Ας πρόσεχε, από την Ευτυχία Παπούλια

Από την Ευτυχία Παπούλια

Κοινωνιολόγος

Σε ένα ζευγάρι, ο ένας τουλάχιστον πρέπει να είναι πιστός. Κατά προτίμησιν, ο άλλος.

Μαρσέλ Ασάρ

“Αυτή φταίει για όλα, η γυναίκα του! Εγω δεν μπήκα στο σπίτι τους νύχτα απο ανοιχτό παράθυρο ή απο κάποια ανασφάλιστη πόρτα.. Οι ίδιοι με προσκάλεσαν, με υποδέχτηκαν, μου έδωσαν δικό μου δωμάτιο. Δεν ήρθα να της κλέψω τον άνδρα, όπως λέει αυτή, και… σιγά τον άνδρα. Είναι όλα συκοφαντίες και ήρθα εδώ να υπερασπιστώ την τιμή, την υπόληψη και την αξιοπρέπειά μου… Οι συνεχείς υποψίες της οτι κάτι τρέχει ανάμεσα σε μένα και τον άνδρα της έκαναν αφόρητα πιεστική την συμπεριφορά της κι αυτή η πίεση μας έφερνε ολο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά… Ελεγε συνεχώς οτι κάτι έτρεχε μεταξύ μας, οτι κάτι συμβαίνει… ενω δεν συνέβαινε. Φαινόταν πως δεν συνέβαινε, απορώ πως δεν το έβλεπε… αρα αυτή φταίει για όλα”!

“Συγγνώμη κορίτσι μου, εμείς εδω στην χώρα μας βλέπουμε μόνο αυτά που συμβαίνουν. Αυτά που δεν συμβαίνουν απλά δεν τα βλέπουμε, δεν μπορούμε δηλαδή. Και καλά όλα αυτά, αλλά εξήγησέ μου”, την ρώτησε ο δημοσιογράφος, “πώς αυτή η πίεση που ασκούσε πάνω σας σας έφερε πιο κοντά εσένα και τον άνδρα της; Να σπρώξει μόνο εσένα προς την… έξοδο του σπιτιού, το καταλαβαίνω, αλλά να σπρώξει τον έναν πάνω στον άλλο; Δεν κρατούσες εσυ τουλάχιστον κάποιες αποστάσεις ως φιλοξενούμενη”;

Πίεση απο δω, πίεση απο εκει…

“Και βέβαια κρατούσαμε τις αποστάσεις, εγώ τουλάχιστον, για ποια με πέρασες; Είμαι από σπιτι εγώ!.. Ακου όμως να σου πω και για την πίεση. Οχι καλέ αυτήν που σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, αλλά την αλλη, που ασκούσε πάνω μας και μας έσπρωχνε τον ένα πάνω στον άλλο: Εγώ καθόμουν στην μια ακρη του καναπέ κι ο Τονι (μου) στην άλλη, για τις αποστάσεις που λες… Εκείνη, η πως την λένε, η γυναίκα του ντε, ασκούσε πίεση σε εμένα απ’ το κέντρο του καναπέ προς τα έξω, ηθελε να με ρίξει κάτω στο πάτωμα να σπάσω κανένα νύχι μου που ηταν και φρεσκοβαμμένα, αλλά ευτυχώς υπήρχε το μπράτσο της πολυθρόνας (μακάρι να ηταν το μπράτσο του Τόνι). Τι λέγαμε; Α! Ναι! Αφού εγώ δεν… έπεφτα απ’ τον καναπέ.. η τέτοια, η πως την λένε;

Α! Ναι! την θυμήθηκα, η Λόρνα η γυναίκα του, για να εκτονώσει την πίεσή της με έσπρωχνε προς το εσωτερικό του καναπέ… Υστερα πήγαινε απ’ την άλλη μεριά και έκανε το ίδιο και στον Τόνι (μου). Εγώ, οπως βλέπεις, ειμαι μικρή κι αδύνατη και δεν μπορούσα να αντισταθώ στην πίεση, ούτε κι ο Τόνι παρ’ όλο που γυμνάζεται. Πίεση λοιπόν απο δω, πίεση απο εκει, φτάσαμε κοντά, πολύ κοντά, κολλήσαμε, σου λέω.. Αυτό είναι ολο, τίποτα περισσότερο”.

Αυτά είπε περίπου, ανάμεσα στα άλλα η Σοφία, πρόσφυγας από την Ουκρανία που φιλοξενήθηκε απο ζευγάρι Βρετανών, στην σκανδαλοθηρική εφημερίδα Sun οπου προσέφυγε για να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή της, γιατί κατηγορήθηκε από την σύζυγο του παντρεμένου συντρόφου της ότι της εκλεψε τον άνδρα της. Ίσως όμως και να πήγε για να εξασφαλίσει αυτά τα δέκα πέντε λεπτά δημοσιότητας που όλοι μπορούμε να έχουμε κατά τον Άντι Γουόρχολ.

…ανθρωπιά

Ο Τόνι είχε εγγραφεί στο Κυβερνητικό Πρόγραμμα Φιλοξενίας Προσφύγων το οποίο η Βρετανική Κυβέρνηση επιδοτούσε με 350 λίρες τον μήνα, ε, δεν ηταν και λίγα. “Ηταν μια απλή επιθυμία να δείξω λίγη ανθρωπιά βλέποντας το δράμα των προσφύγων της Ουκρανίας, να προσφέρω στέγη σε κάποιον που έχει ανάγκη, άνδρα η γυναίκα δεν μ’ ενδιαφέρει το φύλο, η ηλικία, το χρώμα, γιατί και εμείς δεν είμαστε με καποιον ξεχωριστά. Είμαστε με τον άνθρωπο”!

Αυτά είπε ο Τόνι για την απόφασή του να προσφέρει ανθρωπιά σε κάποιον πρόσφυγα χωρις διακρίσεις, όπως τόνισε… Ομως η διαδικασία μέσω του Κυβερνητικού Προγράμματος ηταν χρονοβόρα κι ο Τόνι βιάζονταν να προσφέρει την ανθρωπιά του. Άλλωστε, σκέφτηκε, μπορεί να είμαστε με τον άνθρωπο, αλλά ας επιλέξουμε… εμείς αυτόν τον άνθρωπο. Ποιος ξέρει τι μπορεί να μας πασάρει η κυβέρνηση;

Επειδή λοιπόν το γοργόν και χάριν έχει απευθύνθηκε στο FaceBook και πριν πατήσει το τελευταίο κλικ για επιβεβαίωση να την η καστανόξανθη Σοφία να ζητάει επειγόντως στέγη! Κι έτσι εγκαταστάθηκε στο φιλόξενο σπίτι του Τόνι και της Λόρνας! Τελικά ομως, αφού οι ζήλειες της Λόρνας έκαναν μαύρη την ζωή της φιλοξενούμενης, έφυγε από το σπίτι , αλλά… όχι μόνη της. Πήρε μαζί της και τον άνδρα της γυναίκας που την φιλοξένησε! Και εγκαταστάθηκαν στο πατρικό του Τόνι!… Κι ως εδώ εστω και με μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να είναι μια καλή κωμωδία για το θέατρο όμως κι όχι για την πραγματική ζωή.

Το κριτήριο

Οι νέοι παντρεύονται με μοναδικό σχεδόν κριτήριο την αγάπη τους, τον ερωτά τους χωρίς να γνωρίζουν πως ο γάμος είναι μια νέα συνθήκη η οποία περιορίζει ελευθερίες και δικαιώματα, δημιουργεί υποχρεώσεις κυρίως απέναντι στα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο, δημιουργεί όμως και απρόοπτα για τους ίδιους που πιστεύουν πως η αγάπη τους είναι τόσο ισχυρή που δεν θα αφήσει χώρο σε αυτούς να συμβούν. Πορεύονται στον δρόμο για μια ένωση σε όλη τους την ζωή, κουβαλώντας ωστόσο κάποια σημαντικά συναισθηματικά κενά στην ζωή τους, κυρίως αυτό των ανεκπλήρωτων ερωτικών πόθων που οι προκλήσεις καραδοκούν να το αναπληρώσουν στην χειρότερη στιγμή, αιφνιδιάζοντας τους συντρόφους οι οποίοι συμπεριφέρονται σπασμωδικά και παρορμητικά καταστρέφοντας την οικογένειά τους, κάτι που θα μπορούσαν και να αποφύγουν αν ηταν προετοιμασμένοι απο πριν για ενα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αυτό το… κλικ

Ο Τόνι χωρίς περίσκεψη παράτησε την οικογένειά του γιατί ένα κλικ, όπως είπε, τον έκανε να νιώσει κάτι που ποτέ ως τώρα δεν είχε νιώσει. Τον έκανε να νιώσει τον αληθινό ερωτα και τον βρήκε στο πρόσωπο της Σοφίας. Τον έρωτα αυτόν που όπως λέει και ο Ρίλκε σε ανασταίνει και ύστερα σε σκοτώνει, γιατί αυτό είναι μια νομοτέλεια. Εναν έρωτα που για κάποιους παραμένει σαν ανάμνηση που τους συνοδεύει σ’ όλη τους την ζωή και για άλλους ενα ανεκπλήρωτο κενό ως προσδοκία μιας ζωής. Κι αυτό το κενό γέμισε η Σοφία με την παρουσία της στην ζωη του Τόνι.

Έχει το δικαίωμα ο ανέραστος ως τώρα Τόνι να προσφέρει στον εαυτό του αυτήν την χαρά αν μπορούσε ταυτόχρονα να προστατέψει την οικογένειά του απ’ τις επιπτώσεις; Έχει το δικαίωμα κάθε γυναίκα να στερεί απ’ τον σύντροφό της κάποιες τέτοιες συγκινήσεις που ο ίδιος δεν μπορεί να προσφέρει; Ειναι προετοιμασμένη μια γυναίκα ή και ο αντρας να διαχειριστούν μια τηλεφωνική επικοινωνία του ενός με μια παλιά του αγάπη ως και τον εφιάλτη μιας απιστίας που στοιχειώνει τα περισσότερα ζευγάρια πριν ακόμα αποχωρήσουν απ’ την Εκκλησία ή το Δημαρχείο;
Ολα αυτά και πολύ περισσότερα που δημιουργούν δράματα ειναι απλά και εύκολο να αντιμετωπιστούν, αρκεί να ορίζουμε την γραμμή εκείνη οπου σταματούν οι υποχρεώσεις μας και αρχίζουν τα δικαιώματά μας, υπερβαίνοντας πάντα τα ανώφελα προσωπικά μας πάθη…