Η Μπέττυ Βακαλίδου έκανε μία αναδρομή στα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχε και το αγεφύρωτο χάσμα με την οικογένειά της, τονίζοντας πως δεν τους συγχωρεί για τον τρόπο που της φέρθηκαν και πως δεν θέλει να έχει επικοινωνία με κανέναν τους.
Η ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» και είπε αρχικά:
«Είναι μια μέθοδος σωτηρίας να βάζεις στα συρτάρια σου μόνο τις καλές μνήμες και να απαλείφεις τις κακές… Συγχωρώ τους ανθρώπους, μπορεί όχι αμέσως, αλλά μετά από ένα διάστημα, μικρό ή μεγάλο συγχωρώ. Αυτό που δεν συγχωρώ είναι η οικογένειά μου. Θα σας αναφέρω κάτι πολύ επίκαιρο. Χθες βρήκα τρία αιτήματα φιλίας. Το ένα, είναι από τον γιο του αδερφού μου, αυτού που με βασάνισε και με έκλεισε στο αναμορφωτήριο». «Το ίδιο βράδυ δέχθηκα άλλο ένα μήνυμα, “είμαι ο ξάδελφός σου από Αμερική” και το άλλο, από μια γυναίκα που πρέπει να είναι από το σόι της μάνας μου. Δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό. Δε θέλω να ασχοληθώ και να ψάξω γιατί. Έχει γίνει και στο παρελθόν, όχι από τους ίδιους αλλά από άλλους συγγενείς. Αρνούμαι την επικοινωνία μαζί τους. Το δοκίμασα μια φορά. Αισθάνομαι ότι δεν έχω τίποτα κοινό με αυτούς τους ανθρώπους» είπε στην πορεία της συνέντευξης.
Ακόμη, τόνισε ότι: «Δεν έχουν τίποτα να μου προσφέρουν. Όταν εγώ πάλευα τόσα χρόνια, δεν ήταν στο πλευρό μου. Δεν τους χρειάζομαι πια. Δε θέλω να φορτώσω τη ζωή μου με τέτοιου είδους συγγενικές σχέσεις. Δε με τάραξαν αυτά τα μηνύματα. Με έκαναν να αναρωτηθώ πώς και γιατί, ήταν λες και έγιναν συντονισμένα. Δε με ταράζουν, μου φέρνουν μνήμες όμως… Δε μιλάω με κανέναν από την οικογένειά μου, στενό ή μακρινό συγγενή. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Και τα δυο μου αδέρφια έχουν πεθάνει. Αυτός όμως που μου έκανε τα χειρότερα ζει».
Για το πώς ενημερώθηκε ότι πέθαναν οι γονείς της, η Μπέττυ Βακαλίδου αποκάλυψε:
«Έμαθα από το τηλέφωνο ότι πέθανε ο πατέρας μου, σε ένα τηλεφώνημα που είχα κάνει στη μητέρα μου το 1998. Εννοείται ότι δε με κάλεσαν στην κηδεία του. Από πού κι ως πού; Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη σκληρότητα… Όταν μου είπε ότι πέθανε ο πατέρας μου, της πρότεινα να πάω στην Αλεξανδρούπολη ή να στείλω ένα ταξί να τη φέρει στην Αθήνα και ήταν αρνητική… Από εκεί και πέρα έληξε το θέμα. Τον θάνατο της μητέρας μου τον έμαθα από τα ΚΕΠ. Χρειάστηκα ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης».
«Ένιωσα σαν να ξεριζώθηκε κάτι από μέσα μου. Ορφανή είχα μείνει έτσι κι αλλιώς από τα 15. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να πεθάνουν οι δικοί σου άνθρωποι σε ένα δυστύχημα ή αν είναι ορφανοί και δε σε αποδέχονται, σε βασανίζουν, σε κακομεταχειρίζονται, σε εξαναγκάζουν να φύγεις από το σπίτι, από το χωριό… Τώρα, θα τους έδινα κάποια ελαφρυντικά για την παιδική μου ηλικία, για το μετά όμως, που δε με αποδέχτηκαν ποτέ, δε θα τους έδινα κανένα ελαφρυντικό» είπε τέλος.