Δύσκολος ο δρόμος προς τις κάλπες
Από τη Λίνα Δρούγκα,
Δημοσιογράφο
Στην Τουρκία «μύρισαν» εκλογές. Και μυρίζει και φρέσκο εκλογικό αίμα, με αδιευκρίνιστες διαθέσεις. Οι πολιτικοί ξεσαλώνουν στο πεδίο του εθνικισμού. Και η κόντρα για το ποιος θα δείξει περισσότερο «πατριώτης», παίρνει άλλες διαστάσεις. Ο Ερντογάν συναντήθηκε με τον Τζο Μπάιντεν, πήρε… μισή διαβεβαίωση για τα F16, και …εκνεύρισε αρκετά τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ μέχρι να πει το ναι, με ανταλλάγματα φυσικά, για την ένταξη των δύο σκανδιναβικών χωρών. Και με την επιστροφή του, συνέχισε να ταΐζει τον λαό με το όραμα της «γαλάζιας» πατρίδας. Τα «τέλια» στην Τουρκία ήδη βαρούσαν.
Η… πρώην λύκαινα
Η Ακσενέρ, πρώην λύκαινα, τον κατηγόρησε ότι το «ναι» σε Σουηδία και Φιλανδία βλάπτει τα συμφέροντα της Τουρκίας. Ο Κιλιντζάρογλου των Γκρίζων Λύκων, τον κάλεσε να αναλάβει δράση για να λύσει τα πρόβλημα με τα ελληνικά νησιά. Και ο Μπαχτσελί εμφάνισε σε χάρτη Αιγαίο και Κρήτη ως τουρκικά εδάφη. Ο Ερντογάν δεν έχει μάθει να χάνει. Οι νίκες του είναι σερί από το 2003 που ανήλθε στην εξουσία. Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν λαβωμένο. Κυρίως λόγω της ανορθόδοξης οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί.
Ο λόγος στον λαό
Τα έξι εκατομμύρια των πολιτών που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά στις κρίσιμες εκλογές που θα γίνουν σε 12 μήνες, εκτιμάται πως θα παίξουν καθοριστικό ρόλο. Και είναι η γενιά αυτή που δεν «ξεσαλώνει» με κανέναν τρόπο. Είναι το 12% του εκλογικού σώματος. Και σε αυτούς πέφτει ο κλήρος για το εάν ο Ερντογάν θα παραμείνει στην εξουσία ή εάν θα συμβεί κάτι που δεν έχουν ποτέ μέχρι στιγμής ζήσει: την Τουρκία υπό έναν διαφορετικό ηγέτη. Είναι η «γενιά Ζ». Δεν έχει σαφή ιδεολογία, δεν εμπιστεύονται όμως ούτε κυβέρνηση, ούτε αντιπολίτευση. Είναι η γενιά μπαλαντέρ. Και ένας μπαλαντέρ, έχει δύναμη.
