Το ποτάμι που έγινε ρυάκι
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο από το να κυβερνήσεις τους Έλληνες. Και αυτό, γιατί, όλοι νομίζουν ότι είναι ικανοί για όλα.
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Σε παλαιότερες εποχές, αρκετές δεκαετίες πριν, οι απόφοιτοι του τότε εξαταξίου γυμνασίου, σημερινού Λυκείου, έδιναν μια υπόσχεση, κάτι σαν όρκο: Να συναντηθούν ξανά, μετά από ένα χρονικό διάστημα. Μπορεί να ήταν μήνες ή ακόμη και χρόνια. Να βρεθούν, να τα πουν και ”να θυμηθούνε τα ανέμελα μαθητικά τους χρόνια”. Οι όρκοι και οι υποσχέσεις για πολλούς λόγους δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν στον βαθμό τουλάχιστον που προσδοκούσαν, κυρίως γιατί η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη. Το σταθερό τηλέφωνο ηταν προνόμιο για λίγους και το κινητό δεν είχε εφευρεθεί ακόμη. Οι ελάχιστοι, ωστόσο, που κατάφερναν να ξανασμίξουν, διαπίστωναν με κάποια κρυφή απογοήτευση πως ”δεν ηταν πια οι ίδιοι”.
Η ανεμελιά της μαθητικής ζωής αντικαταστάθηκε από την αγωνία και την ένταση για την επιβίωση και το μέλλον τους και για κάποιους λίγους που μπήκαν στο Πανεπιστήμιο απ’ την ίδια αγωνία να περνάνε την χρονιά χωρίς να χρωστάνε μαθήματα αλλά και να σταδιοδρομήσουν. Γιατί ούτε και τότε ενα πτυχίο από μόνο του εξασφάλιζε το μέλλον των φοιτητών. Η αγωνιώδης προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ εδώ και μήνες να αναγεννηθεί, ως ο μυθικός φοίνικας εκ της τέφρας του, δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ την επιθυμία των τότε νέων, κυρίως της επαρχίας, να αναβιώσουν παλιές δόξες και συγκινήσεις. Η ανταπόκριση σε παρόμοια προσκλητήρια για αναβίωση βιωμάτων του παρελθόντος ειναι πολύ μικρή. Κι όταν αυτό συμβαίνει, έστω και σε μικρή έκταση δεν είναι παρά μια παρωδία.
Το ποτάμι που έγινε ρυάκι
Το πάλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ, το ποτάμι “που δεν θα γύρισε ποτέ πίσω” στον βαθμό που ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις του νέου αρχηγού, δεν είναι σήμερα παρά ένα μικρό ρυάκι που όλο και θα στερεύει, γιατί το κόμμα αυτό το δημιούργησε ένας άλλος, χαρισματικός όμως εκείνος ηγέτης, αξιοποιώντας ευνοϊκές συγκυρίες της εποχής που σήμερα δεν υφίστανται.
Συνθήματα γενικά κι αόριστα για αλλαγή, εξάλειψη της φτώχειας, των ανισοτήτων, για δικαιοσύνη, ισονομία, ίσες ευκαιρίες και άλλα παρόμοια που ερέθιζαν το θυμικό, δεν βρίσκουν πλέον απήχηση στην πλειοψηφία που ζητά την εξέλιξη και κυρίως, δεν βρίσκουν απήχηση στη μερίδα της νέας γενιάς που απέχει από τα τοξικά social media κι ελπίζει σε μια καλύτερη ημέρα. Απόδειξη, πως η.. στο παρά πέντε υπόσχεση της αντιπολίτευσης για κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια δεν φάνηκε να συγκίνησε τους υποψήφιους που θα ίσχυε μάλιστα και από αυτή τη χρονιά! Και σωστά οι νέοι γύρισαν την πλάτη σε αυτή την εξαγγελία, γιατί ακριβώς μια τέτοια ενέργεια θα υποβάθμιζε ακόμη περισσότερο τα Πανεπιστήμια και θα έστελνε τους άξιους στα ιδιωτικά με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό κόστος.
Η εποχή μας αλλά και η χώρα μας που βρίσκεται σε καλό δρόμο, δεν χρειάζεται ηγέτες, ιδεολόγους, οραματιστές που να ξεσηκώνουν τα πλήθη και να αποπροσανατολίζουν τους νέους ανθρώπους. Η χώρα για να κυβερνηθεί χρειάζεται managers και τεχνοκράτες, διαχειριστές της εξουσίας. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ειναι ακριβώς αυτός ο άνθρωπος. Αυτή η αναπάντεχη νίκη της Νέας Δημοκρατίας αναγνωρίζεται ως προσωπική του επιτυχία όχι μόνο από την παράταξη αλλά και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Αλαζονεία
Το νέο αφήγημα της τσακισμένης αντιπολίτευσης, πως ο απερχόμενος πρωθυπουργός διακατέχεται από αλαζονεία, ίσως επειδή χρησιμοποιεί συχνά στον λόγο του το πρώτο πρόσωπο, αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο γιατί η ήττα ήταν τόσο θορυβώδης. Κάθε αρχηγός, πριν πάρει μια απόφαση ζητάει την γνώμη και τις απόψεις των συνεργατών και των συμβούλων του, την τελική όμως απόφαση την παίρνει ο ίδιος και βέβαια πιστώνεται στο ενεργητικό του την επιτυχία ή αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις όποιες συνέπειες. Το να μιλάει κάποιος από μια θέση μεγάλης ευθύνης, όπως αυτή του πρωθυπουργού σε πρώτο πρόσωπο, δεν είναι αλαζονεία αλλά ακριβώς αυτή η αναγνώριση και η ανάληψη της ευθύνης του.
Οπως επίσης δεν είναι αλαζονεία να επιμένει Κυριάκος Μητσοτάκης για αυτοδυναμία με ισχυρή πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας. Ειναι μια ρεαλιστική απαίτηση. Η αυτοδυναμία είναι αναγκαιότητα. Κυβερνήσεις συνεργασίας σε μια ιδεολογικά κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία, ακόμη κι αν επιβιώνουν δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικές. Και θα πρέπει αυτή η ανάγκη για κυβερνήσεις συνεργασίας να εκλείψει, κλείνοντας οριστικά με κάποιο τρόπο την είσοδο στην Βουλή σε μικρά κόμματα και πολιτικούς τυχοδιώκτες. Που δεν έχουν ούτε τα προσόντα ούτε και κάποια ελπίδα να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας, παρά μόνο γίνονται viral στο TiK Tok λόγω της αδυναμίας τους να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πολιτική τους επιβίωση και τα όποια οφέλη, από την πίεση που θα ασκούν κάποιες μειοψηφίες στην εκάστοτε κυβέρνηση την οποία θα κρατούν πάντα σε ομηρία.
