Το δίπολο Αριστερά-Δεξιά, δεν είναι θέμα υποκειμενικής πολιτικής θέσης, αλλά ιστορικής γνώσης.
Η προκήρυξη των εκλογών για τις 21 Μαΐου και με βάση τους δύο κεντρικούς διεκδικητές της εξουσίας στην Ελλάδα, επαναφέρει ένα βασικό δίλημμα. Ερώτημα που κανένα από τα δύο κόμματα δεν θέτει στην αληθινή του βάση. «Πρόοδος ή οπισθοδρόμηση» διατείνεται η ΝΔ, «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» κατά το παλαιό πασοκικό προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, το δίλημμα στην πραγματικότητα είναι αν θέλουμε μια -έστω χωλαίνουσα- αστική δημοκρατία ή κάποια μορφή σοβιετικόστροφου κρατισμού, που ανεπιτυχώς επιχείρησε κατά τα χρόνια της διακυβέρνησής να αποκρυσταλλώσει στη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και που θα επιχειρήσει με άλλη πείρα τώρα, αν υπάρξει «δεύτερη φορά Αριστερά».
Το δίλημμα δεν είναι θέμα υποκειμενικής πολιτικής θέσης. Είναι περισσότερο θέμα ιστορίας. Και αυτό δεν βλέπουν οι νεόκοποι αριστεροί, για τους οποίος -σε αντίθεση με τη μορφωμένη παλιά φρουρά- η ιστορία ξεκινάει το 1917 με κάποιες πινελιές από Σπάρτακο, κομμούνα του Παρισιού, Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης και τα σχετικά από το παρελθόν. Όλο το άλλο είναι μαύρο. Και όταν λέω μαύρο, το εννοώ όπως το εννοούν και το βλέπουν, φασιστικό. Η αλήθεια όμως, η ιστορική μη αμφισβητήσιμη αλήθεια, είναι πως υπάρχουν τουλάχιστον 7.000 ανθρώπινης πολιτικής ιστορίας πριν το 1917. Και όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και κυρίως όσα ακολούθησαν μετά το 1917 μας έδειξαν πως το όραμα της Αριστεράς δεν είναι βιώσιμο.
Ή όπως λέει ο Χαράρι αυτά τα σχήματα είναι επιτυχημένα μόνο σε μικρούς αριθμούς, όπου όλοι σχεδόν γνωρίζονται μεταξύ τους, δηλαδή 100 με 150 άτομα, σε επίπεδο μικρού χωριού. Μεγαλύτεροι αριθμοί και οι δημιουργούμενες ανάγκες οργάνωσης οδηγούν μοιραία στη συγκρότηση δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Και επειδή η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, δηλαδή η παρουσίαση και εκτέλεση ρεαλιστικών στόχων και οι ρεαλιστικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, μπορεί όποιος θέλει να ονειρεύεται ουτοπικούς παραδείσους ισοκατανομής της δυστυχίας -είναι ελεύθερο εξάλλου- αλλά η πραγματικότητα απαιτεί να δώσουμε λύσεις στο τρέχον σύστημα. Η καταστροφή του οποίου και η επιχείρηση οικοδόμησής του από την αρχή είναι αποδεδειγμένα πολύ κακή ιδέα.
Όλοι κατηγορούν τον καπιταλισμό για τα δεινά του. Και ομολογουμένως στο ξεκίνημά του υπήρξε ανερυθρίαστα βάρβαρος και καταπιεστικός. Ο μετριασμός του όμως μέσα από το φίλτρο της αστικής δημοκρατίας έδωσε το σημερινό αποτέλεσμα. Και ποιο είναι αυτό; Η καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας. Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν. Αλλά ας το δούμε λίγο αναδρομικά. Πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν τόσο πολλοί τη δυνατότητα να έχουν το στομάχι τους γεμάτο; Να απολαμβάνουνε υγεία, περίθαλψη -αυτή που υπάρχει- και σχετική ασφάλεια χωρίς να φοβούνται για ληστές, επιδρομές, λιμούς, σκλαβιά, δουλεία; Να έχουν πρόσβαση σε αγαθά που ούτε θα ονειρεύτηκε ποτέ ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας; Ξέρω πολλοί αριστεροί θα διαφωνήσουν. Κυρίως αυτοί που κάνουν επανάσταση μέσα από το fakebook και τα social εν γένει και αργότερα κάνουν αποτίμηση των μαχών τους πίνοντας φρέντο καπουτσίνο ή ποτάκι στα μπαράκια. Για τη χρήση δε του κατεξοχήν εργαλείου του καπιταλισμού, του facebook, για… επαναστατικούς σκοπούς, το μόνο ιστορικό ανάλογο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Άρης ο Βελουχιώτης να κάνει αντάρτικο γλέντι με κόκα κόλα λάιτ.
Σε έναν κόσμο που ρέπει προς τον συγκεντρωτισμό, απροκάλυπτα στην Ανατολή, συγκεκαλυμμένα στη Δύση, το μεγαλύτερο μας επίτευγμα, αυτό που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρην οφθαλμού -ασχέτως αν το μάτι είναι μπλε ή πράσινο- είναι η αστική δημοκρατία, με τα όποια -πολλά- ελαττώματά της και τις εν Ελλάδι ελλείψεις και ανωριμότητά της. Μόνο πάνω σε αυτή μπορούμε να πατήσουμε για κοινωνική βελτίωση. Και αυτό είναι το μόνο διακύβευμα αυτών των εκλογών.
