Πύλος αγνοούμενοι: Στριμωγμένοι, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς τροφή και νερό... αλλά χαρούμενοι
Βίντεο-ντοκουμέντα που αναρτήθηκαν στα social media καταγράφουν τις συνθήκες που επικρατούσαν στο μοιραίο σκάφος λίγο πριν βυθιστεί στα ανοιχτά της Πύλου. Στο ένα βίντεο φαίνονται οι μετανάστες ντυμένοι με χοντρά ρούχα, καθώς οι διασωθέντες είχαν αναφέρει πως κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο καιρός συνεχώς άλλαζε. Οι μετανάστες, όπως φαίνεται και στο βίντεο, κάθονται ασφυκτικά ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα γόνατα κολλημένα στο στήθος. Πολλοί από τους επιβαίνοντες κάνουν το σήμα της νίκης μπροστά στην κάμερα. Είναι οι στιγμές προτού σημειωθεί το ναυάγιο, με τους μετανάστες να έχουν την ελπίδα πως το ταξίδι τους θα τους οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον, προτού ακολουθήσει η οδυνηρή τραγωδία που άφησε πίσω της 78 επιβεβαιωμένους νεκρούς και εκατοντάδες αγνοούμενους.
Ναυάγιο στην Πύλο: Σβήνουν οι ελπίδες για επιζώντες
Μετά από σχεδόν πέντε ημέρες ερευνών στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου, όπου βυθίστηκε το «πλοίο του θανάτου», οι ελπίδες να βρεθεί κάποιος ζωντανός είναι πια μηδαμινές. Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους συνεχίζουν να καταφτάνουν στο λιμάνι της Καλαμάτας συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας από κάθε γωνιά της Ευρώπης. «Ο αδερφός μου 19 χρονών ήταν στο καράβι. Από τη Λιβύη ήθελε να πάει στην Ιταλία. Ήταν μαζί με άλλα τρία παιδιά από το χωριό. Δεν ξέρω τι να πω στους γονείς μου. Μακάρι να βρούμε κάποια βοήθεια», είπε ο Αλί Χασάν που μίλησε με άλλους συγγενείς θυμάτων στη συνέντευξη Τύπου της ΚΕΕΡΦΑ την Παρασκευή.
Πύλος: Ψάχνουν συγγενείς με φωτογραφίες στα χέρια
Κρατώντας φωτογραφίες των συγγενών τους στα χέρια, ο Νακάς που ήρθε από την Ιταλία για να μάθει για τους δύο θείους του, τον Ταχέρ Ναζίρ και τον Καϊσέρ Ναζίρ, 40 και 45 χρονών λέει: «Δεν ξέρω που βρίσκονται, πού θα τους βρω και ποιος θα με βοηθήσει. Και οι δύο είχαν οικογένειες με μικρά παιδιά και για οικονομικού λόγους αναγκάστηκαν να φύγουν από το Πακιστάν, για να βγάλουν το ψωμί των παιδιών τους. Έρχονταν από μια χώρα που δεν υπάρχει δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ξέρω τώρα αν ζουν ή που βρίσκονται. Τελευταία φορά μιλήσαμε την Παρασκευή στις 8 το πρωί. Ήταν στην Λιβύη. Απ΄ όταν μπήκαν στο καράβι δεν είχαμε ξανά επικοινωνία.
Ο Αντίλ Χουσεΐν ψάχνει τον αδερφό του, 35 χρονών. Όπως λέει ζούσε στην Ελλάδα 14 χρόνια και μετά γύρισε στο Πακιστάν καθώς δεν κατάφερε να βγάλει χαρτιά. «Στο Πακιστάν δεν είχε ψωμί, δεν είχε δουλειά. Μετά από δύο χρόνια είπε να ξαναγυρίσει στην Ευρώπη. Θα πήγαινε στην Ιταλία γιατί στην Ελλάδα «δεν θα ήταν νόμιμος». «Του είπα ότι είναι δύσκολο αυτό που πάει να κάνει, ότι μπορεί να πεθάνει. Αλλά μου λέει «τι να κάνω στο Πακιστάν, δεν μπορώ να ζήσω». Έχει δυο μικρά παιδιά. Γι΄ αυτά έκανε ό, τι έκανε. Για να βρει μια δουλειά, να τα μεγαλώσει. Τον ψάχνω αλλά τίποτα. Παίρνω τηλέφωνα, τίποτα. Πάω στην Πρεσβεία, τίποτα. Ας γίνει κάτι να ξαναδώ τον αδερφό μου. Δεν ξέρω αν πέθανε, αν νοσηλεύεται, τίποτα».
Το πιο ανατριχιαστικό σημείο της περιγραφής
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του πλοιάρχου της θαλαμηγού που έσπευσε προς βοήθεια, στις 2:30 τα ξημερώματα της Τετάρτης, έλαβε κλήση για πλοίο σε κίνδυνο. Πέντε λεπτά πριν από τις 3 ήταν ήδη στο σημείο του ναυαγίου. Λόγω αδυναμίας να συνεννοηθεί με το πλωτό του λιμενικού μέσω ασυρμάτου, αποφάσισε να κατεβάσει σωστική λέμβρο με 3 μέλη πλήρωμα. Κατάφεραν να διασώσουν 15 ναυαγούς, ενώ κατά τη διαδικασία είδαν ότι υπήρχε εκεί και μια σωστική λέμβος του λιμενικού σώματος.
Το πιο ανατριχιαστικό σημείο της περιγραφής του ειναι πως, από τις 3 παρά πέντε που έφτασε στο σημείο, δεν είδε πουθενά ίχνη του αλιευτικού σκάφους, γεγονός που σημαίνει ότι βυθίστηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Και κανένας δεν μπορεί, ακόμη, να πει με βεβαιότητα, ποιος ήταν ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που παρασύρθηκαν στο βυθό, εγκλωβισμένοι στο κουφάρι του, ωστόσο η λίστα του θανάτου φαίνεται πως ήδη μετρά 250 ψυχές. «Αυτή τη στιγμή περισσότερα από 250 άτομα έχουν καταγραφεί ως αγνοούμενοι από συγγενείς τους που ψάχνουν να τους βρουν» είπε ο δήμαρχος Καλαμάτας Αθανάσιος Βασιλόπουλος.
