Στις 12 Σεπτεμβρίου θα είχε γενέθλια ο Πολ Γουόκερ και ο αδερφικός του φίλος, Βιν Ντίζελ φρόντισε να κάνει μια σχετική ανάρτηση για να τιμήσει τη μνήμη του. Ο ηθοποιός έφυγε από τη ζωή το 2013, μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο καλός του φίλος και νονός της κόρης του, Βιν Ντίζελ δεν τον ξεχνά ποτέ και μέχρι σήμερα, φροντίζει να του αφιερώνει αναρτήσεις του ή και να μοιράζεται τις μνήμες που έχει από εκείνον, με το κοινό του. Με αφορμή την ημέρα, όταν και θα γιόρταζε τα 50ά του γενέθλια, αν βρισκόταν εν ζωή, ο Βιν Ντίζελ έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μια ανάρτηση για εκείνον. Συγκεκριμένα, δημοσίευσε μια κοινή τους φωτογραφία, η οποία τραβήχτηκε όπως αποκάλυψε, στα 40ά γενέθλια του Πολ Γουόκερ.
Στη λεζάντα της ανάρτησής του έγραψε,
«Μια δεκαετία… δέκα ολόκληρα χρόνια… κι όμως είναι σαν χθες που τραγουδούσαμε χρόνια πολλά για τα μεγάλα 40! Ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος αδελφέ… ως είδος, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αγωνιζόμαστε. Αλλά σε σκέφτομαι, και χαμογελάω και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Κοιτούσα εικόνες για να γιορτάσω αυτή την ιερή μέρα. Αναμνήσεις αναβοσβήνουν μπροστά μου, η μία καλύτερη από την άλλη… αλλά δεν μπορούσα να το ξεπεράσω αυτό. Αστείο, το αγγελούδι ήρθε στο γραφείο, και κοίταξε πίσω από τον ώμο μου. “Αυτή είναι μια τόσο διαχρονική φωτογραφία, μπαμπά… που θα ζει για γενιές… ”.
Φυσικά και δεν γυρίζω, χαχα δεν χρειάζεται το παιδί να δει τον μπαμπά του με τα μάτια στραμμένα αλλού. Φεύγοντας λέει “για αυτό θέλω να φτιάξω αυτοκίνητα, για αυτόν”. Δεν είχε καν γεννηθεί ακόμα. Θα ήταν επτά μήνες αργότερα όταν θα λέγατε στο πλήρωμα και την παραγωγή Fast “Ο Vin πρέπει να πάει στη Νέα Υόρκη για να παραλάβει τον γιο του”. Είχες αυτή την ικανότητα να επικεντρώσεις ξανά τους πάντες συμπεριλαμβανομένης μιας ολόκληρης παραγωγής στα σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Για μένα αυτή η εικόνα αντιπροσωπεύει τη στιγμή που ήξερα ότι θα είμαστε αδέρφια για πάντα. Ιανουάριος 2010, τη νύχτα πριν από εσένα και εγώ πάμε στην Αϊτή… το πάθος και η χαρά που είχες για να βοηθήσεις απλά τους ανθρώπους. Είπατε ότι οι πρώτοι ανταποκριτές δεν πρέπει να περιμένουν κανέναν… και ότι ήθελες να αφιερώσεις τη ζωή σου σε αυτό. Πρώτοι ανταποκριτές… αυτός ήταν ο πραγματικός σου εαυτός, και τον μοιραζόσουν μαζί μου, τον αδερφό σου. Χαχα.
Μέχρι σήμερα, φαντάζομαι αν κοιτάζατε τον “πρώτο ανταποκριτή” στο λεξικό, θα υπήρχε μια φωτογραφία σας. Χαχα. Όσο κι αν θέλω να πιστεύω ότι θα κόβαμε τούρτα και θα τραγουδούσαμε χρόνια πολλά για τα 50 μεγάλα! Πιθανότατα δεν θα… γιατί θα ήσουν στο Μάουι ή στο Μαρόκο, ή οπουδήποτε σε αυτόν τον πλανήτη όπου οι άνθρωποι είχαν ανάγκη. Μου λείπεις… Σε αγαπώ, και θα συνεχίσω να τιμώ την όμορφη ψυχή που είσαι. Χαρούμενα Γενέθλια…».
