H πρώτη εικόνα της μαύρης τρύπας στην καρδιά του γαλαξία μας αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας, όπως τόνισαν οι επιστήμονες, ότι πρόκειται πράγματι για μαύρη τρύπα, δηλαδή μια περιοχή του Διαστήματος με τόσο έντονη βαρύτητα, που τίποτε δεν «ξεφεύγει» , ακόμα και το φως. Οι αστρονόμοι είχαν προηγουμένως δει άστρα να κινούνται γύρω από κάτι αόρατο με μεγάλη μάζα στο κέντρο του γαλαξία μας και ονόμασαν αυτή την περιοχή Τοξότης Α* (Sagittarius A* ή, πιο σύντομα, Sgr A*), θεωρώντας ότι είναι μια μαύρη τρύπα, όπως συμβαίνει και σε άλλα κέντρα γαλαξιών.
Τώρα η «φωτογράφηση» του αντικειμένου παρέχει την πρώτη άμεση οπτική απόδειξη ότι όντως είναι μαύρη τρύπα. Μολονότι η ίδια η μαύρη τρύπα δεν φαίνεται, καθώς είναι τελείως σκοτεινή, γύρω της λάμπει ένα δακτύλιος αερίων και άλλων υλικών. Παράλληλα, η εικόνα που κατέστη δυνατή χάρη στο Τηλεσκόπιο Ορίζοντα Γεγονότων (ΕΗΤ), επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τη θεωρία Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Οι ερευνητές έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal Letters». Επειδή η μαύρη τρύπα απέχει σχεδόν 27.000 έτη φωτός από τη Γη, φαίνεται να έχει περίπου το ίδιο μέγεθος στον ουρανό όσο ένα ντόνατ πάνω στη Σελήνη (περίπου στα 380.000 χιλιόμετρα). Το ΕΗΤ, που συνδυάζει την ισχύ οκτώ ραδιοτηλεσκοπίων σε ένα ενιαίο εικονικό τηλεσκόπιο, παρατήρησε τον Τοξότη Α* στη διάρκεια πολλών νυχτών, συλλέγοντας δεδομένα πολλών ωρών.
Πώς προέκυψε η εικόνα
H εικόνα της μαύρης τρύπας του γαλαξία μας μοιάζει πολύ με την πρώτη εικόνα μαύρης τρύπας που είχε «τραβήξει» το ΕΗΤ το 2019 σε έναν άλλο γαλαξία, τον Messier 87 (M87), σε απόσταση 54 εκατομμυρίων ετών φωτός. Οι επιστήμονες τόνισαν ότι η φωτογράφηση του Τοξότη Α* ήταν σημαντικά πιο δύσκολη, παρόλο που βρίσκεται πολύ πιο κοντά από την μαύρη τρύπα του Μ87, καθώς η σκόνη στο κέντρο του δικού μας γαλαξία θέτει μεγαλύτερα εμπόδια για τη φωτογράφηση.
Η τελική εικόνα της «δικής μας» μαύρης τρύπας που δόθηκε στη δημοσιότητα, προέκυψε από τον συνδυασμό των διαφορετικών εικόνων που τράβηξαν οι επιστήμονες σε διαδοχικές φάσεις. Στην όλη προσπάθεια, που κράτησε πέντε χρόνια, συμμετείχαν περισσότεροι από 300 ερευνητές 80 ερευνητικών φορέων πολλών χωρών.