Νίκος Γκάλης ΟΑΚΑ: Στην οροφή του γηπέδου βρισκόταν η φανέλα με το Νο4
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι σπουδαίοι αθλητές κι αν βγουν από το ελληνικό μπάσκετ, η σκιά του Νίκου Γκάλη θα παραμένει πάντα πάνω από το άθλημα… Ο άνθρωπος που άλλαξε το ρου της ιστορίας (μαζί και με τα άλλα παιδιά που οι περισσότεροι συνοδοιπόροι του σε εκείνη την σπουδαία Εθνική ομάδα βρέθηκαν σήμερα στο ΟΑΚΑ), μέλος εδώ και λίγα χρόνια του Hall of Fame, έζησε μία ακόμη σπουδαία στιγμή στη σημερινή βράβευση του από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, η οποία απέσυρε τη φανέλα του με το Νο4 λίγο πριν την έναρξη του φιλικού αγώνα με τη Σλοβενία.
Με το που πάτησε το πόδι του στο παρκέ του κλειστού το ΟΑΚΑ, παρόλο που οι κερκίδες δεν ήταν γεμάτες, το γήπεδο σείστηκε πραγματικά. Όπως τα χρόνια που μεσουρανούσε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ κάνοντας πράγματα αδιανότητα για την εποχή. Αφού πέρασε και χαιρέτισε τις αποστολές των δύο ομάδων, από τα μάτριξ του γηπέδου άρχισε να παρουσιάζεται ένα βίντεο με τις σημαντικότερες στιγμές του γκάνγκστερ στην Εθνική ομάδα. Ο ίδιος κι ο κόσμος έκαναν μαζί ένα μαγικό ταξίδι στο παρελθόν και λίγα λεπτά αργότερα η θρυλική φανέλα με το Νο4 που φορούσε με την Εθνική ομάδα ανέβηκε στην οροφή του ΟΑΚΑ.
«Είμαι πολύ συγκινημένος. Είναι μεγάλη στιγμή»
Κι ήταν η στιγμή που ο Θεός του μπάσκετ λύγισε, ακούγοντας τον κόσμο να φωνάζει ασταμάτητα «Νίκος Γκάλης, οε οε οε». Ακόμη κι αυτός ο ψυχρός εκτελεστής των παρκέ, ο αθλητής με το κρύο αίμα που σπάνια άφηνε τα αισθήματα του να αποτυπώνονται στις ανθρώπινες αντιδράσεις του, σήμερα αφέθηκε και έδειξε ότι κι αυτός έχει τις αδυναμίες του… «Είμαι πολύ συγκινημένος. Είναι μεγάλη στιγμή», ήταν τα μοναδικά λόγια που μπόρεσε να ψελίσσει με βουρκωμένα μάτια και την συγκίνηση να χτυπά κόκκινο. Αμέσως μετά παρέλαβε τις τιμητικές πλακέτες από τη FIBA και την ΕΟΚ, βγήκε την αναμνηστική φωτογραφία με τις δύο ομάδες και με την προτροπή του Δημήτρη Ιτούδη έκανε το «ζντο» με την ελληνική ομάδα, πριν πάρει τη θέση του στα επίσημα. Παίρνοντας μαζί του την αγάπη του κόσμου και αφήνοντας όλους εμάς να θυμόμαστε τις εικόνες του και να σιγοτραγουδάμε «τι την έκανε τη μπάλα ο Θεός…»
