Θανάσης Ευθυμιάδης Instagram: «Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θέλει μεγάλη αναισθησία, για να μπορείς μόνιμα να αδιαφορείς»
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης έκανε μια προσωπική εξομολόγηση μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Ο ηθοποιός που παράτησε τα πάντα και ζει πλέον, μια ήρεμη ζωή κοντά στη φύση και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μοιράστηκε τις σκέψεις του με τους διαδικτυακούς του φίλους, σχετικά με τις δύσκολες περιόδους που περνά στη ζωή του Όπως είπε, έχει δεχτεί πολλά μηνύματα από ανθρώπους που του λένε τελευταία πως δεν είναι καλά και θέλησε να μοιραστεί με αυτούς τα δικά του «όπλα» απέναντι σε αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα.
Συγκεκριμένα, ο Θανάσης Ευθυμιάδης δημοσίευσε ένα στιγμιότυπο, με τον ίδιο να κάθεται πάνω στο κλαδί ενός δέντρου και κάτω από αυτό έγραψε:
«”Περνάω μία δύσκολη περίοδο. Όλα γύρω μου αλλά και μέσα μου, αλλάζουν και δεν ξέρω πλέον ποιον να εμπιστευτώ”. Τελευταία, το ακούω συχνά και το διαβάζω σε πολλά μηνύματα σας. Όσοι το νιώθετε λοιπόν, παρακαλώ μην αισθάνεστε μειονότητα γιατί το 98% των ανθρώπων που κατοικούν σε όλη τη γη (κι εγώ μαζί), νιώθουμε ΤΟ ΊΔΙΟ. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θέλει μεγάλη αναισθησία, για να μπορείς μόνιμα να αδιαφορείς. Η τεχνολογία , μας ενημερώνει αμέσως, για κάτι που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Μία διαρκής πληροφόρηση για γεγονότα που θα μας γεμίσουν με οργή – απογοήτευση- θλίψη. Δηλαδή, με φόβο. Ξέρουν πολύ καλά, τι και γιατί το κάνουν. Όμως, όπως έλεγε και η γιαγιά μου: * Αυτοί, τη δουλειά τους κι εσύ, το δρόμο σου *.
Τα όπλα που έχω για τον φόβο, είναι,
α) η προσευχή μου. β) οι φωνές των προγόνων μου. Με απίστευτη γενναιότητα κατάφεραν και επέζησαν από γενοκτονίες- ξεριζωμούς- παγκόσμιους πολέμους- κατοχή- εμφύλιο πόλεμο και πείνα, για να μπορώ εγώ σήμερα να αναπνέω ελεύθερα και να βλέπω τα παιδιά μου. Δεν δικαιούμαι να λιγοψυχίσω μπροστά σε τίποτα. Και γ) η προσωπική μου επαφή με την φύση. Αν λοιπόν “περνάω μία δύσκολη περίοδο”, φροντίζω να έχω συχνή επαφή με την φύση (βουνά, θάλασσα, ποτάμια, λόφοι, ή ακόμα και στο παρκάκι της γειτονιάς). Η φύση, μου υπενθυμίζει το φυσιολογικό.
Τους κύκλους τής ζωής. Μετά τον χειμώνα, έρχεται η άνοιξη. Όποιος, καρτερικά, υπόμεινε τις δυσκολίες τού χειμώνα, θα ανταμειφθεί την άνοιξη με λουλούδια. Με βοηθάει να αντιληφθώ ότι οι αλλαγές που γίνονται μέσα και γύρω μου, μπορεί να είναι για Καλό. Μπορεί να είναι για Καλό, το να γίνει ένα “ξεκαθάρισμα”. Γυρίζω μετά στην καθημερινότητα τής πόλης και παρατηρώ προσεκτικά όλους. Κρατάω αυτούς που χαίρονται με τη χαρά μου και με συμπονούν στον πόνο μου. Αυτούς εμπιστεύομαι».
