Μεταξύ πένθους και θυμού βρίσκεται ο δημοσιογράφος και στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα, Θανάσης Καρτερός, ο οποίος αντί για οποιαδήποτε αυτοκριτική επιτίθεται εκ νέου στον πρωθυπουργό και σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με νέο άρθρο στην «Αυγή». Ο στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα σημειώνει μεταξύ άλλων ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να κάνει άμεσα δεύτερες εκλογές για «να τελειώσει και τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα που υποθέτει ότι τον έχει στο χέρι. Ζαλισμένο, καταπτοημένο, εν μέσω πένθους. Να προσφέρει, όπως κάποιοι πολιτικοί του πρόγονοι, το κεφάλι του Τσίπρα στους μεγάλους μάγιστρους». Παράλληλα, αφού σημειώνει ότι πέρασε και από τα πέντε στάδια του πένθους (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή) καλεί τους ψηφοφόρους βρουν την δύναμη να κάνουν το πένθος πείσμα, όπως ο σπουδαίος ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης.
Γράφει ο Θανάσης Καρτερός με τίτλο «Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…»:
Αρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες.Ό,τι φέρει μπροστά το επίθετο «δημόσιο» είναι ήδη επικηρυγμένο – ακόμα και η Δημοκρατία, όπως έδειξε η πράξη του Predator. Αρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες. Άλλοι βρίσκονται ακόμα στην άρνηση – δεν μπορεί να έγινε αυτό. Άλλοι πέρασαν κιόλας στον θυμό – τα βάζουν με όσους πήγαν μαζικά στη Ν.Δ. Μερικοί πρόλαβαν κιόλας να μπουν στον αριστερό θυμό – αυτοί ξέρουν τι και ποιοι ευθύνονται και απαιτούν ατιμωτικές καρατομήσεις. Και από κατάθλιψη, πλημμυρίσαμε από τα υπόγεια μέχρι τα ρετιρέ. Κάποιος μάλιστα πρόλαβε να γράψει ότι αφού ο Τσίπρας δεν μπορεί να σταθεί, δεν έχει κανέναν λόγο να μείνει κι αυτός. Το γαρ πολύ της κατάθλιψης…
Ολα φυσιολογικά. Το αφύσικο είναι ότι δεν μας αφήνει ο Μητσοτάκης ούτε να πενθήσουμε στα σαράντα. Πάει για εκλογές σε έναν μήνα, να τελειώσει τη δουλειά. Να κερδίσει όχι αυτοδυναμία, αλλά παντοδυναμία. Ηγεμονία. Να ξεμπερδεύει με τα εμπόδια και να «μεταρρυθμίσει» τη δημόσια Υγεία, τη δημόσια Παιδεία, τις δημόσιες υποδομές. Ό,τι φέρει μπροστά το επίθετο «δημόσιο» είναι ήδη επικηρυγμένο – ακόμα και η Δημοκρατία, όπως έδειξε η πράξη του Predator. Να το κάνει μάλιστα χωρίς τις ντροπές και τα ήξεις αφήξεις της πρώτης του τετραετίας, που θύμωναν τον Τζήμερο. Με τις ευλογίες των υπηκόων και τη βούλα των αρχόντων.
Να τελειώσει και τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα που υποθέτει ότι τον έχει στο χέρι. Ζαλισμένο, καταπτοημένο, εν μέσω πένθους. Να προσφέρει, όπως κάποιοι πολιτικοί του πρόγονοι, το κεφάλι του Τσίπρα στους μεγάλους μάγιστρους. Και να στήσει έτσι τις σκαλωσιές για έναν πολιτισμένο και βολικό δικομματισμό. Η Δεξιά και ένα εξημερωμένο ΠΑΣΟΚ. Να αποκατασταθούν η τάξις και η ασφάλεια, να εγκατασταθεί η ομαλή ροή των πραγμάτων και να επανέλθουν οι ενοχλητικοί στο περιθώριο, όπου και ανήκουν. Κυβέρνηση Μητσοτάκη, αξιωματική αντιπολίτευση Ανδρουλάκη, «όλοι μας και μόνοι τους» Κουτσούμπα και κηραλοιφές Βελόπουλου.
Ανατριχιάσατε; Αν ναι, τελειώνετε με το πένθος. Διατρέξτε γρήγορα όλα του τα στάδια κι αφήστε κάποια για μετά τις 25 Ιουνίου. Αντλήστε δύναμη από κάποιους που έμαθαν και μας έμαθαν να κάνουμε το πένθος πείσμα. Όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης:
…όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες…
Ο αντίλογος: Να τελειώνουμε με τα παιδαριώδη
Άμεση απάντηση στα περί πένθους του Θανάση Καρτερού έδωσε ο Σπύρος Γεωργάτος, καθηγητής Γενικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μέσα από το σάιτ του Σ. Κούλογλου. Σε ενυπόγραφο άρθρο του, με τίτλο «Να τελειώνουμε με τα παιδαριώδη, τα παραμύθια, τα κουτοπόνηρα» καυτηριάζει όσα ακούγονται και γράφονται στον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».
«Ακούγονται και γράφονται τερατώδη πράγματα: ότι ο κόσμος δεν ήταν ώριμος για την απλή αναλογική· ότι για την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ φταίνε οι άλλοι· όχι οι δεξιοί, οι … προοδευτικοί, που μέχρι χτες ήταν οι βέβαιοι σύμμαχοί μας στην «προοδευτική διακυβέρνηση».
Λες και θα έπρεπε το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 να μην κοιτάζουν τη δική τους πολιτική επιβίωση, αλλά να σκέφτονται πως και καλά θα αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμονική δύναμη του χώρου …», γράφει μεταξύ άλλων.
Και συνεχίζει αναφερόμενος και στον Θανάση Καρτερό:
«Ναι, μας φτύνουν και μας φτύνουν -παρά τα λεγόμενα- όλους μαζί. Διότι, όπως διαβάζω στο σημείωμα του άξιου συναδέλφου Γιώργου Ανδρουλάκη (από το Πανεπιστήμιο Πατρών), ποτέ άλλοτε μετά το 2009 τα συνολικά ποσοστά των κομμάτων της της Δεξιάς δεν ήταν μεγαλύτερα. Που σημαίνει ότι συνέβησαν και τα δύο: και έχασε η Αριστερά (συνολικά) ψήφους και κέρδισε η Δεξιά.
Συγχαρητήρια.
Ναι, είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων. Διότι, όπως είπε ο Βορίδης, «Ε, δεν τα πήγαμε άσχημα για χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης».
Αλλά μη στενοχωριέστε. Όπως μας εξηγεί στο σημείωμά του ο Θανάσης Καρτερός, αυτός, δεν παραδέχεται την ήττα. Απλώς πενθεί. «Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες».
Προσέξτε τη διατύπωση: αυτές τις μέρες. Θεέ μου, τι κυνισμός! Χρησιμοποιεί τον Μανόλη Αναγνωστάκη, ο παμπόνηρος, για να μας πει «Κλάψτε να ξεθυμάνετε τώρα, και μετά τα κεφάλια μέσα».
Ξεχνάει ότι όσοι φύγαμε από το ΚΚΕ -όχι όψιμα, όπως εκείνος, αλλά μια δεκαετία νωρίτερα- δεν φύγαμε επειδή κατέρρευσε η Υπερδύναμη και δεν είχαμε που την κεφαλήν κλίναι, ούτε επειδή δεν μας εξέφραζε πια το όραμα του σοσιαλισμού -όπως τον σ. Θεοδωρικάκο. Φύγαμε διότι η ηγεσία αυτού του κόμματος αδυνατούσε να καταλάβει τα μηνύματα των καιρών και παρέμενε εγκλωβισμένη στον αυτισμό της. Έναν αυτισμό που εμπεριείχε τον ίδιο αμοραλισμό, την ίδια αναισθησία, την ίδια ψυχική τύφλωση με την οποία πολιτεύονται μέχρι σήμερα ορισμένοι-ορισμένοι».
Και καταλήγει ασκώντας σφοδρή κριτική στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές γιατί δεν διαθέτει ένα πολιτικό επιτελείο ικανό να εκπονήσει μια αναγνωρίσιμη και διακριτή πρόταση εξουσίας, ένα ηγετικό απαράτ που να εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες. Δεν είναι προσωπική και αποκλειστική ευθύνη του Τσίπρα η εκλογική συντριβή.
Όχι ότι δεν έχει ευθύνη ο επικεφαλής, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -υποτίθεται- οργανωμένο κόμμα. Έχει Εκτελεστικό Γραφείο, Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Νομαρχιακά Όργανα, Συντονιστές Οργανώσεων Μελών. Υπήρχαν λοιπόν επάλληλες στιβάδες διευθυντικών/ελεγκτικών οργάνων, υπεύθυνοι, παράγοντες, μεσαία στελέχη, μέλη. Που ήταν όλοι αυτοί; Δεν έβλεπε κανείς την παράγκα; Μέχρι την προηγούμενη των εκλογών ακούγαμε διάφορους άσχετους και παντελώς αποξενωμένους από την κοινωνία να μιλούν για μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μερικοί μάλιστα είχαν ράψει και κοστούμι!
Να τελειώνουμε με τα παιδαριώδη, τα παραμύθια, τα κουτοπόνηρα».
