Κηδεία Νικολακόπουλου - Τσίπρας: «Δε σας χαιρετώ, θα τα ξαναπούμε σύντομα»
Με θλίψη αποχαιρέτησε ο Αλέξης Τσίπρας τον Ηλία Νικολακόπουλο. Η πολιτική κηδεία του έγινε στο Α’ νεκροταφείο με πλήθος κόσμου που έσπευσε για να τον αποχαιρετήσει. Στον επικήδειο που εκφώνησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε τον τελευταίο διάλογο που είχαν πριν φύγει για το μοιραίο ταξίδι στη Τζιά. Ως γνωστόν, ο Ηλίας Νικολακόπουλος ήταν στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα επί σειρά ετών και διατηρούσε γραφείο στην Κουμουνδούρου. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε ότι ο γνωστός δημοσκόπος-αναλυτής του είχε εκμυστηρευτεί «με κουράσατε, χρειάζομαι επειγόντως διακοπές».
«Στη τελευταία μας συνάντηση, αφού μας μίλησες για πρώτη φορά για το πως έφερες για πρώτη φορά στη χώρα τις δημοσκοπικές έρευνες στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, κάποια στιγμή πριν ολοκληρωθεί η σύσκεψη, κοίταξες στο ρολόι σου και σηκώθηκες να φύγεις βιαστικά. “Φεύγει το καράβι για τη Τζιά;”, σε ρωτήσαμε. “Όχι μιλάει ο Κωνσταντίνος” μας απάντησες. “Δε σας χαιρετώ, θα τα ξαναπούμε σύντομα”, μας είπες» περιέγραψε την τελευταία τους συνάντηση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε: «Ήταν μάλλον επιθυμία σου να μη μας χαιρετήσεις αλλά να φύγεις βιαστικά».
Ο επικήδειος του Αλέξη Τσίπρα στην κηδεία του Ηλία Νικολακόπουλου
«Αποχαιρετούμε σήμερα με οδύνη έναν ξεχωριστό σύντροφο, εναν σπουδαίο επιστήμονα, εναν γλυκό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που μας έδωσε και μας δίνει με τη ζωή και το έργο του ένα έξοχο παράδειγμα αρμονίας ανάμεσα στη γνώση και τη σεμνότητα. Ανάμεσα στην πρωτοπόρα σκέψη και την περίσκεψη. Ανάμεσα στη βαθιά μελέτη της πραγματικότητας και την καθημερινή πράξη για να αλλάξουμε την πραγματικότητα.
Ο Ηλίας Νικολακόπουλος γεννήθηκε μέσα στην τραγωδία του εμφύλιου.
Τον ντάντεψαν και τον νανούρισαν στο Τρίκερι η εξόριστη μητέρα του και οι επίσης εξόριστες φίλες της. Τον σημάδεψε η εξορία και η φυλακή του πατέρα του. Στερήθηκε την εποχή της παιδικής αθωότητας τους γονείς του, που τους αντικατέστησε μια τρυφερή γιαγιά, μητέρα της μητέρας του, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα. Παιδί του εμφύλιου και των μετέπειτα δύσκολων χρόνων, δεν έδωσε ωστόσο ποτέ χώρο στην εμπάθεια. Οργανώθηκε στη νεολαία της ΕΔΑ και στη νεολαία Λαμπράκη, αλλά το χαμόγελο συνόδευε πάντα τα λόγια του όταν εξιστορούσε τις μάχες για τη δημοκρατία και την ομαλότητα. Ακόμα και όταν εξιστορούσε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια.
Το χαμόγελο συνόδευε τις λαμπρές σπουδές του, τις φιλίες, τη σχέση με τους μαθητές του, τη σχέση με την Αριστερά. Το χαμόγελο συνόδευε τα λόγια του και αργότερα, όταν μας μάθαινε την αλφαβήτα των εκλογικών συμπεριφορών, των κοινωνιολογικών αναλύσεων, της Ιστορίας. Της Ιστορίας που άφησε τα σημάδια της πάνω του. Αλλά κατάφερε να βάλει κι αυτός το δικό του σημάδι πάνω της. Ο Ηλίας ήταν φίλος, σύντροφος, σύμβουλος.
Ο Ηλίας για πολλούς ήταν δάσκαλος. Ο Ηλίας ήτανε ένα ανοιχτό βιβλίο για όλους μας.
Στα άγουρα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στα ώριμα χρόνια της διακυβέρνησης και μετέπειτα, ως χτες, ήταν για μας, για μένα, για τον προοδευτικό χώρο, ένα σημείο αναφοράς. Η σιγουριά της επιστήμης δεμένη με την επιθυμία της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλλαγής, της προόδου. Αλλά και η επιστήμη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να την πω, η επιστήμη της σιγουριάς. Ήταν σίγουρος για ό,τι έλεγε γιατί δεν τον κινούσε ο κάπως συνηθισμένος σε μας αυθορμητισμός του δίκιου μας, αλλά η βαθύτερη μελέτη της ιστορίας, των αριθμών, των πολιτικών συμπεριφορών, των κοινωνικών ρευμάτων. Γι’ αυτό και υπήρξε ο μόνος ίσως επιστήμονας που “εκτέθηκε” στη σκληρή δημοσιότητα της τηλεόρασης, με τις εκλογικές του προβλέψεις και αναλύσεις, και κέρδισε όχι μόνο την εκτίμηση, αλλά και την αγάπη όλων. Όποιο πολιτικό Θεό κι αν πίστευαν.
Το αποτύπωμα του Ηλία σε όλους εμάς αλλά και σε κάθε πολίτη που έμαθε να αναζητά την εκτίμηση του σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εδώ και τριάντα χρόνια, είναι τελικά πολύ βαθύτερο από όσο γνωρίζαμε όσο τον είχαμε δίπλα μας. Ο Ηλίας μας χάρισε τις γνώσεις, τη νηφαλιότητα, το χαμόγελο που αναζητά την αλήθεια και αμφισβητεί τα δόγματα, τη σεμνή στράτευση, το αναντικατάστατο ήθος. Άνοιξε νέους δρόμους στη σκέψη μας αλλά και στην επιστήμη της εκλογικής κοινωνιολογίας.
Έδωσε νέο περιεχόμενο στα Αρχεία Κοινωνικής Ιστορίας ως πρόεδρός τους.
Έδεσε το σήμερα με το χτες και την ιστορία με τον πιο παραστατικό τρόπο στις εκπομπές του στο Κόκκινο. Εξασφάλισε τέλος την πιο αναμφισβήτητη αμεροληψία και εγκυρότητα στην πρόσφατη εκλογική διαδικασία για την εκλογή προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής στο κόμμα μας. Στο τέλος μας εκμυστηρεύτηκες ότι σε κουράσαμε και ότι χρειάζεσαι επειγόντως διακοπές. Στη τελευταία μας συνάντηση, αφού μας μίλησες για πρώτη φορά για το πως έφερες για πρώτη φορά στη χώρα τις δημοσκοπικές έρευνες στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, κάποια στιγμή πριν ολοκληρωθεί η σύσκεψη, κοίταξες στο ρολόι σου και σηκώθηκες να φύγεις βιαστικά. “Φεύγει το καράβι για τη Τζιά;”, σε ρωτήσαμε. “Όχι μιλάει ο Κωνσταντίνος” μας απάντησες. “Δε σας χαιρετώ, θα τα ξαναπούμε σύντομα”, μας ειπες. Ήταν μάλλον επιθυμία σου να μη μας χαιρετήσεις αλλά να φύγεις βιαστικά.
Άξαφνα.
Θα μας λείψεις, σύντροφε Ηλία. Μας λείπεις ήδη από την πρώτη στιγμή που έφτασε σε μας το μαντάτο του απροσδόκητου χαμού σου.
Και είμαι βέβαιος, ξέρω, ότι δεν θα σε θυμόμαστε απλώς.
Θα είσαι μαζί μας στις σκέψεις, τις αναζητήσεις αλλά και στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Καλό σου ταξίδι».
