Τρανή απόδειξη ότι γίνονται χριστουγεννιάτικα θαύματα είναι ο Ουκρανός Σερχίι Σιντορένκο ο οποίος απέκτησε την όραση του πέρυσι μετά από 36 χρόνια. Όταν οι νοσοκόμες, όπως γράφει ο Guardian αφαίρεσαν για πρώτη φορά τους επιδέσμους μερικές ώρες μετά την επέμβαση, το μόνο που έβλεπε ήταν φως. Οδυνηρά έντονο φως, σαν κάποιος να έστρεφε μια δέσμη φωτός ακριβώς στο πρόσωπό του. Οι νοσοκόμες έβαλαν κολλύρια και ξαναδέσανε τους επιδέσμους.
Λίγες ώρες αργότερα τους αφαίρεσαν ξανά και ο Σερχίι μπορούσε να διακρίνει το θολό περίγραμμα του προσώπου μιας νοσοκόμας που τον κοιτούσε μέσα από το έντονο φως. Το επόμενο πρωί τον επισκέφθηκε ο καθηγητής που τον είχε χειρουργήσει και οι επίδεσμοι βγήκαν και πάλι. Ο Σερχίι σηκώθηκε στο κρεβάτι και κοίταξε γύρω στο δωμάτιο. Είδε τον καθηγητή και για πρώτη φορά στον μακρύ γάμο τους είδε τη γυναίκα του, την Ταμάρα. Συγκλονισμένος από τη συγκίνηση, επανέλαβε μια μόνο φράση: «Μπορώ να δω!».
Ήταν μια στιγμή που ονειρευόταν επί 36 χρόνια
Ο Σερχίι έχασε την όρασή του σε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του εκπαίδευσης στον σοβιετικό στρατό το 1986. Παντρεύτηκε την Ταμάρα το 1991 και αργότερα, έγινε επιτυχημένος αθλητής του τζούντο, κερδίζοντας χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2008. Το τζούντο τον βοήθησε να αντιμετωπίσει σωματικά και ψυχολογικά την έλλειψη όρασής του.
Όλα αυτά τα χρόνια, παρότι είχε τη στήριξη και την αγάπη της οικογένειάς του ένιωθε ότι κάτι έλειπε από τη ζωή του. Όταν ταξίδευε τον κόσμο για το τζούντο, δεν έβλεπε τα μέρη που επισκεπτόταν ενώ δεν είχε δει ποτέ το γιό του και την κόρη του. Όταν η Ρωσία εξαπέλυσε τον ολοκληρωτικό πόλεμο στην Ουκρανία πέρυσι, το ζευγάρι εγκατέλειψε τη χώρα και μετακόμισε στην πολωνική πόλη Πόζναν μαζί με την κόρη τους, τη Μαργαρίτα. Εκεί, ο Σερχίι άκουσε για έναν καθηγητή που έκανε μεταμοσχεύσεις κερατοειδούς στο Κατοβίτσε.
Για πρώτη φορά αντίκρυσε και το πρόσωπο της κόρης του
Η επέμβαση υπήρξε επιτυχής και τότε άνοιξε ένας νέος ορίζοντας για εκείνον καθώς όλα του φαινόντουσαν περίεργα και πρωτοφανή. Από τον τρόπου που ντύνονταν οι άνθρωποι, τα κτήρια, τα αυτοκίνητα. Για πρώτη φορά αντίκρυσε και το πρόσωπο της κόρης του κάτι που χαρακτηρίζει ως «χριστουγεννιάτικο θαύμα». Θεωρεί ότι χρωστά στους γονείς του ότι τον κράτησαν από το να πέσει σε κατάθλιψη και εξασφάλισαν ότι δεν στράφηκε στο αλκοόλ για να το αντιμετωπίσει και φυσικά πάντα βράχος δίπλα του η Ταμάρα.
Πρόσφατα βρέθηκαν πίσω στην Ουκρανία όπου είχε την ευκαιρία να δει πολλούς παλιούς φίλους. «Στο μυαλό μου, τους είχα φανταστεί όπως έμοιαζαν στην παιδική τους ηλικία, αλλά φυσικά δεν μοιάζουν καθόλου έτσι τώρα. Δεν νομίζω ότι θα αναγνώριζα κανέναν από αυτούς στο δρόμο», λέει. Το άλλο πρόσωπο που δυσκολεύεται να αναγνωρίσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη, βλέπει το ιστορικό πρόσωπο ενός 56χρονου άνδρα να τον κοιτάζει. Την τελευταία φορά που κοίταξε, ήταν ένας 19χρονος. «Η ζωή είναι πιο εύκολη για μένα τώρα», παραδέχεται.
