Λιάκος - Μιχαηλίδης: Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος κάνει μια βέβηλη - όπως λέει -αναλογία του Μιχαηλίδη με τον Αλέκο Παναγούλη
Μια βέβηλη αναλογία, το ομολογεί ο ίδιος, ανάμεσα στον αναρχικό κρατούμενο Μιχαηλίδη και τον αντιστασιακό και ήρωα της αντιδικτατορικής πάλης Αλέκο Παναγούλη επιχειρεί ο καθηγητής και διανοούμενος της αριστεράς Αντώνης Λιάκος, υιοθετώντας το επιχείρημα ορισμένων ότι η δράση του Τοξοβόλου- ληστείες, αποδράσεις, συμπλοκή με αστυνομικούς- έχει πολιτικά κίνητρα. Το “επιχείρημά” του είναι ότι όπως η χούντα έδωσε αμνηστία στον Αλέκο Παναγούλη έτσι και η εδραιωμένη δημοκρατία του σήμερα, μπορεί να κάνει εκκαθάριση του παρελθόντος της τρομοκρατίας, χαρακτηρίζοντας εκδικητική τη συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι στους οπαδούς της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.
Η ανάρτησή του- στην οποία πάντως σημειώνει τον αρνητικό ρόλο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, ενώ διευκρινίζει ότι δεν προσπαθεί να παρομοιάσει τη χούντα με τη σημερινή Δημοκρατία- προκάλεσε την ειρωνική απάντηση του γνωστού αρθρογράφου της Καθημερινής Αρίστου Δοξιάδη που έγραψε ότι είμαστε “γνήσιοι απόγονοι του Αριστοφάνη, όπως φαίνεται από τα επεισόδια με τις απεργίες πείνας, του Μιχελογιαννάκη, του Κουφοντίνα και του τοξοβόλου, με την Ακρίτα και τον Λιάκο στο ρόλο του χορού.”
Εγραψε ο Αντώνης Λιάκος στην ανάρτησή του:
“Ο Γιάννης Μιχαηλίδης έδωσε τέρμα στην απεργία πείνας στο πάρα ένα, και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε. Ας μην τολμήσει να πει κανείς ότι επιχείρησε εκβιασμό. Δυο μήνες απεργία πείνας δεν είναι παίξε γέλασε, πρέπει να έχει φτάσει στα όριά του κανείς για να το επιχειρήσει, και χρειάζεται και ψυχικά αποθέματα. Θεωρώ πάντως, και το γράφω με επίγνωση του αρνητικού ρόλου που έπαιξε η τρομοκρατία, ότι θα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά πώς θα δώσουμε τέλος στην περιπέτεια όλων εκείνων που όπως ο Μιχαηλίδης ή ο Ρωμανός ή άλλοι και άλλες, πριν από αυτούς και μετά από αυτούς, διέπραξαν ποινικά αδικήματα με πολιτικά κίνητρα, παρά τις διαφωνίες μας και την καταδίκη εκ μέρους μας αυτών των κινήτρων, των ιδεών και της δράσης τους. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχει αλλάξει η ιστορική περίοδος. Θα επιχειρήσω μια αναλογία που ενδεχομένως θεωρηθεί βέβηλη, αλλά αξίζει να την ξανασκεφτεί κανείς στην ουσία της.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης υπήρξε ήρωας της αντίστασης στη Χούντα.
Οι ίδιοι όμως οι χουντικοί τον κατηγορούσαν για απόπειρα δολοφονίας. Και μάλιστα του αρχηγού τους. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Γ.Παπαδόπουλο, να του χορηγήσει αμνηστία τον Αύγουστο του ’73, μαζί με πολλούς άλλους που κατηγορούνταν όχι μόνο για τις ιδέες τους αλλά και για βόμβες και βίαιες απόπειρες κατάλυσης του πολιτεύματος όπως έλεγαν τότε. Δεν θέλω, και το λέω κατηγορηματικά, να εξισώσω τους κρατούμενους τότε με τους φυλακισμένους σήμερα, ούτε μια κυβέρνηση δικτατορική με μια κυβέρνηση κοινοβουλευτική. Θέλω όμως να επιμείνω στο σημείο και στη λογική της ιστορικής εκκαθάρισης του παρελθόντος.
Αν έκανε αυτή την υπέρβαση η χούντα του Παπαδόπουλου, και μάλιστα σε μια στιγμή που αισθανόταν παντοδύναμη, γιατί και πόσο ακόμη θα πρέπει να είναι δέσμια μιας εκδικητικής πολιτικής μια δημοκρατία στερεωμένη και βέβαιη για τον εαυτό της; Δεν ήταν αρκετή η τιμωρία για τον Μιχαηλίδη, τον Ρωμανό και τους άλλους (και κάτι που ξεχνάμε: Δεν κατηγορήθηκαν για δολοφονίες) η φυλάκισή τους πάνω από 10 χρόνια; Μήπως θα πρέπει να τεθεί το ζήτημα μιας γενναίας ιστορικής εκκαθάρισης εκκρεμοτήτων που ανήκουν πλέον στο παρελθόν;
Η απάντηση όλο ειρωνεία του Αρίστου Δοξιάδη
Γνήσιοι απόγονοι του Αριστοφάνη είμαστε, όπως φαίνεται από τα επεισόδια με τις απεργίες πείνας, του Μιχελογιαννάκη, του Κουφοντίνα και του τοξοβόλου, με την Ακρίτα και τον Λιάκο στο ρόλο του χορού.
Στην Ιρλανδία το 1981 ήταν πραγματική τραγωδία η απεργία πείνας με αποφασισμένους αγωνιστές που εκπροσωπούσαν μια ισχυρή λαϊκή απαίτηση. Πολλοί από αυτούς πήγαν μέχρι τέλος, και πέθαναν.
Στην Ελλάδα έχουμε την κωμωδία. Οι απεργοί πείνας είναι περιθωριακοί εγκληματίες, ή καραγκιόζηδες, χωρίς πραγματικό λαϊκό έρεισμα και χωρίς τσαγανό.
Εχουν όμως χορωδία τις Ακρίτες και τους Λιάκους, που “μόριον είναι του όλου” σε αυτή την παράσταση, όπως έγραψε ο Αριστοτέλης για τις χορωδίες.
Χωρίς τους χορωδούς δεν θα υπήρχε η παράσταση. Ευχαριστούμε Έλενα και Αντώνη που μας συνδέετε με τους αρχαίους ημών προγόνους, έστω και στην φαιδρή εκδοχή.
