Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Κυνικοί λέγονται οι άνθρωποι που λένε φωναχτά αυτό που σκεφτόμαστε.
Pierre Daninos
Γάλλος συγγραφέας
Αν κρίνουμε την συμπεριφορά και τις δηλώσεις του νεοεκλεγέντος Δημάρχου Βόλου κ. Αχιλλέα Μπέου αποκλειστικά με ορους πολιτικού μάρκετινγκ, που προφανώς το διαχειρίστηκε ο ίδιος, χωρίς κάποιους συμβούλους να τον καθοδηγούν, τότε μπορούμε να τον …βαθμολογήσουμε με άριστα. Πέτυχε αυτό που ήθελε, άλλωστε ο σκοπός… αγιάζει τα μέσα. Μπορεί η αναφορά του στα άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό – λέξη που επίσης… απαγορεύεται- να έρχεται σε αντίθεση με την στοιχειώδη ευγένεια της κοινωνίας, σίγουρα όμως δεν θα ενόχλησε ούτε το συντηρητικό κομμάτι της αλλά ούτε και όλους τους ομοφυλόφιλους,, τουλάχιστον εκείνους που μένουν ανεπηρέαστοι από τα σχόλια των υπολοίπων.
Ο ανοίκειος όρος που χρησιμοποίησε ο κ. Μπέος ήταν ακραία προσβλητικός, ήταν όμως ο όρος με τον οποίο οι αγροίκοι της προηγούμενης γενιάς, αποκαλούσαν τα άτομα αυτής της κατηγορίας μέχρι που ο όρος αυτός αντικαταστάθηκε με την εξευγενισμένη λέξη ‘ομοφυλόφιλος’ που βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Περιορίζει δηλαδή την διαφορετικότητα αυτών των ανθρώπων στις ερωτικές τους προτιμήσεις, διαχωρίζοντάς την και απενοχοποιώντας την από κάθε μομφή που να αφορά σε θέματα ηθικής και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Οι δύο κατηγορίες
Ωστόσο ο κ. Μπέος, παρ’ όλη την ‘έλλειψη μόρφωσης’ που τον διακρίνει όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε κατάφερε να “επικοινωνήσει” με δυο κατηγορίες πολιτών που έχουν την ίδια άποψη για ένα θέμα, αλλά την εκφράζουν με τελείως αντίθετο τρόπο. Είναι αυτοί που συμφωνούν με την άποψη του κ. Μπέου, αλλά δεν έχουν το θάρρος να την εκφράσουν ελεύθερα γιατί το ‘μορφωτικό τους επίπεδο’ δεν τους το επιτρέπει… Και είναι και οι άλλοι με ‘χαμηλό’ μορφωτικό επίπεδο, που θεωρούν πως πολλές φορές ο κυνισμός και το θράσος είναι μια αναγκαιότητα που πρέπει να επιστρατευτούν για να ευαισθητοποιήσουν ένα κομμάτι της κοινωνίας, απέναντι στον πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο να εκφυλιστεί ο θεσμός της οικογένειας, απ’ την καθιέρωση του γάμου μεταξύ ομόφυλων και την υιοθεσία παιδιών όπως την οραματίζεται ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η διαφορά
Μια διαφορά ανάμεσα στους ‘μορφωμένους’ και στους ‘αμόρφωτους’ που διεκδικούν την έγκριση μας για μια θέση ευθύνης στην δημόσια ζωή της χώρας είναι ότι, οι πρώτοι, μπορούν να μας πείσουν πως θα υπερασπιστούν κάτι που ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν, όπως όταν ο κ. Τσίπρας έπεισε την Αριστερά για την έξοδο απ’ το ευρώ. Σε αντίθεση με τους άλλους, τους ‘αμόρφωτους’ που εκφράζουν τις απόψεις τους με μια ωμή ειλικρίνεια, μ’ έναν κυνισμό που αιφνιδιάζει και αφοπλίζει, όπως ακριβώς ο λόγος του κ. Μπέου ο οποίος δεν θα μπορούσε να διατυπώσει τις επιφυλάξεις του για τις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, με διαφορετικό τρόπο γιατί όπως εξήγησε δεν διαθέτει τα ανάλογα “όπλα”.
Λένε οι ψυχολόγοι, πως ο κυνισμός και η επιθετικότητα εκδηλώνεται για να συγκαλύψει και να προστατέψει μια ευαίσθητη και γι’ αυτόν τον λόγο ευάλωτη ψυχή από την επιθετικότητα των άλλων. Και διαβάζοντας τις δηλώσεις της κόρης του Μπέου, Χριστίνας, που αναγκάστηκε να υπερασπιστεί την τιμή του Δημάρχου πρωτίστως και πατέρα της δευτερευόντως, βγαίνει αυτό το συμπέρασμα: πως ο κ. Μπέος είναι και ένας ευαίσθητος άνθρωπος και όχι ένας ψυχρός πολιτικός που ενδιαφέρεται για την καριέρα του.
Νομοτελειακά….
Ένας πατέρας που συμπεριφέρθηκε και ως μάνα σε πέντε παιδιά και ένα απ’ αυτά η Χριστίνα, που όχι μόνο εξαίρει το πραγματικό ήθος του ‘μπαμπά της’ αλλά απαντά και με παραδειγματική ευπρέπεια λόγου στους επικριτές του, τότε ο πατέρας αυτός και με τις δυο ιδιότητές του έχει κάθε δικαίωμα να φοβάται πέντε φορές περισσότερο απ’ τους άλλους γονείς, αν τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας αλλά και αυτά που θα έρθουν στον κόσμο, είτε με παρένθετη είτε όχι μάνα, συμβάλλουν εν αγνοία τους και παρά την θέλησή τους στον εκφυλισμό της οικογένειας όπως η κοινωνία αλλά και η ίδια η φύση νομοτελειακά την έχουν ορίσει: Μια συνθήκη ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό για την συνέχιση του ανθρώπινου είδους και της ζωής γενικότερα.
Ωστόσο, όπως η διάσημη συγγραφέας Fannie Hurst έχει πει, “πρέπει να είναι κανείς έξυπνος άνθρωπος για να γίνει κυνικός, και σοφός για να είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην το κάνει…”.
