Για τις δραματικές στιγμές που έζησε στην Τουρκία διασώζοντας με την ΕΜΑΚ εγκλωβισμένους από τον σεισμό μίλησε ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος, επιπυραγός και εμπειρογνώμονας ευρωπαϊκού μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας στην εκπομπή «Live News». Ο ίδιος δήλωσε: «Από την στιγμή που μεταβήκαμε στην πόλη Χατάι και εγκαταστήσαμε τη βάση των επιχειρήσεών μας, προβήκαμε σε μια πρώτη απόπειρα συντονισμού. Οδηγηθήκαμε από μαρτυρίες του ντόπιου πληθυσμού εκεί που μας είπαν ότι υπάρχουν εγκλωβισμένοι. Από την αρχή που μεταφερθήκαμε μέσα στην πόλη, είδαμε κόσμο απελπισμένο στον δρόμο, σε δραματική κατάσταση, σε χαοτικό περιβάλλον, να μας πλησιάζει και να μας εκλιπαρεί να πλησιάσουμε στα σημεία εκείνα που συνάνθρωποί τους ήταν εγκλωβισμένοι».
Στη συνέχεια, έκανε αναφορά και για το τυχερό μέσα στην ατυχία του αγόρι, που έσωσαν αφού ο μικρότερος αδερφός του, ο οποίος κατάφερε να βγει μόνος του από τα συντρίμμια, τους οδήγησε στο κτίριο. «Το παιδάκι ήταν εγκλωβισμένο από τα πτώματα του πατέρα και του αδερφού του. Μπήκαμε σε μια ετοιμόρροπη κατασκευή που θα μπορούσε να καταρρεύσει οποιαδήποτε στιγμή. Εισήλθαμε, αντικρύσαμε τον νεαρό εγκλωβισμένο, ξεκινήσαμε διαδικασίες απεγκλωβισμού. Συναντούσαμε πότε δυσκολίες από τον εγκλωβισμό μελών του σώματός του από την κατασκευή που είχε καταρρεύσει, και άλλοτε από το σώμα του πατέρα του».
Δραματικές στιγμές στα συντρίμμια
Όπως λέει ο κ. Γιαννόπουλος, «όποιοι από τους κατοίκους γνώριζαν αγγλικά, έσπευσαν από την αρχή δίπλα μας για να διευκολύνουν την επικοινωνία με τους εγκλωβισμένους». Προσπαθούσαν καθόλη τη διάρκεια της νύχτας να τον απεγκλωβίσουν και τα κατάφεραν τα ξημερώματα, μετά από 18 ώρες αγώνα. Δρώντας ενίοτε ακόμα και σε τέσσερα σημεία ταυτόχρονα, αυτές τις 7 ημέρες δεν σταμάτησαν λεπτό για το θαύμα. «Όταν σε τραβάνε από το χέρι για να σώσεις τον άνθρωπό τους, απλά πας». Πέντε ζωές έσωσε συνολικά η ελληνική αποστολή έρευνας και διάσωσης στην επαρχία Χατάι. Στην ερώτηση για το αν είναι λίγες μπροστά στους 36.000 νεκρούς, η απάντησή τους είναι αφοπλιστική.
«Μας αγκάλιασε ο κόσμος»
«Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε στον χώρο της καταστροφής και παρόλο που ο κόσμος ήταν στη φάση του σοκ, προσπάθησε να μας βοηθήσει, στάθηκε δίπλα μας με φιλική διάθεση, μας αγκάλιασε», λέει ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος, μιλώντας στο MEGA. «Μετά την τρίτη μέρα, στήθηκαν αυτοσχέδιες καλύβες όπου ο ντόπιος πληθυσμός πλησίαζε για φαΐ. Όταν οι συνάδελφοί μου έκαναν ένα μικρό διάλειμμα και κάθε φορά που πλησίαζαν στα σημεία φαγητού, ο ντόπιος πληθυσμός έκανε στην άκρη για να έχουμε προτεραιότητα». Όσο για τις εικόνες που δε θα ξεχάσει ποτέ; «Η πρώτη εικόνα η οποία δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, μέσα στο πλαίσιο της απόλυτης καταστροφής, χάους, απελπισίας, είναι αυτή μικρών παιδιών να παίζουν σε παιδική χαρά δίπλα στις ερειπωμένες κατασκευές. Η δεύτερη, πλήθος ανθρώπων είχαν χάσει τη ζωή τους και η μυρωδιά του θανάτου είχε έντονη παρουσία σε όλη την περιοχή».