Στο τελευταίο του κείμενο στο Capital.gr για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης γράφει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έχει καταντήσει σαν τις χοντροκομμένες κωμωδίες του Σεφερλή στο Δελφινάριο και δείχνει να συμπονάει τους συντρόφους του που νιώθουν απεγνωσμένοι και έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πλοίο. Δεν έχουν άδικο, γράφει, σε κανέναν δεν αξίζει να γίνεται ρεντίκολο.
Και προσθέτει ότι για όλο αυτό το πανηγύρι φταίει η “αμεσοδημοκρατία” που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, όπου ο κάθε άσχετος μπορεί να ψηφίζει για τον υποψήφιο πρόεδρο ενός κόμματος. Και σημειώνει ότι η μόνη λύση για να σωθεί το κόμμα είναι να παρέμβει ο Αλέξης Τσίπρας, να χαρακτηρίσει ατύχημα την εκλογή Κασσελάκη και να τον καλέσει να παραιτηθεί. Αλλιώς να δηλώσει ότι ο ίδιος θα φύγει από το κόμμα. “Προφανώς θα κατηγορηθεί ο Τσίπρας για δεσποτισμό, παράβαση των βασικών δημοκρατικών αρχών… Και για εσωτερικό ακόμα πραξικόπημα. Δεν θα έπρεπε να ιδρώσει το αυτί του. Εάν αγαπάει τον Σύριζα, μόνο έτσι μπορεί να τον σώσει. Μόνο εκείνος.”
Ολο το κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη
Υπάρχει η ντελικάτη, η εξευγενισμένη κωμωδία, η οποία στηλιτεύει με μπρίο και με φλέγμα χαρακτήρες και καταστάσεις. Τα θεατρικά του Τσέχωφ, οι ταινίες του Γιώργου Τζαβέλλα. Υπάρχει και η φαρσοκωμωδία. Η φαρσοκωμωδία αποσκοπεί όχι στο γλυκόπικρο μειδίαμα των θεατών της αλλά στα βροντερά τους χάχανα. Στις φαρσοκωμωδίες βλέπουμε ανθρώπους να γλυστράνε και να πέφτουν, γριές να πέρδονται, χονδρούς να προσπαθούν να χωρέσουν μες σε στενά ρούχα και τα κουμπιά τους να σπάνε.
Στη φαρσοκωμωδία, το κοινό γελάει εις βάρος των ηθοποιών, πράγμα που στις μέρες μας θεωρείται βάρβαρο, πολιτικώς μη ορθό. Ο Μάρκος Σεφερλής -υπερταλαντούχος κατά τη γνώμη μου στο είδος του- επιμένει να γεμίζει το “Δελφινάριο”. Εάν όμως κάποιος δηλώσει θαυμαστής του, θα θεωρηθεί αμέσως μπρούτος, άξεστος. Λες και βλέπω επιθεώρηση του Σεφερλή αισθάνομαι όποτε παρακολουθώ στις ειδήσεις τον Στέφανο Κασσελάκη.
Πώς θα μπορούσε πλέον να μάς κεντρίσει το ενδιαφέρον;” είχα αναρωτηθεί προ δύο εβδομάδων από την παρούσα στήλη. Έσφαλα. Η εμφάνισή του ενώπιον της κεντρικής επιτροπής του Σύριζα με τις μούτες, τις κορώνες, τα δήθεν μαγκιόρα ρητορικά κρεσέντο εξόργισε πάρα πολλούς από τους συντρόφους του, καταδιασκέδασε όμως όσους δεν είναι πολιτικά ή συναισθηματικά συνδεδεμένοι με την -για πόσο ακόμα;- αξιωματική αντιπολίτευση.
Κάθε του εμφάνιση, εδώ που τα λέμε, προξενεί ευθυμία. Ο κύριος Κασσελάκης να βολτάρει στην Πλάκα, να μοιράζει αγκαλιές και φιλιά μέχρι και σε Κινέζους τουρίστες, να γυρνάει κάπου-κάπου στο μικρόφωνο του δημοσιογράφου που τον ακολουθεί ασθμαίνων και να αμολάει στομφώδεις κοινοτοπίες. Ο κύριος Κασσελάκης να καταθέτει στεφάνι στο ΕΑΤ/ΕΣΑ με καουμπόικο πουκάμισο, δυο νούμερα όπως πάντοτε μικρότερο. Ο κύριος Κασσελάκης απλώς να κοιτάει με ύφος θυμωμένου μωρού τον φακό. Κι από κοντά, ο σύζυγός του. Να εγκωμιάζει τα παϊδάκια που ψήνει ο Στέφανος, να δηλώνει απολύτως βέβαιος πως θα τον καμαρώσει σύντομα πρωθυπουργό.
Κατά βάθος δεν είναι διόλου αστείο να παρακολουθείς ένα μέχρι πρόσφατα ισχυρό κόμμα να διαλύεται. Ανθρώπους που είχαν επενδύσει δεκαετίες από τη ζωή τους σε μια ιδεολογία να τραβάνε τώρα τα μαλλιά τους, να νοιώθουν ντροπιασμένοι, ταπεινωμένοι… “Ηθελές τα κι έπαθές τα” σχολιάζουν αρκετοί και υπενθυμίζουν τους σαλτιμπαγκισμούς του Σύριζα στα χρόνια της ακμής του: τους Πανοκαμμένους και τις Ραχήλ και τους Παυλοχαϊκάληδες να ορκίζονται υπουργοί. “Επιστρέφουμε στη σοβαρότητα, στη μεταπολιτευτική τάξη” επιχαίρουν, διαβάζοντας τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που φέρνουν το Πασόκ στη δεύτερη θέση.
Προσωπικά αισθάνομαι πολύ εγγύτερα στο Πασόκ παρά στον Σύριζα. Λυπάμαι παρά ταύτα, ειλικρινά λυπάμαι, που στην περίπτωση της ριζοσπαστικής αριστεράς επιβεβαιώνεται το παλιό σύνθημα “Ένα Γέλιο θα σας Θάψει”. Σε κανέναν δεν αξίζει να καταντάει ρεντίκολο.
Τι έφταιξε; Κατά την άποψή μου, η βλακώδης αμεσοδημοκρατία. Η ανάδειξη του αρχηγού από τη “βάση”, που εγκαινίασε το Πασόκ το 2004, υιοθέτησε η Νέα Δημοκρατία και θεσμοθέτησε τελευταίος ο Σύριζα. Περνάς έξω από το εκλογικό τμήμα, δίνεις δυο δίφραγκα -λιγότερο από όσο στοιχίζει ένα πακέτο τσιγάρα- και ψηφίζεις για πλάκα. Ή και ιδιοτελώς, με πρόθεση να βλάψεις το κόμμα που έχει εκλογές. Με τέτοια διαδικασία, αποτελούσε ζήτημα χρόνου να συμβεί το κάζο.
Η Νέα Δημοκρατία διείδε τον κίνδυνο και τροποποίησε πρόσφατα το καταστατικό της. Όρισε ότι για να συμμετάσχει κανείς στις εσωκομματικές εκλογές, πρέπει να έχει εγγραφεί ως μέλος τουλάχιστον δεκαπέντε μέρες νωρίτερα. Ο Σύριζα τί μπορεί να κάνει, στην κατάσταση που έχει περιέλθει, μπας και αποφύγει τα ακόμα χειρότερα;
Μία και μόνη λύση υπάρχει, πιστεύω. Να βγει ο Αλέξης Τσίπρας και να χαρακτηρίσει ευθαρσώς την προεδρία Στέφανου Κασσελάκη προϊόν ατυχήματος. Και να τον καλέσει να παραιτηθεί. Ειδάλλως, να προειδοποιήσει, ο ίδιος αποχωρεί από τον Σύριζα.
Προφανώς θα κατηγορηθεί ο Τσίπρας για δεσποτισμό, παράβαση των βασικών δημοκρατικών αρχών… Και για εσωτερικό ακόμα πραξικόπημα. Δεν θα έπρεπε να ιδρώσει το αυτί του. Εάν αγαπάει τον Σύριζα, μόνο έτσι μπορεί να τον σώσει. Μόνο εκείνος.
