Mια συνέπεια της κοινωνικής μας ραστώνης και ευδαιμονίας είναι και η μειωμένη αίσθηση ευθύνης πολλών από όσους διεκδικούν μια θέση στην διακυβέρνηση της χώρας
Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Είναι τόσο ωραίος, που φαίνεται να έχει δίκιο.
Edmond Rostand
”Ο Εθνάρχης και τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, προσποιήθηκε ότι σκούπισε το φρύδι του αλλά στην πραγματικότητα σκούπισε ενα δάκρυ, συγκινημένος απ’ την στιγμή του θριάμβου του, του Ευρωπαϊκού του Οράματος” έγραφε ο Guardian. Ήταν 28 Μαϊου 1979 όταν υπεγράφη στο Ζάππειο η Συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, με βασικό πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που έβλεπε πολλές δεκαετίες μπροστά απ’ την εποχή του.
Η αποδοχή της Ελλάδας ως νέο μέλος της Ευρωπαϊκής Οικογένειας, της τότε ΕΟΚ αργότερα Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν μια προσωπική δικαίωση του ίδιου του Εθνάρχη, για τους αγώνες είκοσι ετών όπως είπε ο ίδιος, προσπαθώντας να κάμψει τις αντιρρήσεις των Ευρωπαίων, ότι δεν είχαμε τις προϋποθέσεις που ήταν απαραίτητες αλλά και την έντονη αντίδραση της Αριστεράς που προσδοκούσε έναν φιλοσοβιετικό προσανατολισμό.
”Εξευρωπαϊσμός”
Σε όλους όσους αντιπολιτεύονταν με το επιχείρημα πως ο ”εξευρωπαϊσμός” θα μας κοστίσει και οικονομικά αλλά θα αλλοιώσει και την εθνική μας ταυτότητα απάντησε με την ιστορική φράση: Σας έριξα στην θάλασσα… τώρα θα μάθετε να κολυμπάτε. Δεν είχαμε καμιά ελπίδα έξω απ’ την Μεγάλη Οικογένεια της ΕΕ. Η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη και δεν νοείται η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα”, διεκήρυττε με την χαρακτηριστική Σερραίικη προφορά του.
Ηγέτες αυτού του διαμετρήματος, έκτοτε, δεν εμφανίστηκαν κι όχι μόνο στην χώρα μας. Δεν χρειάστηκαν άλλωστε. Η ένταξή μας στην ΕΕ, μας έκανε να νιώθουμε πιο ασφαλείς από εξωτερικούς κινδύνους αλλά και από εσωτερικές απειλές πολιτικής και οικονομικής αστάθειας. Ήταν περίπου σε βασικά θέματα σαν να πορεύεται η χώρα με… τον αυτόματο πιλότο.
Ηγέτες
Εκείνο που χρειάζονται οι ευρωπαϊκές χώρες σήμερα δεν είναι χαρισματικούς ηγέτες που να παίρνουν μεγάλα ρίσκα για τους λαούς τους. Ούτε πρωτοπόρους ιδεολόγους που να ξεσηκώνουν τις μάζες. Σήμερα χρειαζόμαστε επαγγελματίες πολιτικούς, τεχνοκράτες που να διαχειρίζονται την διοίκηση και την εξουσία. Χρειαζόμαστε πολιτικούς καριέρας κι όχι τυχοδιώκτες που ενσκήπτουν απ’ το πουθενά, όχι ”επειδή θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους” και άλλα τέτοια φθαρμένα λεκτικά κλισέ αλλά απλά επειδή δεν έχουν να χάσουν κάτι… Κι αν όμως τους κάτσει;… Και να που σε κάποιους τους… κάθεται με τον πιο προκλητικό τρόπο.
Γιατί μια συνέπεια της κοινωνικής μας ραστώνης και ευδαιμονίας είναι και η μειωμένη αίσθηση ευθύνης πολλών από όσους διεκδικούν μια θέση στην διακυβέρνηση της χώρας, αφού ξέρουν και οι ίδιοι αλλά και εμείς οι πολίτες, πως η ένταξή μας στην ΕΕ μας παρέχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας, πως ακόμη και ο πιο ανίκανος δημόσιος λειτουργός δεν θα προκαλέσει εθνική καταστροφή όπως αποσοβήθηκε ο κίνδυνος επιστροφής στην δραχμή επί Τσίπρα χωρίς αναταράξεις.
Έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο ώστε η διεκδίκηση του ύψιστου αξιώματος του Πρωθυπουργού της χώρας να γίνεται όχι στην βάση εμπειρίας, ικανοτήτων, τίτλων σπουδών, περγαμηνών αλλά με όρους… πασαρέλας και καλλιστείων.
Image
Βέβαια το image, η εικόνα που εκπέμπουμε είναι πολύ σημαντικό στοιχείο όχι μόνο για την σταδιοδρομία των πολιτικών αλλά παίζει και καταλυτικό ρόλο στην προσωπική και επαγγελματική ζωή όλων των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτή η άποψη ακούγεται μόνο πίσω από καλά κλειστές πόρτες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρωστάει κι αυτός, κατά ένα ποσοστό την εκλογή του και την επανεκλογή του στο image που διαθέτει. Όσοι μάλιστα τον έχουν δει από κοντά, υποστηρίζουν πως η φυσική του εικόνα είναι πολύ καλύτερη απ’ την τηλεοπτική. Όμως η ”εικόνα” είναι απλά μόνο για να μας ανοίξει μια πόρτα. Ο Μητσοτάκης γνωρίζει αρκετά καλά το αντικείμενο όλων των Υπηρεσιών του Κράτους, από πολύ μικρός έχει ”σπουδάσει” την διακυβέρνηση της χώρας λόγω και της καταγωγής του από οικογένεια πολιτικών.
Όμως ο χώρος της Αριστεράς ποτέ δεν πίστευε στην σημασία της προβολής, του πολιτικού μάρκετινγκ, του φαίνεσθαι. Το επικοινωνιακό χαρτί της εικόνας που εκπέμπει ένα πρόσωπο στο ακροατήριο και την επιρροή που ασκεί αυτή η εικόνα στον λαό η Αριστερά το περιφρόνησε, το απαξίωσε ως καπιταλιστική μέθοδο ενός star system κατασκευής και προβολής προτύπων, θεωρώντας πως οι ιδέες και οι αξίες, το μπλα μπλα μπλα δηλαδή, είναι αρκετά να δημιουργήσουν ιδεολογικά ρεύματα πίσω απο έναν αρχηγό. Αυτήν την δύναμη και την χρησιμότητα της εικόνας που εκπέμπει κάποιος στην πολιτική, η Αριστερά δεν την αποδέχτηκε, την ξόρκιζε… Γι’ αυτό και η άλωση της ηγεσίας της Αριστεράς από έναν εκπρόσωπο του καπιταλισμού άφησε άναυδους τους οπαδούς της αλλά και σχεδόν ολα τα πολιτικά κόμματα. Όχι όμως και τον Τσίπρα, αφού ο ίδιος τον…φύτεψε στην δική του θέση.
Kίνηση ΜΑΤ
Ωστόσο το επικοινωνιακό αυτό χαρτί της εικόνας που διέθετε ο Στέφανος Κασσελάκης το έκαψε ο ίδιος. Κάποιος είπε πως και οι πιο χαρισματικοί άνθρωποι χάνουν την γοητεία τους μόλις… ανοίξουν το στόμα τους. Κι αυτό έπαθε ο Κασσελάκης. Όχι, δεν έχει σημασία που κέρδισε τις εκλογές. Η ανοίκεια επίθεση κατά της Δικαιοσύνης με εκφράσεις που ξεπερνούν σε χυδαιότητα ακόμα και τον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ ακυρώνει το προφίλ της Αριστεράς όπως θέλει να το προβάλλει ο Τσακαλώτος.
Και δυστυχώς για την Αριστερά που κάποιοι, ποιοι και πόσοι άραγε έχουν επενδύσει πολλά στην νέα εξέλιξη που προκάλεσαν, το στόμα τους έχουν ανοίξει περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος που ήρθαν εκτάκτως να πανηγυρίσουν το γεγονός: Την νίκη εναντίον κάποιων συνυποψηφίων που ακόμα προσπαθούσαν να συνέλθουν από μια συντριπτική ήττα. Και εκεί που η Αριστερά προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της και να βγάλει τον νέο αρχηγό μέσα απ’ τον δικό της πυρήνα, τις δικές της αξίες, ο Τσίπρας στο παραπέντε έκανε την κίνηση ΜΑΤ. “Αυτός θα είναι ο αρχηγός σας” τους είπε… και δεν θέλω αντιρρήσεις.
H… Δυναστεία των Κέννεντυ
Η ”εισαγωγή” ηγέτη στον χώρο της Αριστεράς απ’ την καρδιά του καπιταλισμού είναι ο απόλυτος εκφυλισμός της και η ταπείνωσή της. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς ακριβώς φαντάζεται την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος ο Κασσελάκης αλλά οι παρατρεχάμενοί του μάλλον σκέφτονται να τον… μεταλλάξουν σε κάτι παρόμοιο με την… Δυναστεία των Κέννεντυ, αφού πρώτα… νικήσουν τον Μητσοτάκη, κάτι που μόνο ο κανακάρης του μπορεί να κατορθώσει όπως διευκρίνισε με περισσή έπαρση ο πατέρας του Στέφανου. Αλλά και ο αδερφός του ”κρίνοντας απ’ τον λόγο που …έδωσε ο Στέφανος στην Κουμουνδούρου (εκφώνησε, ήθελε να πει) μου θύμισε τον …Κέννεντυ, τρομερός, αυθόρμητος, ρεαλιστικός.. ελπίδα για τον τόπο”.. τον δικό μας τον τόπο..
Μίλησαν όμως κι άλλοι με τον ίδιο ενθουσιασμό, απ’ την ίδια οικογένεια, για τις ικανότητες, την δυναμική και τον νέο αέρα που θα φέρει στην πολιτική σκηνή του τόπου μας ο Στέφανος. Φαίνεται πως ο ναρκισσισμός, η αλαζονεία και η έπαρση είναι κοινός τόπος ολόκληρης της παρέας που φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει μια …δυναστεία στην χώρα μας, όπου όλοι θα έχουν λόγο εκτός ίσως απ’ τον… ίδιο τον Στέφανο. Γιατί οι μνηστήρες είναι πολλοί και διεκδικούν θέση και οι της από ‘δω πλευράς.
Η Δυναστεία των Κέννεντυ που η παρέα οραματίζεται να επιβάλλει και στην φιλόξενη χώρα μας, διέθετε πράγματι ένα μεγαλείο, την κατεδίωκαν όμως και κάποιοι δαίμονες… αγνώστου προελεύσεως. Αν λοιπόν κάποια στιγμή νιώσετε και σεις, οι της εν …δυνάμει Δυναστείας, κάποια ανάλογη απειλή, να ξέρετε ότι θα είναι από εκεί ακριβώς που την περιμένετε… Κι όχι απ΄την πλευρά Μητσοτάκη, ο οποίος όπως ξέρετε χειροκρότησε με ιδιαίτερη χαρά αυτήν την εξέλιξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, για να ξεχωρίζετε ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι σας στο νέο σας ξεκίνημα…
