Πολλές ταινίες που θα είχαν βαθμολογηθεί με R στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 δεν αξίζουν καν ένα PG-13 σήμερα
Καθώς περνά ο καιρός, το κοινό απευαισθητοποιείται όλο και περισσότερο στη βία επί της οθόνης, κάτι που αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται σήμερα οι ταινίες που προηγουμένως θεωρούνταν αμφιλεγόμενες. Πολλές ταινίες που θα είχαν βαθμολογηθεί με R στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 δεν αξίζουν καν ένα PG-13 σήμερα, ενώ σχεδόν ολόκληρος ο κατάλογος των αγαπημένων κλασικών βίαιων ταινιών έχει τελικά κυκλοφορήσει στην αρχική τους μορφή δεκαετίες αφότου προκάλεσε εκτεταμένο πανικό και αγανάκτηση για το αιματηρό τους περιεχόμενο. Ωστόσο, 5 ταινίες παραμένουν στη σφαίρα της «παρανομίας», η οποία μόνο εμπνέει αφοσιωμένους και περίεργους θεατές να τα αναζητήσουν ακόμη περισσότερο. Ομολογουμένως, υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για τους οποίους μπορεί να απαγορευτεί οποιαδήποτε ταινία, και διαφέρει από χώρα σε χώρα, αλλά η ακραία βία, τις περισσότερες φορές, τείνει να είναι η πιο διαδεδομένη αιτία απαγόρευσης.
Οι 5 τίτλοι απαγορεύτηκαν όλοι σε πολλά έθνη επειδή προσπάθησαν να ωθήσουν τα όρια της αποδοχής και της βαρβαρότητας της ζωντανής δράσης, και σε πολλές περιπτώσεις, χρειάστηκαν δεκαετίες για να εξεταστούν ακόμη και για μια μεγάλης κλίμακας κυκλοφορία.
Οι 5 ταινίες που απαγορεύτηκαν για τη βία τους:
A Serbian Film (Srđan Spasojević, 2010)
Απαγορευμένη στην Αυστραλία, τη Βραζιλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Κορέα, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και την Ισπανία, ο επικεφαλής ενός τοπικού φεστιβάλ κινηματογράφου στην τελευταία χώρα απειλήθηκε ακόμη και με ποινικές διώξεις επειδή είχε το θράσος να την προβάλει. Μία από τις πιο βίαιες ταινίες όλων των εποχών με σκηνές που σοκάρουν και μένουν για πάντα στη μνήμη.
Από τη mixanitouxronou.gr:
Στις 15 Μαρτίου 2010 κυκλοφόρησε η ταινία τρόμου «Α Serbian Film», η οποία προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, αποσύρθηκε από τα φεστιβάλ και απαγορεύτηκε σε 46 χώρες. Τη χαρακτήρισαν ως «ταινία-φρίκη», καθώς περιείχε ακραίες σκηνές βίας και σαδισμού. Ο Σέρβος σκηνοθέτης Σρνταν Σπασόγιεβιτς είχε δηλώσει ότι η ταινία ήταν «ένα ημερολόγιό για την κακοποίησή μας από τη σερβική κυβέρνηση». «Δείχνει τη μονολιθική δύναμη των ηγετών που σε υπνωτίζουν και σε αναγκάζουν να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις. Πρέπει να αισθανθείς τη βία για να καταλάβεις τι είναι», είχε αναφέρει. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Μίλος, ένας πρώην πορνοστάρ, ο οποίος συμμετέχει σε μια όχι τόσο συνηθισμένη ερωτική ταινία η οποία περιέχει σκηνές νεκροφιλίας και παιδοφιλίας. Ο πρωταγωνιστής βιάζει ένα βρέφος, αποκεφαλίζει μια γυναίκα και συμμετέχει σε αποτρόπαιες σεξουαλικές πράξεις, υπό την επήρεια ενός ναρκωτικού.
Η ταινία γυρίστηκε στο Βελιγράδι σε 61 ημέρες και διαρκεί 104 λεπτά. Για τη σκηνή του βιασμού του βρέφους χρησιμοποίησαν μια κούκλα μωρού. Στην αφίσα της ταινίας απεικονίζεται ο Μίλος να ουρλιάζει σε ένα κόκκινο πλαίσιο, το οποίο απεικονίζει τον χάρτης της σύγχρονης Σερβίας. Ο κριτικός κινηματογράφου Σκοτ Βάινμπεργκ τη χαρακτήρισε ως τραγική, αηδιαστική, ενοχλητική, διεστραμμένα παράλογη, εκνευριστική και στην πραγματικότητα πολύ έξυπνη!
«Εύχομαι να την είχα κάνει ακόμα πιο σκληρή, πιο ακραία».
Η ταινία λογοκρίθηκε και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για το περιεχόμενό της το οποίο χαρακτηρίστηκε «αρρωστημένο». Αποσύρθηκε από πολλά φεστιβάλ και από το «Βρετανικό Συμβούλιο Κινηματογραφικής Δεοντολογίας το οποίο έκρινε ότι έπρεπε να κόψουν 49 σκηνές και τελικά αποφάσισαν να μην την προβάλουν. Στη Νορβηγία απαγορεύθηκε για τις σκηνές παιδοφιλίας και την ακραία βία, ενώ στην Ισπανία προβλήθηκε μόλις για τρεις ημέρες. Στην Ελλάδα συμπεριλήφθηκε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» με τον ελληνικό τίτλο «Χασαπο-σέρβικο» και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από κοινωνικούς φορείς που ζητούσαν από τον τότε Υπουργό Πολιτισμού να την αποσύρει. Παρά τη δημόσια κατακραυγή ο σκηνοθέτης δήλωσε: «Εύχομαι να την είχα κάνει ακόμα πιο σκληρή, πιο ακραία».
Grotesque (Kōji Shiraishi, 2009)
Όχι πολύ μακριά από την βασική ιδέα του franchise Saw, το Grotesque βλέπει έναν γιατρό να απαγάγει ένα νεαρό ζευγάρι και να το αναγκάζει σε ένα βασανιστικά διεστραμμένο παιχνίδι επιβίωσης σε μια προσπάθεια να αποδείξουν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλο. Μια ταινία γεμάτη σκληρές σκηνές που σοκάρει όποιον κι αν την δει.
Salò, or the 120 Days of Sodom (Pier Paolo Pasolini, 1975)
Ρίχνοντας μια περαιτέρω σκιά σε μια φήμη που κατακλύζεται από διαμάχες, το Salò ή το 120 Days of Sodom κυκλοφόρησε μόλις τρεις εβδομάδες αφότου ο σκηνοθέτης Pier Paolo Pasolini δολοφονήθηκε βάναυσα έχοντας ξυλοκοπηθεί, καταληφθεί και πυρποληθεί από την ιταλική Μαφία. Η ταινία έπαιξε λίγο στην Ιταλία, προτού αποσυρθεί από τους κινηματογράφους, ενώ παραμένει απαγορευμένο σε διάφορες χώρες ακόμη και σήμερα. Στην Αυστραλία, τελικά εγκρίθηκε το 1993 πριν απαγορευτεί ξανά πέντε χρόνια αργότερα, με τη Νέα Ζηλανδία να μην υποχωρεί και να χορηγεί στην πρώτη έκδοση μια κυκλοφορία βίντεο μέχρι το 2001.
Η ιστορία των διεφθαρμένων φασιστών που απήγαγαν μια ομάδα εφήβων με σκοπό να τους υποβάλουν σε βία, βασανιστήρια, σαδισμό και συναισθηματική χειραγώγηση βρήκε έναν γνωστό υπερασπιστή στον Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος υπέγραψε ένα νομικό έγγραφο υποστηρίζοντας την καλλιτεχνική του αξία.
Cannibal Holocaust (Ruggero Deodato, 1980)
Σκηνές κακομεταχείρισης, βασανιστηρίων, σκληρότητας ζώων, θανάτου και ολικής απελπισίας απαιτούσαν βαριές απαγορεύσεις σε πολλές χώρες, το Cannibal Holocaust αντέχει ως μια από τις πιο διαβόητες μοχθηρές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
Faces of Death (John Alan Schwartz, 1978)
Άλλη μια διεφθαρμένη και βίαιη ταινία που έφτιαξε τη φήμη της και τη χρησιμοποίησε ως τέχνασμα μάρκετινγκ, το Faces of Death χαρακτηρίστηκε τακτικά ως «απαγορευμένο σε 46 χώρες», μια ετικέτα που χρησιμοποιήθηκε για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του διανομέα Aquarius Releasing, ανεξάρτητα από την αληθοφάνειά του. Η Αυστραλία, η Νορβηγία, η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν την άφησαν στις αίθουσες της.
