόνο, “Αχ, το μωρό μου τα κατάφερε”», θυμάται. «Προσευχήθηκα. Έκλαψα. Ήμουν χαρούμενη. Ήμουν λυπημένη. Ήμουν τα πάντα, αλλά ήμουν να γυρίσει σπίτι το μωρό μου».
