Έλεγχος και συνέπεια

Η καταστροφή στον κάμπο της Θεσσαλίας και στα χωριά της Λάρισας, της Καρδίτσας, των Τρικάλων και του Πηλίου είναι η μεγαλύτερη που έχει συντελεστεί ποτέ στη χώρα μας. Αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει, αφού είναι κάτι που πιστοποιούν τόσο οι επιστήμονες μετεωρολόγοι, όσο και γεωλόγοι και καθηγητές που παρακολουθούν τα φυσικά φαινόμενα και την κλιματική κρίση.

Του Γιάννη Ντσούνου

Ωστόσο ούτε το μέγεθος και η διάρκεια του φαινομένου, ούτε ο όρος «κλιματική κρίση» μπορούν να λειτουργούν ως άλλοθι για τα λάθη, τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις στις υποδομές που δεν ολοκληρώθηκαν επί σειρά ετών. Επομένως, η κυβέρνηση σε αυτήν την περίπτωση βρίσκεται αντιμέτωπη με τους πολίτες σε δύο επίπεδα: το πρώτο έχει να κάνει με τον έλεγχο των υποδομών και το δεύτερο έχει να κάνει με τη συνέπεια που οφείλει να έχει στην κατασκευή των καινούριων.

Πιο συγκεκριμένα, μετά την καταστροφή στα χωριά του κάμπου οι πολίτες αναμένουν μια πλήρη καταγραφή και άμεση αποζημίωση των πληγέντων σε ό,τι αφορά στα σπίτια και τις περιουσίες τους και μια αντίστοιχη αποζημίωση των επιχειρήσεων, των κτηνοτροφικών μονάδων και των καλλιεργειών, έτσι ώστε οι κάτοικοι της περιοχής να μην εγκαταλείψουν τα χωριά τους. Άλλωστε αυτός είναι και ο ρόλος της πολιτείας και του κράτους πρόνοιας που ο πολίτης χρειάζεται στα δύσκολα .Όμως πέραν των καταγραφών και των αποζημιώσεων που θα πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι οι διαδικασίες θα «τρέξουν» γρήγορα και ότι «δεν τίθεται θέμα πόρων», υπάρχουν και δύο ακόμη κινήσεις που οφείλει να κάνει η πολιτεία.

Απόδοση ευθυνών

Η πρώτη είναι ο πλήρης έλεγχος των υποδομών που έγιναν τα τελευταία χρόνια στον θεσσαλικό κάμπο και ιδιαίτερα μετά την κακοκαιρία ΙΑΝΟΣ που είχε πλήξει προ τριετίας την ίδια περιοχή. Τα έργα υποδομής, δηλαδή γέφυρες, δρόμοι, αναχώματα, φράγματα, αντλιοστάσια προκηρύχθηκαν και δημοπρατήθηκαν σε ένα μεγάλο ποσοστό. Ωστόσο αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι αν τα έργα αυτά προχώρησαν, αν παραδόθηκαν στην ώρα τους και αν οι υπηρεσίες (υπουργεία, περιφέρειες, δήμοι κ.λπ.) μπορούν να πιστοποιήσουν ότι τα έργα αυτά ήταν ικανά να προστατεύσουν και να θωρακίσουν την περιοχή από τέτοιου μεγέθους καιρικά φαινόμενα. Και όπως σε κάθε έλεγχο, έτσι και σε αυτόν θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες σε όλους τους φορείς που εμπλέκονται είτε αυτοί είναι κρατικοί, είτε όχι.

Σύγκρουση με το «βαθύ κράτος»

Η δεύτερη κίνηση που οφείλει να κάνει η πολιτεία είναι να φανεί συνεπής στις δεσμεύσεις που θα αναλάβει για την αποκατάσταση των χωριών, των κατοικιών, των επιχειρήσεων και των καλλιεργειών της περιοχής. Αρχής γενομένης από τις αποζημιώσεις που οι πολίτες και οι επιχειρηματίες πρέπει να εισπράξουν άμεσα μέχρι την αποκατάσταση του οδικού δικτύου και των υποδομών. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη σύγκρουση με το λεγόμενο «βαθύ κράτος», που συχνά μέσω της γραφειοκρατίας και της βραδυπορίας που το διακρίνει είναι αιτία για την καθυστέρηση έργων.

Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός έχουν δεσμευτεί για αυτήν την σύγκρουση με τις παθογένειες του παρελθόντος που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ολοκλήρωση ενός έργου, που λειτουργούν επιβραδυντικά στην υλοποίηση μιας μελέτης, ενός διαγωνισμού, μιας ανάθεσης και της τελικής παράδοσης μιας κρατικής υποδομής. Η κυβέρνηση, λοιπόν, οφείλει να δώσει αυτήν τη μάχη με το «βαθύ κράτος» τώρα και όχι αργότερα για να μπορεί να έχει στο πλευρό της και τους πολίτες, διαφορετικά θα τους βρει απέναντι. Δεν μπορεί δηλαδή να γίνει από κανέναν ανεκτό η διαδρομή που διανύουμε από την εξαγγελία ενός έργου έως την υλοποίηση και παράδοσή του να διαρκεί χρόνια και αυτό αφορά τους πάντες, κυβέρνηση, υπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους, τους πάντες!