Ζωή Δαλακλίδου Ξάνθη: «Τέτοια ώρα ήμασταν έξω»
Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από τη φρικτή δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου, τα Χριστούγεννα του 2012 στην Ξάνθη. Ο «δράκος της Ξάνθης», ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης, λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 2012, κακοποίησε σεξουαλικά και σκότωσε τη 33χρονη κοπέλα βάζοντάς της φωτιά. Ο άντρας ανέμενε την Ζωή Δαλακλίδου στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διέμεναν οι γονείς της, τους οποίους ήρθε να επισκεφθεί από τη Θεσσαλονίκη όπου διέμενε μόνιμα η ίδια. Αρχικά προσπάθησε να τη βιάσει και όταν εκείνη αντιστάθηκε της επιτέθηκε, την κακοποίησε και στη συνέχεια την έβαλε φωτιά αφού πρώτα την περιέλουσε με βενζίνη που πήρε από παρακείμενο σταθμευμένο μηχανάκι.
Τα αδέρφια της Ζωής Δαλακλίδου απέτισαν φόρο τιμής στη νεαρή κοπέλα και με αναρτήσεις στα social media έστειλαν το δικό τους μήνυμα για τις γυναικοκτονίες. Πιο συγκεκριμένα, ο ένας από τους δύο αδερφούς της Ζωής έγραψε στο Facebook:«Να τραγουδάτε αλλά και να ΜΙΛΑΤΕ ΔΙΧΩΣ ΦΟΒΟ. 10 Χρόνια τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.(27-12-2012. 27-12-2022). Πέρασαν τόσο γρήγορα που ήταν σαν να έγινε χθες, σήμερα, αύριο.Άλλαξαν πολλά, έχεις παρέα τη μαμά και είσαι ξανά στην αγκαλιά της και ξανά στην αγκαλιά σου. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι το χαμόγελό σου και η αίσθηση ότι σε έχω δίπλα μου, πάντα. Είσαι ο Άγγελός μας».
Η αδερφή της, Ελένη Δαλακλίδου, με ανάρτηση που έκανε ανέφερε το εξής,
«10 χρόνια πριν…Ακριβώς τέτοια ώρα ήμασταν έξω και διασκέδαζε η κάθε μία με την παρέα της…Που να φανταστούμε λίγες ώρες αργότερα τι θα ξημέρωνε…Το τελευταίο μήνυμα σου: είμαι στο τάδε μαγαζί άμα θέλεις έλα.Και δεν πήγα, γύρισα σπίτι…και ξαφνικά, σαν ψέμα, ξεκίνησε ο δικός μας εφιάλτης, με το δικό σου μαρτύριο. Δεν γίνεται να το ξεχάσεις, δεν γίνεται να μην θυμάσαι τι πέρασες. Εικόνες και στιγμές που δεν φεύγουν από το μυαλό σου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες χαρές και αν είχαμε στη ζωή μας. Και το παράπονο μας είναι ότι ένα κομμάτι μας λείπει. Μόνο μέσα από τα όνειρα μας μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου. Μόνο από εκεί σου λέγαμε τα νέα μας.Και τα κομμάτια γίνανε δύο. Και ο πόνος μεγάλωσε, με την μόνη παρηγοριά ότι δεν είσαι μόνη εκεί. 10 χρόνια και είναι σαν ψέμα. Να ‘σαι καλά ψυχή μου εκεί πάνω. Μας λείπεις, μας λείπετε. Πάντα».
