Πέντε χρόνια μετά την πυρκαγιά στο Μάτι που κόστιζε τη ζωή πολλών ανθρώπων, η Χριστίνα Λαμπίρη περιέγραψε τις στιγμές που έζησε, καθώς και το δικό της σπίτι ήταν ανάμεσα σε αυτά που καταστράφηκαν. Μιλώντας στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», η παρουσιάστρια συγκινήθηκε ενώ περιέγραφε την τραγωδία. «Το ξαναζούμε κάθε φορά που το συζητάμε. Ήμουν εδώ και παρακολουθούσα με αγωνία τι συνέβαινε ζωντανά. Ο καπνός, οι στάχτες έφταναν μέχρι και σε εμάς. Στις 6 το απόγευμα, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, η φωτιά ήταν πολυ κοντά», εξηγεί. «Καταγράφω σε βίντεο την προσπάθεια των πυροσβεστών να πάρουν νερό κι εκείνη τη στιγμή, κόβεται το ρεύμα και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά κι ανατριχιάζω. Βγαίνουμε από την μπροστινή πλευρά του σπιτιού και ήδη είχαν αρχίσει να φτάνουν στο σπίτι οι κάφτρες. Η πρώτη σκέψη ήταν να κατέβω στη θάλασσα. Να βρεθώ στην παραλία μας, στο Κόκκινο Λιμανάκι», συμπληρώνει.
Όπως είπε, στάθηκε πολύ τυχερή, γιατί μαζί της ήταν ο σύζυγός της. «Είχα Άγιο. Ο Θανάσης δεν έρχεται τα μεσημέρια εδώ. Ήταν η μοναδική φορά που ήταν εδώ και μου έδωσε τη σωστή συμβουλή, να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω προς Ραφήνα. Έξω από το σπίτι ήταν όλα τα αυτοκίνητα κολλημένα, μέσα ήταν ηλικιωμένοι, παιδιά, ζωάκια. Παρατηρούσα την απόγνωση και τον τρόμο στα μάτια τους. Να βλέπω από τον καθρέφτη τις πύρινες γλώσσες στις κορφές των δέντρων», αναφέρει. «Ήθελα να κατέβω ξανά τα σκαλιά και ο Θανάσης μου είπε να μπω στο αντίθετο ρεύμα και να φύγω. Η αγωνιά μου μετά, ήταν ο Θανάσης. Κάθε οικογένεια είναι μια διαφορετική ιστορία. Το σπίτι μας τρόμαξα να το γνωρίσω. Όλο το σαλόνι είχε καταστραφεί, είχαν σπάσει όλα τα τζάμια. Είναι τέτοιο το σοκ που δεν θυμάσαι τι υπήρχε πριν», πρόσθεσε.
«Νεκρή πόλη»
Τα επόμενα δύο χρόνια το Μάτι ήταν, όπως περιγράφει, «νεκρή πόλη». «Κάθε φορά που έβρεχε, μύριζε καμένο. Κάθε δύο ώρες, άλλαζα το νερό του σκύλου, γιατί έβγαινε μαύρο. Η γη έβγαζε μαυρίλα. Δεν ξεπερνιέται ποτέ αυτό, όταν έχει αέρα η περιοχή είναι πάντα σε ετοιμότητα», εξήγησε η Χριστίνα Λαμπίρη. Κλείνοντας, σημείωσε πως αυτή η τραγωδία δεν ξεπερνιέται σε καμία περίπτωση. «Σε στιγματίζει για πάντα, η ζωή σε προχωράει. Αν εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω την υλική ζημιά, τότε οι άνθρωποι που βίωσαν τον χαμό των δικών τους ανθρώπων, πώς να το ξεπεράσουν; Θέλω να πιστέψω ότι θα υπάρξει δικαίωση, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ανθρώπους που “έφυγαν”», τονίζει.