Τέμπη ένας χρόνος: Οι συγγενείς των θυμάτων μίλησαν στον ΑΝΤ1
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σχεδόν από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπου 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τη σύγκρουση δύο τρένων, απόρροια των ευθυνών, πολιτικών μεταξύ άλλων, για την κατάσταση στον σιδηροδρομο. Οι συγγενείς των θυμάτων μίλησαν στον ΑΝΤ1 και στην εκπομπή «Αρένα» με τη Μαρία Αναστασοπούλου και περιέγραψαν τις πρώτες στιγμές, όταν έμαθαν πως ο αγαπημένος τους άνθρωπος βρισκόταν στη μοιραία επιβατική αμαξοστοιχία στα Τέμπη. Η μητέρα της Κλαούντια Λάτα, Άλμα, στάθηκε στο έργο με τα 58 καρφιά, 57 για τους νεκρούς και 1 για την αγνοούμενη, και συγκλόνισε με τα όσα είπε: «Αυτό είναι το παιδί μου, καρφιά στην καρδιά μου», για να προσθέσει: «Συγκάλυψη της αλήθειας είναι ύβρις προς τους νεκρούς».
Τέμπη: Πώς περιγράφουν το δυστύχημα οι συγγενείς
Έναν χρόνο μετά, οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη ζητούν να αποδοθούν οι ευθύνες στα πρόσωπα που ευθύνονται για το χειρότερο δυστύχημα στη χώρα. «Έχασα τον γιο μου, τον Βάιο τον Βλάχο στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και το μόνο που είχε μείνει από το σημείο του δυστυχήματος ήταν το δεντράκι, το οποίο καιγόταν» λέει, μεταξύ άλλων, ο πατέρας του Βάιου Βλάχου, Χρήστος.
Η Σμαρώ Οικού, αδερφή του Δημήτρη συνέχισε: «Έχασα στα Τέμπη τον μικρό μου αδερφό, 28 χρονών και ήταν μηχανοδηγός, ο οποίος γυρνούσε από την υπηρεσία ως επιβάτης, αφού είχε τελειώσει τη βάρδιά του και το δρομολόγιο του».
Με τη σειρά του, ο πατέρας της Ελισάβετ Χατζηβασιλείου τόνισε: «Εγώ είχα την κόρη μου, την Ελισάβετ Χατζηβασιλείου. Κατέβηκα στον σταθμό να την περιμένω να την πάρω, μάθαμε ότι κάτι γίνεται και μετά πήρα τον δρόμο για εδώ. Περνάω από το σημείο, όποτε κατεβαίνω, εδώ είναι το παιδί μου». Ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα, ακόμη ένα νεαρού θύματος στο δυστύχημα στα Τέμπη περιέγραψε πώς έμαθε για τον θάνατο του παιδιού της: «Με ξυπνάει ο μικρότερος γιος μου, ο Κωνσταντίνος. Μου τηλεφωνεί και μου λέει, πατέρα, η Ελπίδα δεν σηκώνει το κινητό».
«Ήταν 04:00 η ώρα και του λέω γιατί μου το λες αυτό. Μου απαντάει δεν πληροφορήθηκες τι έγινε και του λέω πως όχι, εγώ κοιμάμαι. Συγκρούστηκαν δύο τρένα και μέσα σε αυτό ήταν η Ελπίδα και τη Μυρσίνη. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ήρθαν όλα τούμπα, όλα, χάθηκε το γέλιο, χάθηκε η όρεξη για ζωή. Το βάρος θα το κουβαλάμε μέχρι να πεθάνουμε».
«Φανταστείτε ότι από τη 01:30 το βράδυ κουβαλούσαν σάκους στα νοσοκομεία και εμείς τρέχαμε πίσω από τα ασθενοφόρα για να δούμε ποιος σωματότυπος ανήκει στο παιδί μας, γιατί δεν είχαμε καμία πληροφόρηση, δεν είχαμε τίποτα» κατέληξε ακόμη ένας γονιός, που έχασε το παιδί του στα Τέμπη.
