Αναζητώντας την χαμένη εφηβεία, από την Ευτυχία Παπούλια

Από την Ευτυχία Παπούλια

Κοινωνιολόγος

Η νοσταλγία των μεγάλων ημερών είναι ένας πρόωρος θάνατος.

Bruce Springsteen

Είμαι μία από τους “ευλογημένους” θα τολμούσα να πω, που κατάφερα να παρακολουθήσω τη μεγάλη συναυλία των Scorpions με τον Alice Cooper στο ΟΑΚΑ, απολαμβάνοντας ένα μαγικό, άκρως νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν της… αθωότητας. Τα είδωλα της εφηβείας μας ήρθαν αποφασισμένα να μας συγκινήσουν, να μας τρελάνουν και να μας ξεσηκώσουν, απορροφημένοι στην μουσική τους, σε εκείνους τους στίχους που ίσως είναι ακόμη χαραγμένοι στα θρανία και στα παγκάκια της γειτονιάς. Ο “σατανικός” Alice – στα 74 του, κρατούσε το βλέμμα μας καρφωμένο στη σκηνή, σε ένα θέαμα που ακόμη κι αν σε τρόμαζε, έφτανε την αδρεναλίνη σου στα ύψη.

Είναι αλήθεια ότι οι συναυλίες των Scorpions στην Ελλάδα -27η στον αριθμό – έχουν γίνει ανέκδοτο, μετά από αρκετές ανακοινώσεις των ίδιων ότι παίζουν για τελευταία φορά ζωντανά κι ότι μετά… κρεμάνε τις κιθάρες τους. Η πρώτη φορά που έπαιξαν ζωντανά στη χώρα μας ήταν στις 29 Νοεμβρίου του 1990 σε ένα κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ποιος από τους παλιούς έχει ξεχάσει τη στιγμή που ερμήνευσαν το άσμα της Μαρινέλλας «Θα ήθελα να ήσουν η αγάπη μου»; Αυτή τη φορά, κάποιοι απογοητεύτηκαν με τον “κουρασμένο” Klaus Meine, που δεν ερμήνευσε κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες.

Το αλησμόνητο Rock of Gods

Νωρίτερα τον Ιούλιο, το τελευταίο rock είδωλο που ακούει στο όνομα Iggy Pop, ξεγυμνώθηκε στα… 75 του, ζητώντας συγγνώμη από το εκστασιασμένο κοινό στην Πλατεία Νερού, για τη φωνή του… Φωνή βραχνή και παραμορφωμένη όσο ποτέ πριν… To 1996 στο Rock of Gods, o 52χρονος Iggy Pop δέχθηκε με αδιανόητη ορμή, ένα γεμάτο πλαστικό μπουκάλι νερού στο πρόσωπο. Αφού ξεστόμισε σε “γαλλικά” πως τίποτα δεν θα τον σταματήσει, έγινε ανήμερο θεριό και γεμάτος αίματα ξεκίνησε ένα ανεξέλεγκτο Χορό της Φωτιάς, σε μια βραδιά που άλλαξε την ιστορία της ροκ. Τώρα, απολογείται για τη φωνή που “έβγαινε” με δυσκολία…

Μετά από δυόμιση χρόνια “σκοτοδίνης” και ανασφάλειας, το μεγαλύτερο συγκρότημα στην ιστορία του heavy metal, οι Iron Maiden, εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μας, κάνοντας χιλιάδες φανατικούς να παραληρούν στο ΟΑΚΑ.  Οι γερόλυκοι είχαν αναμενόμενα περιορισμένες δυνατότητες στα φωνητικά, όμως η νύχτα της 16ης Ιουλίου γράφτηκε αναμφισβήτητα με χρυσά γράμματα στην ιστορία των lives της μπάντας στην Ελλάδα.

“Μαύρη” στιγμή της συναυλίας, όταν ο Bruce Dickinson, που στο παρελθόν έχει εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τα καπνογόνα, αποχώρησε για λίγο από τη σκηνή, στολίζοντας τον «ένοχο» μεταξύ άλλων με τη χυδαία φράση «you Greek cunt».Το περιστατικό μάλιστα γράφτηκε σε διεθνή μέσα και συζητήθηκε στα social media: κάποιοι είπαν ότι ο Ντίκινσον διακόπτει συναυλίες για ψύλλου πήδημα, άλλοι ότι γέρασε και έχει νεύρα, ενώ άλλοι θύμιζαν πως έχει περάσει καρκίνο του φάρυγγα.

Βέβαια, η πρώτη συναυλία των Iron Maiden στην Αθήνα το 1988, χωρίς κινητά και φωτογραφικές μηχανές, ήταν κάτι περισσότερο από ένα εκρηκτικό live.Ήταν ένα κομβικό σημείο και μία ανάμνηση που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει. Ίσως για κάποιους παλιούς, να ήταν ένα live που τους άλλαξε τη ζωή.

Αυτή η λαχτάρα…

Όση λαχτάρα κι αν έχουμε πολλές φορές να βρεθούμε κοντά στα είδωλα των νεανικών μας φαντασιώσεων, με την ελπίδα να αναβιώσουμε τις ίδιες συγκινήσεις, τα ίδια συναισθήματα, διαισθανόμαστε πως τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν… Ούτε εκείνοι οι καλλιτέχνες που κάποτε μας συνέπαιρναν με την φρεσκάδα, τον ενθουσιασμό και το τραγούδι τους. Όμως ούτε και εμείς είμαστε οι ίδιοι… Ωστόσο, αυτό που μένει αναλλοίωτο, είναι η μουσική κι ο στίχος των τραγουδιών τους… Αυτά είναι που ενώνουν τις τρείς γενιές που βρέθηκαν δίπλα – δίπλα για λίγες ώρες στις κερκίδες. Συναυλίες τέτοιου επιπέδου δεν είναι απλά ένα οπτικό θέαμα αλλά και μια ηχητική πανδαισία. Είναι κυρίως μυσταγωγία. Μια εμπειρία που εβδομηντάρηδες έτρεξαν να βιώσουν, παρέα με ενα νεανικό τους αίσθημα, προσδοκώντας να συναντήσουν παλιούς τους φίλους ή κάποια ξεχασμένα πρόσωπα. Κυρίως όμως να συναντήσουν μετά από χρόνια την χαμένη εφηβεία τους…

Ίσως…

Σε μία εποχή που όλα φαίνονται να καταρρέουν, πόσο κακό είναι να αναζητάς στα άχυρα εκείνα τα συναισθήματα των απογευμάτων που ονειρευόμασταν το μέλλον μας παίζοντας μακριά γαϊδούρα; Ή εκείνη την πρώτη νότα που έρχεται από κάπου μακριά όταν μπαίνεις στο στάδιο, την πρώτη γουλιά της παγωμένης μπύρας, το πρώτο ρεφρέν από το αγαπημένο σου κομμάτι, όλα τα πρώτα συναισθήματα της πρώτης συναυλίας που σε πήγε ο πατέρας, σαν τον πρώτο έρωτα της ζωής σου, ένα πρώτο φιλί. Όλες οι πρώτες αναμνήσεις που σε χτυπούν αλύπητα στο μάγουλο, αλλά εσύ γελάς ανόητα κοιτώντας τον ουρανό, ορκίζοντας πως τίποτα δεν θα σου πάρει την ελπίδα.

Ίσως δεν έχουμε δικαίωμα να προσμονούμε τη “φλόγα” που είχαν τα πρόσωπα που γέμιζαν τους τοίχους των παιδικών μας δωματίων, πριν δεκαετίες. Μεταξύ μας, κανείς δεν έδωσε τον… οβολό του για να ικανοποιήσει τα αυτιά του. Ήταν μόνο για εκείνο το ταξίδι πίσω, το ραντεβού με την παλιά εκδοχή του εαυτού μας, την ανεμελιά που αφήσαμε εκεί, θαρρείς και όλα μοιάζουν ανίκανα σήμερα να ερεθίσουν την ψυχή μας. Αλήθεια;