Άννα Μπεζάν: «Έχω σβήσει τις μνήμες μέχρι να πάω στο ορφανοτροφείο θηλέων, είναι το πατρικό μου»
Σε συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή «Super Κατερίνα» στον Alpha η Άννα Μπεζάν μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο ορφανοτροφείο, όπου μεγάλωσε, το οποίο όπως δήλωσε θεωρεί πατρικό της σπίτι, αλλά και στο αν έχει επαφές με τους γονείς της. Η ηθοποιός ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τους γονείς της, μιας και πέρασε δύσκολα και κακοποιητικά μαζί τους.
Συγκεκριμένα, η Άννα Μπεζάν είπε: «Έχω σβήσει τις μνήμες μέχρι να πάω στο ορφανοτροφείο θηλέων, είναι το πατρικό μου να πω αρχικά έτσι το έχω στην καρδιά μου. Ήταν δύσκολα αλλά δεν ήταν μίζερα. Το ζόρι μου και η κακοποιητική συμπεριφορά και όλα αυτά τα άσχημα, ήταν όσο ήμουν σπίτι μου».Όσο για τις πιο δύσκολες καταστάσεις που βίωσε ως παιδί, η ίδια απάντησε: «Ένα παιδί έχει ανάγκη από πάρα πολλή αγάπη, έχει ανάγκη από αποδοχή και εγώ δεν είχα αποδοχή, δεχόμουν απόρριψη».
«Η ζωή μου θα μπορούσε να γίνει ταινία σίγουρα
Στην ερώτηση αν έχει επαφές με τους γονείς της απάντησε: «Όχι δεν μιλάω πια για αυτούς, δεν θέλω να έχω, έχω τη δική μου οικογένεια. Έχω μια πεθερά που είναι σαν μαμά μου και το λέω με πολλή αγάπη, έχω έναν άντρα που με αγαπάει πάρα πολύ και με στηρίζει, έχω ένα υπέροχο παιδί. Έχουμε φτιάξει μια οικογένεια που έχει κουμπώσει και είναι η δική μου οικογένεια». Η ηθοποιός είχε μιλήσει και στο παρελθόν για τα δύσκολα παιδικά χρόνια που βίωσε δίπλα στον πατέρα της και και για την απόφαση της να μπει σε ορφανοτροφείο στην εκπομπή «Καλοκαίρι #not» δηλώνοντας χαρακτηριστικά:
«Η ζωή μου θα μπορούσε να γίνει ταινία σίγουρα. Δεν επιτρέπω να με κοιτάξουν υποτιμητικά, επειδή μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Όσο ψύχραιμη κι αν είμαι γενικά, αν καταλάβω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, γίνομαι έξαλλη και… δεν περνάει καλά κανένας» είχε πει αρχικά.
Στην ερώτηση πώς βρέθηκε στο ορφανοτροφείο, η ηθοποιός απάντησε: «Ήταν δική μου επιλογή να πάω. Ήμουν 12 χρονών, ήμουν πάρα πολύ μικρή, όμως είχα φτάσει σε ένα σημείο που δεν άντεχα άλλο. Πήγα κι έκανα μήνυση στον πατέρα μου και κάπως έτσι, έφυγα. Δεν άντεχα άλλο. Φτάνεις σε ένα σημείο κενού, που δεν μπορείς να το διαχειριστείς και θέλεις να διαμαρτυρηθείς κάπως. Ήταν αργά, όταν έμαθε ο πατέρας μου για την μήνυση. Είχαν έρθει ήδη και με είχαν πάρει από το σπίτι. Πέρασα πολλά χρόνια, τρώγοντας ξύλο από τον πατέρα μου, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος. Δεν αντέδρασε, γιατί υπήρχε εισαγγελική απόφαση, που έλεγε ότι δεν μπορεί να με πλησιάσει στα δύο μέτρα. Είχα πάει χτυπημένη στο σχολείο, οπότε οι δάσκαλοι μου είχαν καταλάβει πως κάτι τρέχει. Δεν μπορούσα να το κρύψω».
