Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Κάλλιο γλύστρα στο δρόμο το δικό σου παρά στο δρόμο του άλλου να ‘σαι ορθός.
Κωστής Παλαμάς
“Δεν θέλω να παω διακοπές με τον άνδρα μου. Μια εβδομάδα πριν και θα ήθελα να γίνει ένα θαύμα και να τις ακυρώσω. Νιώθω ενοχές, ο σύζυγός μου είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, μας αγαπάει, δεν μας λείπει τίποτα. Ομως εγώ γιατί ασφυκτιώ τόσο κι αισθάνομαι σαν να μου έχουν στερήσει τον αέρα και νιώθω πως πνίγομαι… πνίγομαι… πνίγομαι;”.
Ειναι η σπαρακτική εξομολόγηση μιας μητέρας και νοικοκυράς ‘πλήρους απασχόλησης’, όπως αυτοπροσδιορίζεται η ίδια, η οποία δεν ζητάει κάποια βοήθεια. Απλά θέλησε με την άνεση της ανωνυμίας που της παρέχει το διαδίκτυο, να εκφράσει το προσωπικό της δράμα που σε διαφορετική περίπτωση θα έμοιαζε σαν αχαριστία απέναντι σ’ έναν ιδανικό σύζυγο που της παρέχει την πολυτέλεια να μην εργάζεται, αχαριστία απέναντι και στα δυο παιδιά της, αχαριστία γενικότερα απέναντι στην ευτυχισμένη οικογένεια που συναποτελούν ολοι τους μαζί. Ομως εκείνη, πνίγεται… πνίγεται… πνίγεται.
“Κάθε πρωί σηκώνομαι πρώτη”, συνεχίζει, “πριν ξυπνήσουν τα παιδιά, να ετοιμάσω φαγητό για όλους, γιατί το ‘ενοικιαζόμενο’ έχει και κουζίνα φυσικά επειδή λόγω των παιδιών, αλλά και για λόγους οικονομίας, πρέπει να μαγειρεύουμε και να τρώμε μέσα. Ύστερα πρωινό για όλους και πάμε για την θάλασσα. Μπροστά ο σύζυγος με το μωρό στην αγκαλιά του κι ένα τσαντάκι με το τάμπλετ, το κινητό του, ένα σταυρόλεξο και μια πετσέτα… Πίσω εγώ φορτωμένη με αλλαξιές, κουβαδάκια, τσουγκράνες, νεροπίστολα, μπρατσάκια, ταπεράκια με φρούτα και φτάσαμε!
Aσφυκτιώ
Ο άνδρας μου χαλαρός στην ξαπλώστρα του, θέλει την ησυχία του, να μην τον πολυενοχλούν γιατί τον περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας, οπως λέει, (ειναι υψηλόβαθμος Δημόσιος Υπάλληλος), άλλωστε ειναι και ο μοναδικός που φέρνει χρήματα στο σπίτι για να μην μας λείπει τίποτα. Για να κολυμπήσω εγώ η ίδια ουτε λόγος, αφού πρέπει να επιβλέπω τα παιδιά… Μετά απο ένα δίωρο επιστροφή στο ενοικιαζόμενο, θα φάμε, θα ξαπλώσουν (οι τρείς τους) κι εγώ θα πλύνω τα πιάτα”. Το απόγευμα πάλι θάλασσα, κουβαδάκια κλπ, γιατί ο άνδρας μου αποφάσισε πως το δεύτερο μπάνιο ειναι απαραίτητο… ύστερα βόλτα, παγωτό. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται όλες τις μέρες των διακοπών κι όλα τα χρόνια. Δεν λέω, η οικογένεια έχει όμορφες στιγμές, ο άνδρας μου ειναι πολύ καλός συζυγος, όμως εγώ εξακολουθώ να ασφυκτιώ”.
Σίγουρα, μεγάλη μερίδα παντρεμένων θα βλέπουν σε αυτές τις λέξεις απόγνωσης τη δική τους ρουτίνα. Όσον αφορά στην πρωταγωνίστριά μας, στην πραγματικότητα δεν πήγε για διακοπές, με την ακριβή έννοια του όρου, απλά μετέφερε την καθημερινότητά της, επιφορτισμένη μάλιστα με την υποχρέωση να παρέχει την φροντίδα της στον πολύ καλό σύζυγο ολόκληρη την μέρα αντί για την μισή μέρα ‘οπως συνέβαινε πριν τις διακοπές γιατί όλο το πρωινό έλειπε στην δουλειά του και δεν τον… είχες μέσα “στα πόδια της”.
Ενσταση
Η πρώτη ένσταση, αφορά στην δραστηριότητα ‘κουζίνα – μαγείρεμα’ με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κάτι που θα έπρεπε να αποκλείεται ως ασύμβατο με την έννοια των διακοπών ακόμα και για λόγους οικονομίας. Υπάρχουν παντού μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις εστίασης που μπορούν να καλύψουν τις διατροφικές ανάγκες ακόμα και των μικρών παιδιών, επιχειρήσεις που περιμένουν αυτούς τους λίγους μήνες του καλοκαιριού να βγάλουν κάποια χρήματα. Είναι ασέβεια απέναντι τους και έλλειμα καταναλωτικής συνείδησης να πηγαίνουμε στον τόπο τους και να αφήνουμε πίσω μας μόνο τα σκουπίδια μας την οικονομική μιζέρια μας και μια κακή εντύπωση.
Ολα αυτά μαζί, η κουζίνα, ο πλαστικός εξοπλισμός των παιδιών καθώς και η εξάρτησή μας απο την τεχνολογία και την ενημέρωση, τα οποία δεν μπορούμε τουλάχιστον να περιορίσουμε τις λίγες μέρες των διακοπών ειναι οι αφορμές που κάνουν την φίλη μας να πνίγεται. Ομως η αιτία βρίσκεται στην οικονομική και κατ’ επέκταση την συναισθηματική εξάρτηση απ’ τον σύζυγό της.
Χωρίς αμφιβολία, να μεγαλώνει μια μητέρα τα παιδιά μόνη της είναι η καλύτερη επιλογή τουλάχιστον μέχρι να πάνε για πρώτη φορά στο σχολείο… Σταδιακά όμως, η γυναίκα απελευθερώνεται απ’ την ανάγκη να βρίσκεται μαζί τους ολόκληρο το πρωινό στο σπιτι.
Άδηλη απειλή
Σήμερα το νέο μοντέλο της οικογένειας θέλει για πολλούς λόγους και την γυναίκα να εργάζεται, ακόμη κι αν ο σύζυγος κερδίζει τόσα πολλά χρήματα ώστε να μην υπάρχει τέτοια ανάγκη.
Ο πιο σημαντικός λόγος είναι πως είναι σχεδόν υποχρέωση η γυναίκα να έχει μια οικονομική αυτάρκεια έστω και για τις προσωπικές της ανάγκες. Αν όμως έχει και μια επαγγελματική σταδιοδρομία απ’ όπου μπορεί να κερδίζει περισσότερα και να έχει την δική της ασφαλιστική κάλυψη, τότε ακόμη καλύτερα.
Ετσι, δεν θα είναι υποχρεωμένη να υφίσταται και την άδηλη απειλή μιας πιθανής εγκατάλειψης απ’ τον σύζυγο, οσο ιδανικός κι αν είναι, ποτέ δεν ξέρεις, ή ενός διαζυγίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπρέπειά της. Ενας άλλος λόγος, είναι η αίσθηση της ελευθερίας που απορρέει απ’ το γεγονός και μόνο οτι βγαίνει απ’ το σπίτι, μεταβαίνει σ’ έναν άλλο χώρο, συναντά ανθρώπους με τους οποίους δημιουργεί μια σχέση οικειότητας κι εμπιστοσύνης μια σχέση που συνήθως δεν υπάρχει ουτε με τα πιο κοντινά πρόσωπα στην οικογένεια. Εναλλακτικές προτάσεις για το κενό που αφήνει πισω της μια εργαζόμενη γυναίκα υπάρχουν πολλές, αλλά ειναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο και δεν θα αναφερθούμε σ’ αυτό.
Το βουβό κι ανομολόγητο δράμα
Η μητέρα και σύζυγος που απέστειλε τις σκέψεις της σε γνωστό διαδικτυακό ιστότοπο, σήμερα νιώθει να της έχουν στερήσει και τον αέρα που αναπνέει, αλλά στην πραγματικότητα αποποιήθηκε, εκποίησε και τα δύο αυτά βασικά αγαθά που συνθέτουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια: την οικονομική της αυτονομία και την αίσθηση της ελευθερίας, τα οποία εξαγόρασε ο αξιόλογος κατά τα άλλα σύζυγός της, απλά απαλλάσσοντας την απ’ την ανάγκη να εργάζεται. Καθιστώντας όμως έτσι τον ίδιο κυρίαρχο του παιχνιδιού και απόλυτο αφέντη, μια ιδιότητα που του την αναγνωρίζει, η φίλη μας, μόνο και μόνο επειδή ‘αυτός τους αγαπάει και φροντίζει να μην τους λείψει τίποτα’.
Το βουβό κι’ ανομολόγητο αυτό δράμα, που είναι και δράμα πολλών άλλων γυναικών που απο επιλογή τους αποδέχτηκαν την οικονομική εξάρτησή τους απ’ τον σύζυγό τους είναι η γκρίζα πλευρά μιας ευτυχισμένης, κατά τα άλλα, οικογένειας που συμπυκνώνεται στο πρόσωπο μιας μητέρας, νοικοκυράς πλήρους απασχόλησης, έτοιμης κάποια στιγμή να εκραγεί και να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Δεν υπάρχουν ευτυχισμένες οικογένειες, ευτυχισμένα ζευγάρια, αν δεν αποτελούνται απο δυο ανεξάρτητους ευτυχισμένους ανθρώπους στον βαθμό που δεν θα μπορεί ο ένας να διαταράξει την ευτυχία του άλλου και να του αναγνωρίζει το δικαίωμα της ελευθερίας ακόμα κι’ αν εκείνος επιθυμεί ενα Σαββατοκύριακο ή ακόμη και τις διακοπές μόνος του, κάτι φυσικά αδιανόητο για τα σημερινά ηθη μιας ‘ευτυχισμένης’ αστικής οικογένειας. Η ατομική μας ελευθερία, είναι ενα υπαρξιακό μας δικαίωμα που ο γάμος και η συντροφικότητα δεν μπορούν να καταργήσουν…
Ομως η διαχείριση αυτη της ελευθερίας, όταν προσβάλλεται η αξιοπρέπεια του συντρόφου μας, ειναι ένα πολύ, πολύ σοβαρό κεφάλαιο.
