Αλέκος Συσσοβίτης για ανεργία: «Ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος και παρόλα αυτά δεν πάει να δουλέψει»
Ο Αλέκος Συσσοβίτης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μοιράστηκε στιγμές από τη ζωή του, ενώ μίλησε για την απώλεια της μητέρας του αλλά και τη δικαίωση που ένιωσε στην Επίδαυρο. Ο ηθοποιός παραδέχτηκε επίσης ότι είχε μία άριστη σχέση με τους γονείς του, ιδίως με τη μητέρα του, και για αυτό προτίμησε να μείνει κοντά της να τη φροντίζει, παρά να φύγει στο εξωτερικό για την καριέρα του.
Κάνοντας αναφορά στη μητέρα του επισήμανε,
«Η μητέρα μου έφυγε από αλτσχάιμερ και μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση την οποία και νοσταλγώ. Έχω να λέω τα καλύτερα για τη σχέση με τη μητέρα μου αλλά και με τον πατέρα μου. Το οιδιπόδειο είναι ο γιος με τη μαμά. Η μητέρα μου ταλαιπωρούταν πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε. Εγώ είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική και μου είπαν οι γιατροί ότι δεν πρέπει να φύγω και να είμαι εκεί. Όταν ταΐζεις κάποιον γίνεται εξάρτηση στον άλλον, οπότε και εγώ είχα εξαρτηθεί αρκετά. Πάντα ήθελα να ζήσω μία περίοδο έξω, αν και είμαι τόσο ερωτευμένος με την Ελλάδα που δεν θα διανοούμουν ότι θα έμενα έξω για αρκετό διάστημα».
Ο Αλέκος Συσσοβίτης αναφέρθηκε και στη στιγμή που του άλλαξε τη ζωή σε ηλικία 13 ετών
«Η στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή είναι στα 13 μου που με πήρε ο πατέρας μου στην οικοδομή. Όταν σκληραγωγείσαι και τα υπόλοιπα παιδιά είναι έξω, στις καφετέριες και έχουν μία ανέμελη ζωή ενώ εσύ πρέπει να σκάβεις, εκεί γαλουχείσαι και μάλιστα σε ανήλικη ηλικία. Τα επόμενα είναι σκαλιά. Η οικοδομή για μένα ήταν ένα καθεστώς, όλη η οικογένεια ήταν εκεί και δουλεύαμε. Ήταν τόσο φτωχή η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’80 που δεν είχες επιλογή και έπρεπε να είσαι εκεί. Είχαν γεμίσει οι φτέρνες μου καρφιά».
Στη συνέχεια των δηλώσεών του ο ηθοποιός επισήμανε,
«Μιλάμε για ανεργία κι εγώ που έχω το Faust και ψάχνω κόσμο να δουλέψει, πραγματικά δεν βρίσκω παιδιά να δουλέψουν. Ζούμε σε άλλες εποχές. Η τεχνολογία και το ίντερνετ άλλαξαν τα πάντα. Ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος και σε ένα τέλμα και βούρκο και παρόλα αυτά δεν δραστηριοποιείται, δεν πάει να δουλέψει. Το 25% του πληθυσμού προτιμά να είναι άνεργο, παρά να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει».
Όπως τόνισε ο ηθοποιός στη συνέχεια της συνέντευξής του, ως γιος οικοδόμου ένιωσε τη μεγαλύτερη δικαίωση παίζοντας στην Επίδαυρο. «Όταν είδα το επεισόδιο στη “ΣτΟργή” ένιωσα σαν αθλητής γιατί είμαι αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Το είχα ανάγκη να πω μπράβο. Όταν καταφέρνεις να καταθέσεις ψυχή και να εκτονώσεις συναισθήματα, υπάρχει μία κάθαρση, μία λύτρωση, κάτι που αφήνει μία ωραία αίσθηση. Στην Επίδαυρο τελειώνουν όλα. Πέρυσι με το που τελείωσε η παράσταση ο Στάνκογλου, ο Παπαζήσης, εγώ και ο Άρης Μπινιάρης αγκαλιαστήκαμε και είπαμε “Είμαστε παιδιά οικοδόμων και ενός φούρναρη και κατάφεραν να συγκινήσουν”. Είναι δικαίωση όλο αυτό» σημείωσε χαρακτηριστικά.
