Η «μαφία των χαλιών»: Ο μικρός που πουλήθηκε για σκλάβος για μερικά ευρώ
Τα παιδιά είναι η μόνη μορφή αθανασίας για την οποία μπορούμε να είμαστε σίγουροι, έχει πει ο Βρετανός Πήτερ Ουστίνωφ. Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει» έγραφε ο Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης, μια αποστροφή από ένα δύσπεπτο μυθιστόρημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιμύθιο της τραγικής ιστορίας του Ικμπάλ Μασί ενός μικρού παιδιού που πουλήθηκε σαν σκλάβος από τους γονείς του, επαναστάτησε ενάντια σε κάθε μορφής παιδική εργασία και σε ηλικία 13 ετών δολοφονήθηκε από την πανίσχυρη «μαφία των χαλιών» στο Πακιστάν. Μια ιστορία, που ίσως πρέπει όλοι να γνωρίζουμε.
Ο Ικμπάλ Μασί γεννήθηκε το 1982 σε μια πόλη έξω από τη Λαχόρη του Πακιστάν. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική απ’ ότι της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων. Πάμφτωχοι, πάλευαν καθημερινά προκειμένου να καταφέρουν να βάλουν μια μπουκιά στο τραπέζι. Τα πάντα άλλαξαν δραματικά όταν ο Ικμπαλ έφτασε 4 ετών. Τότε ήταν που οι γονείς του τον πούλησαν σε έναν βιοτέχνη χαλιών προκειμένου να δανειστούν ένα ποσό ώστε να αποπληρώσουν χρέη που είχαν δημιουργηθεί από το γάμο του μεγαλύτερού του αδερφού. Βέβαια… δεν τον πούλησαν αλλά τον έβαλαν ενέχυρο για να πάρουν από τον βιοτέχνη το ποσό που ζητούσαν. Η αποπληρωμή του δανείου θα γινόταν με τη δουλειά του Ικμπαλ.
Το δάνειο αυτό ήταν ύψους 600 ρουπιών δηλαδή περίπου 12 ευρώ. Ακόμα κι αν οι γονείς γνώριζαν πως τα παιδιά τους δύσκολα θα επέστρεφαν στο σπίτι τους, δεδομένου πως όλα αυτά τα ταπητουργεία τα έλεγχε η «μαφία των χαλιών» που με διάφορα κόλπα φρόντιζε όχι απλά να μην μειώνεται το χρέος αλλά διαρκώς να αυξάνεται. Το ίδιο έγινε και με την οικογένεια του Ικμπαλ. Τέσσερα χρόνια αργότερα η οικογένειά του είχε φτάσει πλέον να χρωστά σχεδόν το… εικοσαπλάσιο του αρχικού κεφαλαίου.
Ζωή κόλαση
Ήταν σίγουρο πως ο μικρός Ικμπαλ θα είχε την ίδια ακριβώς τύχη με χιλιάδες ακόμα μικρά παιδιά που από τη μία μέρα στην άλλη μετατρεπόταν σε σκλάβους. Ο Ικμπαλ έφυγε από την οικογένειά του και πλέον ήταν αναγκασμένος μαζί με πολλά ακόμα παιδάκια να κάθεται σκυφτός σε ένα ξύλινο πάγκο και να δένει κόμπους στα χαλιά. Αυτό το έκανε 6 ημέρες την εβδομάδα, επί 14 ώρες την ημέρα. Στο δωμάτιο που τον είχαν αλυσοδεμένο, υπήρχε ελάχιστο φως καθώς τα παράθυρα ήταν ερμητικά κλειστά προκειμένου να μην αλλοιώνεται από το οξυγόνο το μαλλί. Η ζέστη ήταν αφόρητη, οι ανθρωποφύλακες του έδιναν ελάχιστο νερό και ακόμα λιγότερο φαγητό προκειμένου να παραμείνει αδύνατος και μικρόσωμος διότι τα μικρά χέρια χωρούσαν καλύτερα ανάμεσα στο μαλλί και χειριζόταν ευκολότερα το εργαλείο με το οποίο έκανε τους κόμπους.
Ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια
Τα βάσανα, ωστόσο, για όλα τα παιδιά σκλάβους δεν σταματούσαν εκεί. Το παραμικρό λάθος το πλήρωναν ακριβά. Αρχικά οι ανθρωποφύλακες τα ξυλοκοπούσαν και στη συνέχεια τα έβαζαν σε μια σκοτεινή ντουλάπα όπου τα έκλειναν για πολλές ώρες προκειμένου να χάσουν την αίσθηση της ημέρας και της νύχτας ή τα κρεμούσαν ανάποδα. Όταν ο Ικμπαλ έγινε 10 ετών, στο Πακιστάν ψηφίστηκε ένας νόμος ο οποίος απαγόρευε κάθε μορφή παιδικής εργασίας. Αυτό αναπτέρωσε το ηθικό του και έτσι επιχείρησε να δραπετεύσει προκειμένου να κερδίσει την ελευθερία του. Τα κατάφερε και έφτασε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα όπου ζήτησε προστασία. Οι αστυνομικοί, ωστόσο, βαθιά διεφθαρμένοι όταν τους είπε την ιστορία του ήρθαν σε επικοινωνία με τους ανθρώπους του ταπητουργείου και εκείνοι τους δωροδόκησαν προκειμένου να τους τον δώσουν πίσω.
Έτσι και ενώ ήταν μόλις 10 ετών ο Ικμπαλ είχε προδοθεί για δεύτερη φορά στη ζωή του. Όταν επέστρεψε στο ταπητουργείο τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Προκειμένου να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα παιδιά, δούλευε ακόμα περισσότερες ώρες, υπό χειρότερες συνθήκες και με ακόμα λιγότερο φαγητό. Όλο αυτό είχε, όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό, του δημιούργησε πρόβλημα στην ανάπτυξη (είχε πολύ μικρότερο ύψος από αυτό που κανονικά θα έπρεπε με βάση την ηλικία του), ενώ απέκτησε και διάφορα θέματα με την υγεία του.
Τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον και η άγρια δολοφονία
Ακόμα και έτσι, πάντως, ο Ικμπαλ δεν το έβαλε κάτω. Λίγους μήνες μετά την πρώτη του απόδραση κατάφερε και ξέφυγε και πάλι από τους ανθρωποφύλακες του. Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν πήγε στην αστυνομία. Πήγε στους ανθρώπους του Απελευθερωτικού Μετώπου του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας. Εκείνοι τον βοήθησαν και έτσι για πρώτη φορά στη ζωή του ο Ικμπαλ κατάφερε να βρει αγάπη και φροντίδα.
Πήγε στο σχολείο όπου επέδειξε μια τεράστια διάθεση να μάθει πράγματα. Είναι ενδεικτικό πως μέσα σε δυο χρόνια έβγαλε τέσσερις τάξεις! Άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό προκειμένου να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη ενάντια στην παιδική εργασία στο Πακιστάν. Παράλληλα, ωστόσο, κάνει και σημαντική δουλειά στο εσωτερικό της χώρας του. Καταφέρνει και μπαίνει κρυφά με τη βοήθεια ακτιβιστών μέσα σε ταπητουργεία σε ολόκληρο το Πακισταν και βγάζει φωτογραφίες τα παιδιά- σκλάβους. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνει και απελευθερώνει περίπου 3.000 από αυτά! Κι αν αυτός ο αριθμός σας φαίνεται μεγάλος ή υπερβολικός, προφανώς και θα αναθεωρήσετε αν σκεφτείτε πως εκείνη την εποχή τα παιδιά στο Πακιστάν που εξαναγκάζονταν να εργάζονται ξεπερνούσαν τα 7 εκατομμύρια!
Παγκόσμιο σύμβολο ενάντια στην παιδική εργασία
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και η οποία περιελάμβανε ακόμα και επισκέψεις σε σχολεία. Ο Ικμπαλ είχε γίνει πλέον ένα παγκόσμιο σύμβολο ενάντια στην παιδική εργασία. Είχε εκφράσει, μάλιστα, την επιθυμία, όταν μεγαλώσει, να σπουδάσει δικηγόρος προκειμένου ν΄ αφιερώσει όλες τους τις δυνάμεις στο να βοηθάει παιδιά- σκλάβους.
Η μοίρα, ή καλύτερα, η «μαφία των χαλιών», ωστόσο, είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Η δράση του είχε ξεσηκώσει πολλά παιδιά- σκλάβους τα οποία ζητούσαν την ελευθερία τους, ενώ και ο κόσμος γυρνούσε την πλάτη πλέον στα πακιστανικά χαλιά. Όλα αυτά στοίχισαν στη βιομηχανία που στηριζόταν στην παιδική εργασία. Οι απειλές στο πρόσωπο το Ικμπαλ γίνονταν καθημερινά ολοένα και περισσότερες, ωστόσο, ο ίδιος δεν έδειχνε φοβισμένος. Στις 16 Απριλίου 1995, ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα, ο Ικμαπλ (προερχόταν από οικογένεια χριστιανών) έπαιζε με φίλους του έξω από το σπίτι ενός συγγενή του. Ένας νεαρός άνδρας τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Ο μικρός επαναστάτης άφησε επιτόπου την τελευταία του πνοή. Δεν είχε κλείσει καν το 14ο έτος της ηλικίας του. Οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του δεν συνελήφθησαν ποτέ. Ο εκτελεστής ήταν ένας τοξικομανής και λέγεται (δεν αποδείχθηκε ποτέ) πως εκτέλεσε το «συμβόλαιο θανάτου» μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την ηρωίνη του.
