Από την Ευτυχία Παπούλια
Κοινωνιολόγος
Τρία πράγματα μάς έμειναν από τον Παράδεισο: Τα άστρα, τα λουλούδια και τα μάτια των παιδιών.
Δάντης
Η Χρυσομηλιά είναι μια κοινότητα πεντακοσίων κατοίκων σε μια βουνοπλαγιά κοντά στα Μετέωρα, η οποία συχνά αναφέρεται από τον Τύπο ως το Χωριό των Πολυτέκνων γιατί οι οικογένειες όλες, παλαιότερα αλλά και σήμερα, έχουν πολλά παιδιά! Όπως αναφέρει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Νίκος Στεφόπουλος στην εφημερίδα Καθημερνή, σύμφωνα με την παράδοση το χωριό αυτό καταστράφηκε από καθίζηση το 1800, συμπαρασύροντας πολλές οικογένειες και έτσι οι ίδιοι αποφάσισαν να το αναγεννήσουν κάνοντας πολλά παιδιά.
Η εικόνα ενός χωριού που με το χτύπημα του σχολικού κουδουνιού δεκάδες παιδάκια ξεχύνονται στον δρόμο και δίνουν ζωντάνια με το γέλιο τους και τις φωνές τους, έχει εκλείψει πλέον στην επαρχία. Τα βιώματα όμως των μεγαλύτερης ηλικίας και η διάψευση των προσδοκιών, των περισσότερων απ’ αυτούς, για μια ποιοτικά καλύτερη ζωή στις μεγαλουπόλεις, έκαναν πολλούς όχι απλά να νοσταλγούν, αλλά και να είναι βέβαιοι πως η επιστροφή στην φύση και στις ρίζες με όρους σεβασμού απέναντι τους είναι πλέον μια αναγκαιότητα.
Ζητούμενο
Η πρόοδος και η εξέλιξη έτσι όπως συμβαίνουν, δεν έχουν πλέον να προσφέρουν κάτι στην ποιότητα ζωής και κατ’ επέκταση στην ευτυχία του ανθρώπου, που είναι και το ζητούμενο, με μέτρο μάλιστα αξιολόγησης τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί η εξέλιξη, κυρίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, περισσότερο αποξενώνει παρά βοηθάει στην δημιουργία κάθε είδους σχέσεων ανάμεσά τους.
“Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια”, υποστηρίζουν οι κάτοικοι της Χρυσομηλιάς. Κάθε μεσημέρι, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και ένας γονέας συνοδεύουν όλα τα παιδιά μέχρι την πόρτα του σπιτιού τους, αποχαιρετώντας τα. Μια κίνηση που εκτός απ’ την ασφάλειά τους, δίνει την δυνατότητα στους γονείς να παρακολουθούν το λεξιλόγιο και την συμπεριφορά των παιδιών τους, κάτι πολύ σημαντικό που δεν συμβαίνει στις πόλεις. “Δεν αποφασίσαμε συνειδητά για την αναγέννηση του χωριού μας να κάνουμε πολλά παιδιά”, λέει μια κάτοικος στην δημοσιογράφο, της Καθημερινής, Αλεξία Καλαιτζή.. Ήταν σαν παράδοση να φέρνουν οι γονείς πολλά παιδιά στον κόσμο… ήταν όμως και μια ανάγκη για να ανταπεξέλθει τότε η οικογένεια στην σκληρή δουλειά που απαιτούσε η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία, βασικές πηγές του βιοπορισμού.
Αστυφιλία
Βεβαίως η ζωή στην επαρχία δεν είναι τόσο ειδυλλιακή όπως εξωραΐζεται στα ΜΜΕ, είναι όμως πολύ καλύτερη απ’ ότι τις προηγούμενες δεκαετίες όταν η μαζική αστυφιλία ερήμωσε την ύπαιθρο. Ωστόσο οι δεσμοί, οι σχέσεις όλων των κατοίκων της κοινότητας αυτής μεταξύ τους, κυρίως όμως η παρουσία όλων αυτών των παιδιών στην ζωή τους, τους κάνουν να ξεχνούν τις δυσκολίες.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: Μπορεί η επάνοδος σ’ έναν τρόπο ζωής πιο κοντά στη γη και στην φύση να ήταν μια ανάγκη, μια απόφαση των γονιών της προηγούμενης γενιάς… Όμως τα παιδιά αυτά για λόγους επιμόρφωσης, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, αλλά και για άλλους λόγους, θα έρθουν σε άμεση επικοινωνία με τα παιδιά μιας κοντινής πόλης και αργότερα μιας μεγαλούπολης, όταν μπουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο και μπορεί να εντυπωσιαστούν απ’ τους ρυθμούς ζωής αυτών των πόλεων. Θα επανέλθουν αυτά τα παιδιά να συνεχίσουν τις δραστηριότητες των γονιών τους;
Μύθος
Εκείνο που χρειάζεται είναι να καταρριφθεί ο μύθος που καλλιεργούνταν πάντα, στην επαρχία κυρίως, πως τελειώνοντας ένα Πανεπιστήμιο οποιασδήποτε επιστήμης, εξασφάλιζε κάποιος μια σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Ακόμα και σήμερα, κανείς δεν εξασφαλίζει μια λαμπρή σταδιοδρομία – ούτε στις επιστήμες που χαίρουν μιας ιδιαίτερης κοινωνικής αίγλης και αποδοχής. Μια μόρφωση σήμερα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι αρκετή αλλά και απαραίτητη στον σύγχρονο άνθρωπο για να καταξιωθεί κοινωνικά και να τον κάνει να μην αισθάνεται ‘κόμπλεξ’ απέναντι στον ‘πρωτευουσιάνο’. Σήμερα τα μέσα επικοινωνίας μεταδίδουν την γνώση και την πληροφορία ακόμη και στην πιο απόμακρη στάνη, έτσι που διαμορφώνουν όλοι έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και κανείς πλέον δεν θεωρείται αμόρφωτος έναντι κάποιων άλλων. Από αυτήν την άποψη, η σημερινή ύπαιθρος δεν υστερεί και δεν δικαιολογείται να υστερεί σε πνευματικό επίπεδο από τις μεγαλουπόλεις.
Κοινή πεποίθηση
Προφανώς η παραμονή των νέων στην επαρχία προϋποθέτει αγάπη για τη φύση και το περιβάλλον, καθώς και την δραστηριότητα γύρω από την καλλιέργεια γης και την κτηνοτροφία στον βαθμό που να εξασφαλίζουν τουλάχιστον αυτάρκεια για την επιβίωση. Κι αν έχουν περισσότερες επιχειρηματικές φιλοδοξίες το κράτος παρέχει κίνητρα γι’ αυτόν τον σκοπό, με αυστηρούς όμως αυτήν την φορά όρους και όχι με κείνους άλλων εποχών που μας οδήγησαν όλους μας σε μια πλασματική ευημερία απ’ τον εθισμό της οποίας δεν μπορούμε ακόμη να απαλλαγούμε.
Η κοινή πεποίθηση των κατοίκων της Χρυσομηλιάς πως τα πολλά παιδιά φέρνουν την ευτυχία στους ίδιους τους γονείς τους, στα ίδια τα παιδιά αλλά φέρνουν την ευτυχία και στην ίδια την μικρή κοινωνία στην οποία ανήκουν, η αυτάρκεια και οι στενοί κοινωνικοί δεσμοί που δημιουργούνται μεταξύ τους είναι το …μυστικό αυτής της μικρής κοινότητας, που μπορεί να γίνει πρότυπο και για άλλες μικρές κοινωνίες της υπαίθρου. Που εκτός από το ότι θα τους μάθει να ζουν με όλο και λιγότερα θα δώσει και κάποια ανάσα στο πρόβλημα της υπογεννητικότητας που απειλεί την χώρα.