Νεκρό μωρό Καρδίτσα: «Όλα άλλαξαν όταν την πήρα στα χέρια μου, η μέρα έσβηνε αγκαλιά με την κόρη μας»
Απαρηγόρητη είναι η οικογένεια του νεογέννητου βρέφους που έχασε ξαφνικά τη ζωή του στην Καρδίτσα, μόλις 16 μέρες από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο. Η ασύλληπτη τραγωδία σημειώθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής (8/1) -και συγκεκριμένα στις 5:30- στο σπίτι τους, όταν οι γονείς αντιλήφθηκαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το μωρό. Άμεσα κλήθηκε ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας Μουζακίου το οποίο έφτασε στο χωριό συνοδεία γιατρού. Εκεί προσφέρθηκαν άμεσα οι πρώτες βοήθειες στο βρέφος, το οποίο πιθανότατα είχε υποστεί εισρόφηση. Το βρέφος στη συνέχεια μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Κέντρο Υγείας όπου παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών δεν κατέστη δυνατή η ανάνηψή του.
Ο θρήνος του πατέρα
Με ένα σπαρακτικό μήνυμα, ο πατέρας του άτυχου κοριτσιού -που δεν πρόλαβε καλά καλά να γνωρίσει τον κόσμο- περιγράφει την ευτυχία της πατρότητας, που δεν περίμενε να διαρκέσει… μόλις 16 μέρες, ώσπου μετά ήρθε η κόλαση, όπως λέει ο ίδιος.
«Να κοιμάσαι αγκαλιά με την κόρη σου και την μητέρα της μαζί με τα χριστουγεννιατικα λαμπάκια, να κοιμάσαι για δύο ώρες και μετά να ξυπνάς και η κόρη σου να μην ζει πια.. Αν θα έπρεπε να δώσω τον ορισμό της κόλασης / τραγωδίας, νομίζω, αυτή την εικόνα θα έδινα όπου ποτέ δεν πίστευα ότι θα τη ζήσουμε.
Είναι ειρωνεία, έτσι δεν είναι; κάνεις δεν ξεφεύγει από το κέντρο του σύμπαντος…
Τα νέα πια έχουν μαθευτεί. Οπότε θα βρω εγώ το ελάχιστο κουράγιο να σας μεταφέρω το άτυχο συμβάν.
Σήμερα, 8/1/2023 ξημέρωσε μια μέρα όπου εγώ και η Βασιλική χάσαμε την κόρη μας Ελπίδα, ένα λαμπερό αστεράκι που φώτισε αυτό τον κόσμο για μόλις 16 μέρες.
Δεν θα ξεχάσω, ήταν 22/12/22 όταν γεννήθηκε. Ήμουν μέσα στο διάδρομο και η μαία μου την έφερε έπειτα από την γέννηση της. Θυμάμαι να με κοιτάει και να είναι ότι πιο γλυκό έχω δει στα μάτια μου..
Ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενε κάποιος να κάνει παιδιά και οικογένεια. Παρά το γεγονός ότι πολύ στο βάθος ήθελα οικογένεια, στην επιφάνεια πάντα είχα τις άμυνες μου και δεν ήθελα να φέρω παιδιά σε αυτό το κόσμο.
Ίσως λόγω σεβασμού απέναντι σε μια αθώα ύπαρξη, ίσως γιατί ως άνθρωπος δεν είχα καταφέρει ακόμα να κλείσω τις πληγές που είχα εγώ ως παιδί μέσα μου, ίσως γιατί δεν τα κατάφερνα ποτέ στις σχέσεις μου και στη συμβίωση κτλ. Όλα αυτά άλλαξαν όταν πήρα στα χέρια την κόρη μου.
Ήμουν πιο χαρούμενος άνθρωπος στο σύμπαν. Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω από το να έχω αγκαλιά την κόρη μου και να περνάω χρόνο μαζί της καθώς και με την υπέροχη μητέρα της όπου εδώ και 2,5 χρόνια ζήσαμε τα πάντα χωρίς ταμπέλες, καθώς πρέπει κτλ. Τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Είχα επιτέλους μια οικογένεια.
Μπορεί στο κομμάτι των σχέσεων να τα είχα κάνει όλα χάλια στη ζωή μου, στο κομμάτι του παιδιού ήμουν άψογος. Ήταν η μοναδική στιγμή που ένιωσα ότι τελικά άξιζα για να είμαι γονιός.
Ήρθαμε μαζί στο χωριό στις 1/1.
Όλες αυτές τις μέρες αγκαλιαζαμε την κόρη μας, παίζαμε μαζί της και δεν την αφήσαμε λεπτό από κοντά μας. Μετά από 10 χρόνια στο χωριό μου Πετρίλο κατάφερα να φυτέψω ένα νέο δεντράκι…
Όλες αυτές τις μέρες δεν είχα διάθεση ούτε για να μιλάω στα τηλέφωνα, ούτε να μπαίνω στο διαδίκτυο. Ξυπναγαμε και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω αγκαλιά την κόρη μασ. Να παίξω μαζί της. Να νιώθω το χαμόγελο της, να κοιτάω τα ματάκια της και δεν ήθελα τίποτα άλλο.
Τρώγαμε πρωινό εγώ στα βουνά οι 3 μας και κοιτούσαμε τον ήλιο. Έπειτα έκανα τις δουλειές μου για τα ξύλα και η μέρα έσβηνε αγκαλιά με την κόρη μασ βλέποντας κάποια ταινία, ή φωτιγραφιζοντας την όλη την ώρα είτε παίζοντας με τη Βασιλική. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Βουνά, αστεράκια κι εξορμήσεις τα είχα αφήσει λίγο στην άκρη. Ούτε ήθελα να πάω για δουλειά. Ήθελα να ζω την κάθε μέρα με την κόρη μας γιατί ξέρω πως κάθε μέρα ήταν μια μοναδική μέρα…
Σήμερα ξημέρωσε η μέρα όπου η κόρη μας δεν ήταν πια κοντά μας. Θα έλεγε κανείς ότι είχε κενά από άστρα ο Γαλαξίας και πήρε το δικό μας αστεράκι.
Δεν υπάρχουν λόγια να μεταφέρω κάτι άλλο.
Κάναμε τα πάντα και ότι περνούσε από το χέρι μας. Ευχαριστούμε για την επικοινωνία και τις ευχές υποστήριξης… Μπορεί να μην σταματάνε τον πόνο μας αλλά τουλάχιστον…
Κλείνοντας, θα ήθελα να ενημερώσω όλα αυτά τα εκτρώματα που από το πρωί παίρνουν τηλέφωνο για πληροφορίες για τα κανάλια και τα σαιτ τους, τους έχω κλείσει ένα ολόκληρο χώρο στο τελευταίο πάτωμα τις κόλασης.
Είναι ύβρις! Να έχει πεθάνει το αγγελουδι μας, μα μην έχεις ούτε αλλά δάκρυα ούτε φωνή να βγάλεις και να ενοχλούν εσένα, την μητέρα του παιδιού σου, την οικογένεια σου και τους χωριανους σου για να αρμεξουν πληροφορίες για να τις για να έχουν να λένε στα δελτία για το τραγικό συμβάν και τα σαιτ να βγάζουν λεφτά από τις ειδήσεις για το θάνατο ενός βρέφους. Ειλικρινά…
Αυτές τις 16 μέρες που ήμουν πατέρας, η κόρη μας με έκανε την πιο όμορφη εκδοχή του εαυτού μου.. Θα προσπαθήσω να τιμήσω την ύπαρξη της με το να παραμείνω αυτό το όμορφο που έβγαλε από εμένα. Μπορεί να απέτυχα στις σχέσεις, στο κομμάτι ως πατέρας ήμουν ο καλύτερος του κόσμου. Έστω και για 16 μέρες..
Αφήνω αυτή εδώ την φωτογραφία, την πιο γλυκιά από τις τελευταίες που έβγαλα όπου τα ματάκια της κοίταγαν αυτά τα όμορφα λαμπάκια και έμενα…
Η οικογένεια της Ελπίδας,
Κωνσταντίνος και Βασιλική».
