Δίκη Μάτι – σήμερα 9/12: «Και που σώθηκα είναι σαν να έχω πεθάνει…»

Με τη συγκλονιστική φράση «και που σώθηκα είναι σαν να έχω πεθάνει…» η Ευανθία Σιδέρη, η οποία έχασε τη μητέρα και τον σύζυγο κατέθεσε τη δική της μαρτυρία για τα όσα τραγικά έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, τον Ιούλιο του 2018. «Κοιτούσα τι γίνεται στη φωτιά στην Κινέτα. Έξι παρά είκοσι, βλέπω παχύ καπνό που πέρασε από πάνω μας. Και λέω η Κινέτα έφτασα εδώ! Δεν μπορεί. Είχε περάσει ήδη η φωτιά αλλά εγώ δεν μύριζα, έχω χάσει την αίσθηση. Η κόρη μου έπαθε κρίση πανικού, γύρισαν τα μάτια της, ούρλιαζε. “Θα καούμε, πάμε να φύγουμε” φώναζε.. » είπε η μάρτυρας στην κατάθεση της.

«Έτρεχε μπροστά η κόρη μου η Περσεφόνη, πίσω εγώ και η μητέρα μου και πιο πίσω ο άντρας μου. Κάποια στιγμή τον χάσαμε. Μπήκαμε στο μονοπάτι. Η μαμά μου εκείνη την ώρα μου λέει «δε θα τα καταφέρω, άφησε με». Της λέω πάμε. Φτάνουμε στα σκαλοπατάκια και ξαφνικά η κορη μου φωνάζει «μαμά καίγεσαι!». Πετάω ρούχα και πέφτω στη θάλασσα, βλέπω δευτερόλεπτα πριν την κόρη μου να αρπάζει τη μάνα μου και να την τραβάει στη θάλασσα. Τις έχασα. Έπεσε μαύρο πέπλο παντού. Βρήκα μια ξέρα και κάθισα. Ούρλιαζα για ώρες. Και που σώθηκα είναι σαν να έχω πεθάνει» ανέφερε η μάρτυρας.

Ήμασταν μόνοι μας τελείως

«Καμένα μωρά, καμένες μανάδες. Καίγανε τα πάντα. Ήταν ένα πράγμα ασύλληπτο. Ήμασταν μόνοι μας τελείως. Μετά από ώρες ήρθε ένα μεγάλο καΐκι. Να γίνεται χαμός. «Τους καμένους πρώτα!» να φωνάζουν. Ήρθε ο άντρας μου κατάμαυρος, μου λέει «αγάπη μου» και λιποθύμησε. Παίρνω την κόρη μου τηλέφωνο, μου λέει δε βρίσκω τη γιαγιά. Άρχισαν να ψάχνω σε ξέρες, μέσα στη θάλασσα. Τα είδα όλα. Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας. Τη χάσαμε τη μητέρα μου και ο άντρας μου μερικούς μήνες μετά κατέρρευσε από αυτό και πέθανε στο νοσοκομείο. Δικαίωση για τη μνήμη της μητέρας μου, του αντρούλη μου, της Χρύσας Σπηλιώτη που ήταν φίλη μου για όλους όσους χάθηκαν άδικα» περιέγραψε η μάρτυρας.

 «Ο πατέρας μου μας φώναζε να φύγουμε»

Κλαίγοντας η μάρτυρας, Μαγδαλινή Τσέκου, περιέγραψε πως βίωσε τη φονική πυρκαγιά και πως χωρίστηκε με τον πατέρα της εκείνη την ημέρα της 23ης Ιουλίου 2018. «Βρισκόμουν σπίτι μαζί με τη μητέρα και τον πατέρα μου. Το σπίτι βρίσκεται 200 μέτρα από Μαραθώνος με θέα προς Βουτζά. Όπως κοιτάνε να δούμε τι γίνεται, με τον πατέρα μου κυρίως, τους λέω ότι βλέπω καπνούς. Κοιτάμε όλα τα κανάλια δεν ακούμε τίποτα. Ο καπνός δυναμώνει. Ο αέρας ερχόταν προς εμάς. Βλέπουμε ότι υπάρχει πλευρά Καλλιτεχνούπολη φωτιά. Τρομοκρατούμαστε. Αέρας πολύ δυνατός. Τη φωτιά τη βλέπουμε να έρχεται αλλά πιστεύουμε δε θα φτάσει ποτέ σε εμάς. Η φωτιά δεν είχε περάσει ποτέ Μαραθώνος. Συνεχίζει όμως κατεβαίνει. Κινείται παράλληλα κι μου λέει πατέρας μου θα την σβήσω. Ο πατέρας μου φωνάζει και φεύγουμε. Κλείνουμε παράθυρα και πόρτες και μαζεύουμε ότι μπορούμε και φεύγουμε» περιέγραψε η μάρτυρας.

«Κάποια στιγμή, δημιουργούνται φλόγες κοντά μας. Μας λέει «προχωρήστε και έρχομαι» ο πατέρας μου. «Φύγετε και εγώ θα έρθω». Προσπαθεί να βάλει τα σκυλιά ο πατέρας μου, αυτά δεν ανταποκρίνονται. Φεύγω εγώ μπροστά με τη μητέρα μου. Ο δρόμος είναι γεμάτος φωτιά. Ένας άνθρωπος πηδάει στο καπό του αυτοκινήτου. Τον έβαλα μέσα. Μπροστά μας φωτιά. «Μου λέει περνά θα καούμε», του λέω με το αμάξι θα πάρουμε φωτιά. Πήδηξε κι έφυγε με κατεύθυνση στη θάλασσα. Δεν ξέρω τι απέγινε. Εγώ έκανα αναστροφή, βγήκα στο αντίθετο ρεύμα της Μαραθώνος σε αρχίζω να καλώ τον πατέρα μου. Δεν το σηκώνει. Κόσμος φωνάζει. «Η φωτιά σας κι θάψει, τρέξτε μη μένετε εδώ!». Σε όλη τη διαδρομή δεν έχω δει κανέναν υπεύθυνο. Καμία σειρήνα, καμπάνα, κάτι! Μόνο άνθρωποι φώναζαν. Στη διασταύρωση με τη Ραφήνα, παίρνω ξανά τον πατέρα μου. Δεν το σηκώνει. Συναντιέμαι με την αδελφή μου και λέμε να γυρίσουμε στο λιμάνι της Ραφήνας γιατί ο μπαμπάς μπορεί να πέρασε το δρόμο με τη φωτιά. Φτάσαμε στο λιμάνι ρωτούσαμε για τον πατέρα μας. Κανείς δεν τον έχει δει» εξιστόρησε η μάρτυρας.

Ο πατέρας μου έφυγε στις 27 Ιουλίου

Τελικά όπως ενημερώθηκε η μάρτυρας από συγγενή της ο πατέρας της μάρτυρας είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο. «Είχε 85% εξωτερικά εγκαύματα και 35% εσωτερικά, ήταν από τις χειρότερες περιπτώσεις. Τον διασωλήνωσαν. Μας είπαν να περιμένουμε. Ο πατέρας μου έφυγε στις 27 Ιουλίου. Από εκείνο το απόγευμα που φύγαμε από το σπίτι, δεν κατάφερα να του ξαναμιλήσω ποτέ. Ο πατέρας μου προσπάθησε να βοηθήσει μια οικογένεια που είχαν ένα ανάπηρο άνθρωπο. Εγκλωβίστηκαν μέσα στο αμάξι, που είχε πάρει φωτιά. Ο πατέρας μου σύρθηκε στο έδαφος. Αυτό συνέβη στις 19.30 και μέχρι τις 21.00 κείτονταν κάτω. Τα ξέρω αυτά γιατί η γειτόνισσα κατάφερε να επιβιώσει και έδωσε συνέντευξη και τα έμαθα. Ο ανάπηρος σύζυγος της απανθρακώθηκε μαζί με την τετραμελή οικογένεια στης οποίας το αμάξι βρισκόταν. Αργότερα πέθανε κι εκείνη από επιπλοκές».

Νωρίτερα ο Θρασύβουλος Κονταξής, συνήγορος του δημάρχου Ραφήνας- Πικερμίου, Ευάγγελου Μπουρνούς, έθεσε ζήτημα μεροληψίας του δικαστηρίου λόγω της συμβολικής κίνησης στην οποία προχώρησαν χθες οι συγγενείς με τη τοποθέτηση φωτογραφιών των νεκρών στις θέσεις του κοινού. Θ. Κονταξής: Αυτό που έγινε με τις φωτογραφίες χθες πρόκειται περί δικονομικής εκτροπής. Αποκρύψατε από τους συγγενείς ότι αποτελεί υπονόμευση του τεκμηρίου αθωότητας.

Η κίνηση ανοχής του δικαστηρίου σας συνιστά παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας. Κλονίζεται η αμεροληψία σας έναντι των κατηγορουμένων. Δεν απαντήσατε στο αίτημα που υπήρξε, αυτό σημαίνει απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας. Δεν υπήρξε απαθές το δικαστήριο σας, θα ενημερώσω την πρόεδρο του Αρείου Πάγου και τα αρμόδια όργανα, δεν είμαστε στα λαϊκά δικαστήρια της Τεχεράνης, δεν τυγχάνει το δικαστήριο σας της εμπιστοσύνης των κατηγορουμένων.

Πρόεδρος: Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να γίνει αυτό. Αυτό έγινε εχθές. Σήμερα δεν έγινε κάτι.

Θ. Κονταξής: Δεν καταλαβαίνω κι εγώ γιατί έγινε όλο αυτό χθες.

Πρόεδρος: Σας δόθηκε αίσθηση ότι μεροληπτεί το δικαστήριο;

Θ. Κονταξής: Ο ορισμός της αίσθησης αυτής.

«Δεν τίθεται για κανένα μέλος της σύνθεσης ζήτημα αποχής ή αυτοεξαίρεσης. Ο καθένας από εμάς μπορεί να ασκήσει αμερόληπτα τα καθήκοντα του» ανέφερε η Πρόεδρος της έδρας έπειτα από ολιγόλεπτη διάσκεψη του δικαστηρίου.