Από 'δω ο... ;
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Εντελώς ο εαυτός του μπορεί να είναι κανείς μόνο εφόσον μένει μόνος του. Μόνο τότε είναι ελεύθερος.
Άρθουρ Σοπενχάουερ
Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό, διάβασα πως ο Ντέμης, ο άσος αυτός του ποδοσφαίρου που έγραψε ιστορία με την φανέλα της ΑΕΚ ‘ενέκρινε’ τελικά την σχέση της κόρης του με τον personal trainer, Aλέξανδρο. Με άλλα λόγια, ο μπαμπάς είναι “ήσυχος” επειδή η κόρη του ειναι ευτυχισμένη και σε καλά χέρια, αλλά και η μαμά του Αλέξανδρου συμπαθεί την Μελίνα, έγραφε χαρακτηριστικά το άρθρο. Ένας ιδανικός συνδυασμός συναισθημάτων και από τις δυο οικογένειες των ερωτευμένων νέων, που όταν υπάρχει από την αρχή, προοιωνίζει μια θετική εξέλιξη σε μια σχέση και απομακρύνει πιθανά γκρίζα σύννεφα που θα μπορούσαν να εμφανιστούν στο μέλλον από… τρίτους.
Δεν γνωρίζουμε – αν και υποθέτουμε – αν ο Αλέξανδρος πήγε στον Ντέμη, όπως τον παλιό καλό καιρό στις μεσοαστικές οικογένειες, με λουλούδια, συνοδευόμενος απ’ τους γονείς του να ζητήσει το χέρι της κόρης τους, μιας και ο έρωτας τότε δεν ήταν αρκετός για να προχωρήσει μια σχέση, χρειαζόταν και η συγκατάθεση των γονέων. Μια συνθήκη που εξοστρακίστηκε απ’ το δόγμα ‘σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός. Μια συνθήκη ωστόσο, που ήταν σαν μια μικρή τελετουργία που επισφράγιζε και επίσημα όχι μόνο την απόφαση των δυο ερωτευμένων να προχωρήσουν μαζί την ζωή τους από δω και πέρα, αλλά και την συγκατάθεση των δυο οικογενειών να ειναι παρούσες, να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους κι όχι απέναντι, όπως συνήθως συμβαίνει.
Ανίκητος
Στάθηκα σε αυτήν την lifystyle είδηση, γιατί η πεποίθηση των νέων της εποχής πως ο έρωτας μπορεί να υπερβεί όλες τις δυσκολίες του έγγαμου βίου και της οικογένειας, διαλύεται ξαφνικά σαν τραπουλόχαρτο, αφήνοντας τους ερωτευμένους άναυδους και ανίκανους να αντιδράσουν μπροστά στο σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας. Μπορεί το αίτημα ενός νέου προς τον πατέρα της αγαπημένης του για αποδοχή να μοιάζει σήμερα παραδοξολογία, όμως ίσως να έβαζε φρένο σε αρκετά προβλήματα που.. ετοιμάζονται να εμφανιστούν όταν ο έρωτας αρχίσει να ξεθωριάζει.
Μια έγκριση από τους γονείς, είναι δέσμευση, ένας “όρκος” της μιας πλευράς προς την άλλη αλλά και στο καινούργιο πρόσωπο που θα ενταχθεί πλέον και στις δικές τους οικογένειες ως ισότιμο πλέον μέλος, είναι υπόσχεση πως θα συμβάλλουν αποφασιστικά ώστε να ξεπεραστούν ανώδυνα οι δυσκολίες που αναπόφευκτα ανακύπτουν μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα οπως ειναι η δημιουργία μιας οικογένειας.
Στην περίπτωσή μας το τελετουργικό φυσικά και δεν έγινε έτσι κι ο μπαμπάς έδωσε απλά την συγκατάθεσή του μ’ ενα κλικ στον λογαριασμό του συντρόφου της κόρης του, όμως γνώριζε πολύ καλά τον σύντροφό της και ήταν βέβαιος πως η Μελίνα του ήταν σε καλά χέρια, όπως είπε ο ίδιος σε συνέντευξή του στην Σταματίνα Τσιμτσιλή.
Αποδοχή
Τι γίνεται όμως όταν, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, δυο νέοι που αγαπιούνται και θέλουν να προχωρήσουν την ζωή τους δεν έχουν μια παρόμοια αποδοχή από την άλλη πλευρά; Κυρίως από την πλευρά της κοπέλας, όπου οι γονείς ανησυχούν πάντα για την τύχη της κόρης τους, μήπως τελικά δεν πέσει σε καλά χέρια. Και το χειρότερο που φοβούνται δεν είναι ένα διαζύγιο αλλά πιθανόν και για την ίδια της την ζωή. Ποιος μπορεί να καθησυχάσει τους γονείς μιας κοπέλας από αυτούς τους φόβους, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να μαθαίνουν όλο και περισσότερα για τον σύντροφο της κόρης τους, δημιουργούν εντάσεις, αποξενώνονται από τα παιδιά τους, εξέλιξη με δραματικές πολλές φορές συνέπειες;
Σπανίως μια μητέρα θα ανησυχήσει μήπως ο κανακάρης της δεν… πέσει σε καλά χέρια, μιας και κάποια στιγμή μπορεί να την.. κάνει με πηδηματάκια, ενα “πλεονέκτημα” που για βιολογικούς λόγους δυστυχώς δεν το έχει η γυναίκα. Οι περισσότερες κοπέλες δεν έχουν καμία διάθεση να υποβάλλονται καθημερινά σε ψυχοφθόρες συζητήσεις και επιλέγουν να απομακρυνθούν απ’ το πατρικό τους, να πάρουν την ζωή στα χέρια τους, να αυτονομηθούν και να αναλάβουν φυσικά και τις ευθύνες τους, απόφαση που εκ πρώτης όψεως τις τιμά και αναδεικνύει τον δυναμικό τους χαρακτήρα. Μια απόφαση που για την ώρα, τις προστατεύει απ’ την ενδοοικογενειακή βία.
Από ‘δω ο… ;
Έρχεται ομως κάποια στιγμή που η κοπέλα, μπορεί κάτι παρόμοιο να ισχύει και εναν νέο άνδρα, πρέπει να συστήσει τον σύντροφό της στους γονείς της που άφησε πίσω της φεύγοντας. Πώς θα γίνει αυτή η συνάντηση; Πώς θα ‘στηθεί’ το σκηνικό; Είναι εύκολο στους γονείς της κοπέλας να ξεπεράσουν τους φόβους τους και την αγωνία τους για την τύχη της κόρης τους βλέποντας για πρώτη φορά τον σύντροφό της;
Κι αν το ένστικτό τους επιβεβαιώνει τις ανησυχίες τους; Κι αν τελικά οι γονείς αρνηθούν μια τέτοια συνάντηση πιστεύοντας, δικαιολογημένα ίσως, πως θα βρεθούν σε δύσκολη θέση; Διέσωσε άραγε αυτή η συναισθηματική, κυρίως, απομάκρυνση της νέας από την οικογενειακή θαλπωρή, τη σχέση της από τον κίνδυνο φθοράς ή διάλυσης; Ειναι βέβαιο ότι και ο σύντροφός της εχει κι’ απομακρυνθεί το ίδιο από τους δικούς του γονείς; Ποιος εγγυάται για την ειλικρίνεια των υποσχέσεων της άλλης πλευράς;
Από την ωρα που ερχόμαστε σε αυτον τον κόσμο, είμαστε δυνητικά εξαρτημένοι απο κοντινούς μας ανθρώπους, τους γονείς μας και τα αδέρφια μας. Όσο μεγαλώνουμε και γινόμαστε ενεργά μέλη μιας κοινωνίας δημιουργούμε σχέσεις εξάρτησης με άλλα άτομα, φίλους, συγγενείς, συντρόφους, εργοδότες. Επηρεάζουμε με πολλούς τρόπους την ζωή όλων αυτών αλλά και εκείνοι την δική μας ζωή. Η προσωπική ζωή, έχει αντίκτυπο και στην δική τους ζωή ανάλογα με τον βαθμό συγγενικής, φιλικής ή κοινωνικής σχέσης. Τοσο στον στενό οικογενειακό μας κύκλο, όσο και ως μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας, είμαστε αλληλένδετοι και αλληλεξαρτώμενοι μεταξύ μας. Πόσες φορές ήρθαμε αντιμέτωποι με κάποιον συνεργάτη που εξαιτίας της προβληματικής οικογενειακής ζωής του δημιουργούσε αρνητικό κλίμα στο εργασιακό περιβάλλον; Οι πράξεις μας, οι συνήθειες μας, ο τρόπος ζωής μας, επηρεάζουν έμμεσα ή άμεσα τους άλλους. Πόσο προσωπική είναι τελικά η προσωπική μας ζωή;
