Λίγες ημέρες πριν από τον γάμο του γιου του Γιώργου, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Καράογλου, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Η σύζυγός του Γιώτα, είναι αυτή που τον παρακινεί να κλείσει άμεσα ραντεβού στον γιατρό και ο δικός του αγώνας για τη ζωή ξεκινά.
«Άνοιξε η γη να με καταπιεί»
Όπως δηλώνει σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Thestival, μόλις του ανακοινώθηκε ότι έχει καρκίνο του μαστού, «άνοιξε η γη να με καταπιεί». Αμέσως, δυσάρεστες σκέψεις κυριάρχησαν στο μυαλό του και οι μνήμες από τον τραγικό χαμό της μητέρας του από όγκο στον εγκέφαλο, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 12 ετών, ξύπνησαν.
Για τον κ. Καράογλου οι στιγμές που λύγισε ήταν πολλές. Όμως, έλαβε τη γενναία απόφαση να μιλήσει ανοιχτά για τον καρκίνο που «χτύπησε» και τη δική του πόρτα, μετατρέποντας -όπως λέει- την ανατριχιαστική διάγνωση σε μια θαρραλέα αποστολή.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Θεόδωρου Καράογλου
Για τη στιγμή που η σύζυγός του του είπε πως πρέπει να κάνει εξετάσεις
«Όσο και αν ακούγεται παράξενο, την επέπληξα. Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται. Στο σπίτι είχαμε μια μικρή μάχη! Βλέπετε, θεωρούσα ότι ήμουν άτρωτος και πίστευα πως όσα μου έλεγε δεν με αφορούσαν, δεν με “ακουμπούσαν”. Για την ακρίβεια της είπα: “Εδώ ο κόσμος καίγεται με τον γάμο του Γιώργου και εσύ ασχολείσαι με ανούσια πράγματα”. Όμως, για να είμαι δίκαιος, ευτυχώς επέμεινε και προλάβαμε το κακό στην αρχή. Αμέσως πήρε το tablet στα χέρια, πληκτρολόγησε το σύμπτωμα και μου κατέστησε σαφές ότι πρέπει να ανησυχώ και πως δεν είναι ένα σύμπτωμα για το οποίο πρέπει να αδιαφορήσω. Αν δεν επέμενε, εάν δεν έκλεινε με το ζόρι το ραντεβού με τον γιατρό, σήμερα ενδέχεται τα πράγματα να είχαν πάρει άλλη τροπή. Γι’ αυτό κάθε φορά αναγνωρίζω δημόσια πως της χρωστάω τη ζωή μου».
Για τις σκέψεις του όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο στο στήθος
«Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Αυτό ήταν το πρώτο συναίσθημα όταν άκουσα τον γιατρό, μετά τη βιοψία, να μου λέει ότι έχω καρκίνο στο στήθος. Και προφανώς η πρώτη σκέψη που έκανα δεν ήταν καθόλου θετική. Έχοντας τη δυσάρεστη εμπειρία με την απώλεια της μητέρας μου από όγκο στον εγκέφαλο, όταν εγώ ήμουν μόλις 12 χρόνων, πίστεψα ότι το ρολόι μου μετρούσε αντίστροφα. Γι’ αυτό μόλις επιστρέψαμε σπίτι άρχισα να δίνω στην Γιώτα οδηγίες για τα… μελλούμενα προκειμένου να μην αφήσω εκκρεμότητες. Αφού με άφησε να εκτονωθώ, γύρισε και μου είπε μονάχα μια κουβέντα: “Θόδωρε, στη ζωή σου έχεις αποδείξει ότι είσαι μαχητής. Θα δώσεις και αυτήν τη μάχη και θα την κερδίσεις”. Ήταν η στιγμή που με άγγιξε βαθύτατα και γύρισε ο διακόπτης».
Για το έαν σκέφτηκε να κρατήσει κρυφό από τα παιδιά του ότι έχει καρκίνο
«Μα, το έκανα. Τους το αποκαλύψαμε στις 12 Σεπτεμβρίου, λίγες ημέρες μετά τον γάμο, όταν τους φωνάξαμε σπίτι και τους ενημερώσαμε ότι στις 14 του μήνα, ανήμερα της γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, θα περάσω την πόρτα του χειρουργείου. Το βλέμμα τους δεν ξεχνιέται! Όμως, για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια απόλυτα συνειδητή απόφαση. Τα παιδιά ετοιμαζόντουσαν για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής τους. Δεν γινόταν να τους μεταφέρω τις έννοιες μου, ούτε να σκοτεινιάσω τα πρώτα βήματα της κοινής τους ζωής. Τον Γολγοθά των πρώτων ημερών τον ανεβήκαμε μόνοι με την Γιώτα. Ο ένας κρατούσε το χέρι του άλλου και πορευτήκαμε μέχρι το τέλος. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα».
Για το πόσο δύσκολο ήταν να διαχειριστεί κάτι τόσο σοβαρό την ώρα που ο γιος του ζούσε τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής του
«Σκεφτείτε ότι την ώρα της τελετής ή της δεξίωσης, όταν έπρεπε να φωτογραφηθούμε ή να υποδεχθούμε τον κόσμο, εγώ γελούσα. Μάλιστα έσυρα πρώτος τον χορό. Έζησα κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της ημέρας με απίστευτη ένταση και χαρά. “Ρουφούσα” κάθε δευτερόλεπτο και αυτό με βοήθησε να ξεχαστώ, διότι η στιγμή επέβαλλε να είμαι εκεί με όλο μου το είναι. Προσποιούμουν ότι δεν συνέβαινε τίποτα και για λίγες ώρες το ξέχασα. Μέχρι φυσικά το πρωί της επόμενης ημέρας, όταν έπεσαν οι σφυγμοί και η αγωνία διαδέχθηκε τη χαρά και την ανεμελιά. Άλλωστε γνώριζα ότι βρισκόμουν μια ημέρα πιο κοντά στο χειρουργείο».
Για το εάν υπήρχαν στιγμές που σκεφτόταν τη μητέρα του, η οποία πάλεψε με τον καρκίνο και δεν τα κατάφερε
«Πολλές και καθημερινές. Λύγισα, έκλαψα, αναρωτήθηκα “γιατί σε εμένα”, όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη διάγνωση ότι πάσχουν από καρκίνο. Οι πρώτες ημέρες ήταν μαρτυρικές γιατί το πρωί πήγαινα στο γραφείο σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να μην αντιληφθούν το παραμικρό οι συνεργάτες μου και το βράδυ επέστρεφα σπίτι για να “βυθιστώ” στις σκέψεις μου. Ο καρκίνος έχει πολλή μοναξιά και πολλές ώρες περισυλλογής. Στιγμές άγριες, μοναχικές και δύσκολες. Όμως, κοιτώντας πίσω, κρατώ ως οδηγό ζωής ότι ακόμα και τότε πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Να παίρνουμε δύναμη και κουράγιο προκειμένου να συνεχίζουμε. Να δίνουμε ώθηση στον εαυτό μας να μην λυγίζει. Να του υπενθυμίζουμε πως έχουμε πολλές σελίδες ακόμα να γεμίσουμε στο βιβλίο της ζωής και να τον παρακινούμε να απολαμβάνει τον ήλιο όταν ξημερώνει. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις θα απαντήσει κανείς. Και έχει δίκιο. Όμως στις “γκρίζες” ημέρες της ζωής μας οφείλουμε και πρέπει να είμαστε πιο δυνατοί».
Για τους λόγους που θεωρεί πως είναι σημαντικό να μιλά ανοικτά για την περιπέτειά του
«Επέλεξα να μετατρέψω μια ανατριχιαστική διάγνωση σε μια θαρραλέα αποστολή. Μίλησα έχοντας ως σκοπό να ευαισθητοποιήσω και να κινητοποιήσω τους συμπολίτες μου να κάνουν προληπτικές εξετάσεις. Διότι το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν. Και πιστεύω ότι προσέφερα κάτι στον δημόσιο διάλογο γιατί μετά τη δημοσιοποίηση της δικής μου περιπέτειας μου τηλεφώνησαν τουλάχιστον έξι καλοί φίλοι και μου εκμυστηρεύτηκαν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο. Μιλώ για ανθρώπους με τους οποίους είχα και έχω προσωπική επαφή και συνομιλώ καθημερινά. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν μου το εκμυστηρεύτηκαν νωρίτερα, μου απάντησαν πως “ντρέπονταν”. Το λέω γιατί ο καρκίνος δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ταμπού. Ως στίγμα ή προσωπική αποτυχία. Είναι μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις, που αφορά άνδρες και γυναίκες, η οποία εφόσον διαγνωσθεί νωρίς μπορεί να νικηθεί».
Για τη στιγμή που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη του
«Το βλέμμα των παιδιών μου όταν τους εξηγήσαμε τι συμβαίνει. Η παρατεταμένη σιωπή που ακολούθησε έκανε θόρυβο και τον αιφνιδιασμό διαδέχθηκε η αγωνία. Εκεί ανέλαβε πάλι ενεργό ρόλο η Γιώτα σπάζοντας την αμηχανία λέγοντας: “Τώρα που το μάθατε ελάτε στο τραπέζι. Έστρωσα για να φάμε όλοι μαζί”. Μπορεί σε εκείνη το γεύμα να μην κατέβηκε μπουκιά, όμως την κρατώ μέσα μου ως το πιο ζεστό οικογενειακό στιγμιότυπο. Ιδίως τη στιγμή που ο ένας κρατούσε σφιχτά το χέρι του άλλου. Αξία ανεκτίμητη».
Για τα μηνύματα που έλαβε από άνδρες και γυναίκες που έδωσαν μάχη με τον καρκίνο
«Με συγκίνησαν μηνύματα αγνώστων συμπολιτών μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα και στο κινητό μου τηλέφωνο, που εξηγούσαν πως η δική μου περίπτωση αντανακλούσε τη δική τους περιπέτεια. Και πως έπαιρναν κουράγιο και δύναμη να προχωρήσουν τη θεραπεία. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως έπραξα το σωστό. Βλέπετε, ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν πως τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να έχουν μια κρυστάλλινη ζωή και να λειτουργούν ως παραδείγματα».
Για τα βήματα εξέλιξης που έχει θέσει η κυβέρνηση της ΝΔ όσον αφορά στην πρόληψη από τον καρκίνο του μαστού
«Η έναρξη του εθνικού προγράμματος για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού που φέρει τιμητικά την ονομασία “Φώφη Γεννηματά” και υλοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα είναι μια σημαντική καινοτομία. Στόχος του, όπως γνωρίζετε, είναι να παράσχει δωρεάν προσυμπτωματικό έλεγχο σε περίπου 1,3 εκατομμύρια γυναίκες ηλικίας 50 έως 69 ετών. Βούληση της Κυβέρνησης είναι να επεκτείνει τα προγράμματα του προσυμπτωματικού ελέγχου και σε άλλες ασθένειες και σε άλλους καρκίνους διότι η έγκαιρη διάγνωση σώζει ζωές. Μάλιστα, σε συνδυασμό με τα νέα εργαλεία που μας διαθέτει η επιστήμη, πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα μπορούμε να πούμε ότι είμαστε σε θέση να νικήσουμε τον καρκίνο».
Για το τι σκέφτεται όταν βλέπει στον καθρέπτη την ουλή στο στήθος του
«Ότι μπορώ να την καλύψω κάνοντας τατουάζ το σήμα του Ηρακλή, της αγαπημένης μου ομάδας. Είναι ιδέα της κόρης μου, Βανέσσας, την οποία δεν έχω αποκλείσει».
