Henri Cartier-Bresson: Ο Henri Cartier-Bresson (1908-2004) ήταν Γάλλος φωτογράφος και θεωρήθηκε ως ένας από τους «πατέρες» της φωτο-δημοσιογραφίας.
Από πολύ μικρός έδειξε το καλλιτεχνικό του ταλέντο, ξεκινώντας από τη ζωγραφική την οποία έμαθε δίπλα στο θείο του Λουί, έναν ταλαντούχο ζωγράφο της εποχής. Τα μαθήματα ζωγραφικής όμως σταμάτησαν σύντομα όταν ο θείος Λουί πέθανε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1927, ο Bresson ξεκίνησε να φοιτά σε μία ιδιωτική σχολή καλών τεχνών και στην Lhote Academy, το Παριζιάνικο στούντιο του κυβιστή ζωγράφου και γλύπτη André Lhote, τον οποίο συχνά αποκαλούσε ως τον καθηγητή φωτογραφίας του χωρίς φωτογραφική μηχανή!
Την ίδια περίοδο διάβαζε Fyodor Dostoyevsky, Schopenhauer, Arthur Rimbaud, Friedrich Nietzsche, Stéphane Mallarmé, Sigmund Freud, Marcel Proust, James Joyce, Hegel,Engels και Karl Marx, ενώ χαρακτήριζε την οικογένειά του ως “Καθολικούς Σοσιαλιστές”. Τα έργα της Αναγέννησης και η μοντέρνα τέχνη ήταν για τον ίδιο ένας αριστουργηματικός κόσμος και δεν έχανε ποτέ τον θαυμασμό του για αυτόν.
O Bresson ως παιδί
Όταν ήταν μικρό παιδί, ο Bresson είχε μια φωτογραφική μηχανή Box Brownie, που χρησιμοποιούσε για να παίρνει φωτογραφίες στις διακοπές, ενώ αργότερα πειραματιζόταν με μία view camera 3×4 ιντσών. Στη συνέχεια και στις περισσότερες φωτογραφίες του χρησιμοποίησε φωτογραφική μηχανή Leica, προσδίδοντας σε αυτή ιδιαίτερη καλλιτεχνική και φωτογραφική αξία.
Το 1952 γράφει τις απόψεις του για το φωτογραφικό ρεπορτάζ συνοψίζοντας τις αποφασιστικές στιγμές που καθορίζουν το έργο ενός φωτογράφου. Όπως ο ίδιος αναλύει στο έργο του “Η Αποφασιστική Στιγμή”: “Από όλα τα εκφραστικά μέσα, η φωτογραφία είναι το μόνο που παγιώνει μια συγκεκριμένη στιγμή. Παίζουμε με πράγματα που εξαφανίζονται και που, μετά την εξαφάνισή τους, είναι αδύνατο να τα επαναφέρουμε στη ζωή.[…] Πρέπει, λοιπόν, να πλησιάζουμε το θέμα σαν τη γάτα… Με πέλμα βελούδινο και μάτι ακονισμένο.”
Το ίδρυμα La Fondation Henri Cartier-Bresson
Το ίδρυμα La Fondation Henri Cartier-Bresson λειτουργεί από το 2003 στο Παρίσι, μετά από τη θέληση του ίδιου και της γυναίκας του, Martine Franck. Αποτελεί δε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία τέχνης και φωτογραφικής κουλτούρας στη Γαλλία.
